Տաղեր

Մի տրտմիր, ո՛վ ղարիպ, ի մէջ աշխարհի,
Անցանի մեծութիւն մարդկային ազգի,
Ջանք արա զքեզ հանել ի մեղաց տղմի,
Ունայնութեանց զբանն Սողոմոնի:

Եթէ սէր աշխարհիս աւելի լինի,
Քան զսէր արքային Աղէքսանդրոսի,
Սէր յաշխարհիս նանրոյ ծաղկի նմանի,
Նման աւուր գարնան ծաղկի անցանի:

Լուս ունայն աշխարհիս շուտով խաւարի,
Որպէս զխոտ տանեաց յանկարծ ցամաքի,
Հողէ էն պակացեալ մարդոյս քատակի,
Որ այսօր ծնեալ է, վաղիւն մեռանի:

Քանի քնեալ ամ ես մէջ մեղաց տղմի,
Մտածէ, որ տէր Քրիստոս հանկարծ հասանի,
Ահաւոր տեսլեամբն դատաստանի նստի,
Ի վայր լինի աւուրն այն անձինդ եղկելի:

Ո~հ, թէ զի՞նչ լինիս թշուառացեալ գերի,
Միշտ շրջիս յերկրոց ի ջուր վտարանդի,
Ողբ ասա՛ եւ կոծա՛ զանձդ եղկելի,
Չլինի անկանիս մէջ տարտարոսի:

Նայեաց եւ մտածէ ծառայ Յիսուսի
Զի կարի սպառեալ է ի սէր յաշխարհի,
Ընդէ՞ր սուտ աշխատիս, ո~վ մեղաց գերի,
Երբ որ վերջն մարդոյս ունայն կու լինի: