Ինձ
ունկն
դիր,
աստանոր
բարբառիմ
առ
քեզ,
Նախ
զաջ
եւ
զահեակդ
զատէ,
եղկելի,
Թէ
մարդ
ես
բանաւոր,
ժողովեա
զքեզ,
Ցայգ
եւ
ցերեկ
հոգոյդ
դատէ,
եղկելի:
Սնոտի
է
աշխարհս`
փառօք
ամենայն,
Արձակէ
զսիրելիսն
դատարկ
եւ
ունայն,
Զգաստացեալ
հայեա,
տես
մտօք
դու
զայն,
Որ
չունի
քեզ
օգուտ`
ատէ,
եղկելի:
Միշտ
սիրէ
զնոսայն,
որ
վիրաց
քոց
դեղ
են,
Գործք
բարեաց,
ռահն
երկնից
հոգոյ
կանթեղ
են,
Նայեաց
տես
մեր
նախնիքն,
թէ
զիարդ
եղեն,
Քննեա,
նոքօք
դու
զքեզ
խրատէ,
եղկելի:
Երկիրս
չար
եւ
բարի,
զամէնն
տեսնալի,
Իմանալի
ներհակ,
այլեւ
սգալի,
Մահ
կայ
եւ
դատաստան
ահեղ
սոսկալի,
Երկիղիւ
Տէրն
զքեզ
պարտ
է,
եղկելի:
Ուղղեա
սէր
քո
երկինս
գոլով
վերամբարձ,
Մահն
եկեալ
գտանի
ի
քեզ
եղակարծ
Ոչ
կայ
ի
նմանէ
մարդկայնոց
զքոյ
դարձ,
Կապեալ
է
միշտ
ընդ
քեզ,
վրատ
է,
եղկելի:
Նկրտեա,
թէ
ունիս,
թէ
չունիս
կարիս,
Բանի
չորրորդ
տառիս
քեզ
դուռն
ճարիս,
Վերջինն`
Օ,
Թօ,
այս
քառորդ
տառիս,
Մինն
է`
Այբ
եւ
մինն
Ղատ
է,
եղկելի:
Եթէ
այդպէս
իցէ,
լաց
գիշեր
եւ
տիւ,
Աղաչէ
զԱրարիչն
բոլորով
սրտիւ,
Խրմպէյի
որդի,
մեղք
ունիս
անթիւ,
Զի
քան
զաւազ
ծովու
շատ
է,
եղկելի: