Տաղեր

Մեր մեղքն է առեր զխօրօզն զօրաւոր.
Ինքն հպարտ է զէտ զմեղաւոր,
Ո՛չ օրէնք ունի, ո՛չ բան հոգեւոր,
Ո՛չ նիքեահ ունի, ո՛չ պսակաւոր:

Ելեալ մէջ գիշերի զԱստուած կու օրհնէ
Եւ ցորեկն ի բուն անահ կու քայլէ,
Ո՛չ ի մարդկանէ յամօթ կու քաշէ,
Եւ ո՛չ կանօնաց նա հնազանդէ:

Լսեցէք, եղբայրք, զգանկատ աղուեսին,
Որ կաղաղակէ ի ձեռաց սորին,
Թէ` Թագաւոր տաք ի մէջ աշխարհին,
Մէկ կին մի կառնեն ՚ւ ընկեր մի նորին:

Քան զսա մեղաւոր այլ ըսկի չի կայ,
Որ քսան ՚ւ երսուն կին առեր կերդայ,
Ո՛չ ի մարդկանէ յամօթ ունի նա,
Եւ ո՛չ Աստուծոյ նա կու վախենայ:

Ելեր է, կերթայ ի փողոցն ի նա,
Զորն որ կամենայ, կու հեծնէ զնա,
Քչիկ մի կտիկ որ թէ գտնենայ,
Գուռգո~ւռի-գուռգո~ւռ կու ձայնէ զնոսայ:

Սուք չունի ըսկի եւ ոչ տրտմի նա,
Թէ մի կնոջնուս կապայ պիտինայ,
Ո՛չ զձագերուն կերակուրն կու հոգայ,
՚Ւ ո՛չ զմորթելուն օրն կ՚իշէ նա:

Եղկելի խօրոզ, շատ մի՛ հպարտանար,
Ըսկի զէտ զքեզ պոռնիկ չի տեսար,
Որ թէ հիւանդանար, նա էրէց չերթար,
Զէտ զքեզ մեռնի, կու մնայ անճար:

Դուք դատաստանաւ եկայք խօսեցէք
ԶՄելքեսեդեկիս զգանկատն լսեցէք,
Խօրոզին ձեռնէն զիս խալսեցէք,
Չի թողուր քնեմ, զբանս լսեցէք:

Երբ կու զարդենամ, գիտեմ թէ լուս է,
Ի մէջ գիշերի նա խօրոզ խօսէ՞,
Չի հանգչեցներ, թէ սաղմոս ասէ,
Գլուխը ծանր է, թաս պակասէ:

Ա՛յ իմ սիրելիքս զգանկատս լսեցէք,
Բռնեցէք զնա, վիզն կտրեցէք,
Ո՛վ դուք, տանտիկնայք, շուտով բետտեցէք,
Ու չորեւչոր փատով զինքն խորովեցէք:

Սոխով, տագդեղով զփորն լցէք,
Շատ մեղք ունի դա, զկրակն խիստ արէք,
Նման պոռնիկի դժոխքն ձգեցէք,
Թէ շուտ մեղա գայ, ի մէճլիս բերէք:

Ելէք, գնացէք, աշխարհս շուրջ եկէք,
Զկարմիր գինուն տեղն իմացէք,
Զկակուղ լօշերն հազըր արէք
Ու կարմիր գինով զնա լւացէք:

Րաբունիք, եղբարք, բոլորն շարւեցէք,
Յառաջ զասող բանիս յիշեցէք
Ու մէկ-մէկ գաւաթ դուք անուշ արէք,
Աստուած ողորմի հոգոյն, ասեցէք: