Տաղեր

Ի մէջ մեծին սուրբ Սաղեմայ
Արփիափայլ աթոռ մի կայ,
Որ թէպէտ է յերկրի վերայ,
Բայց լուսեղէն երկինք է նա:

Սուրբ Յակոբեանց անուան վերայ
Է կառուցեալ հիմն նորա,
Ազգ եւ ազինք ցանկան նմա
Եւ չորս կողմանց յուխտ գան առ նա:

Աթոռ է նա Տեառն Յիսուսի,
Եւ Արարչին ամենայնի,
Վասն այն պայծառ գերափայլի,
Ի մեջ ընդհանուր աշխարհի:

Րախացուցիչ տաճարն օրհնեալ,
Երկնանման է զարդարեալ,
Հրեշտակք երկնից գումար առեալ,
Օրհնեալ զաստուած ընդ մեզ խառնեալ:

Գեղեցկապէս կամարք ձգեալ,
Կաթուղիկէն ազնիւ կերտեալ,
Որպէս արքայի է բազմեալ,
Վերայ չորից սեանց հաստատեալ:

Ի յաջակողմն տաճարի,
Աստղ մի պայծառ լուսափայլի,
Սուրբ գլխադիրն փափագելի,
Որ համայնից է բաղձալի:

Սրբոց խորանք շուրջանակի,
Որպէս զշարս մարգարտի,
Աւագ սեղանն գեր քան զարփի,
Աստուածային լուսովն է լի:

Վառեալ ունի բազում կանթեղս,
Որք կախեալ են որպէս զաստեղս,
Շուրջ զբոլոր պատկերք սրբոց,
Կան նկարեալ բազմագունեղս:

Արեգական նման դընի,
Բարձրադիտակ սուրբ սեղանի,
Զփայտն կենաց սրբոյ խաչի,
Որ զենարանն է Քրիստոսի:

Րամեալ բոլոր մանկունքն երգեն,
Քաղցր ձայնիւ եղանակեն,
Զաստուած երկնից փառաբանեն
Եւ սիրտք մարդկանց ուրախ առնեն:

Դասապետն երկնից զօրաց,
Որ զծնունդն աւետեաց,
Կացեալ յաջմէ սուրբ սեղանոյն,
Տա աւետիս մօրն կենաց:

Ահեղ ատեանն սարսափելի,
Որպէս դրախտ է ծաղկալի,
Զի այնպիսի է յօրինեալ,
Որ հայողաց աչքն զմայլի:

Պսակ հանուրց եկեղեցեաց,
Փառք եւ պարծանք Հայոց ազգաց,
Է սա ի մէջ սրբոց տեղեաց,
Տնօրինականացն բազմաց:

Եթէ զսա դրախտ կոչեմ,
Ամենեւին ոչ ամաչեմ,
Զի առաւել է փառք սորա,
Քան զդրախտն, որ է Եդեմ:

Տուն եւ տաճար է աստուծոյ
Եւ բնակարան Հոգոյն Սրբոյ,
Քաւիչ մեղաց մարդկան հոգոյ
Եւ բժշկարան ցաւոց մարմնոյ:

Էրես անկեալ առ քեզ գոչեմ,
Ով Տէր Յիսուս, զքեզ աղաչեմ,
Միջնորդութեամբ սուրբ Յակոբեանց,
Լից զփափագս, որ միշտ խնդրեմ: