Տաղեր

Ինձ ունկն դիր, աստանոր բարբառիմ առ քեզ,
Նախ զաջ եւ զահեակդ զատէ, եղկելի,
Թէ մարդ ես բանաւոր, ժողովեա զքեզ,
Ցայգ եւ ցերեկ հոգոյդ դատէ, եղկելի:

Սնոտի է աշխարհս` փառօք ամենայն,
Արձակէ զսիրելիսն դատարկ եւ ունայն,
Զգաստացեալ հայեա, տես մտօք դու զայն,
Որ չունի քեզ օգուտ` ատէ, եղկելի:

Միշտ սիրէ զնոսայն, որ վիրաց քոց դեղ են,
Գործք բարեաց, ռահն երկնից հոգոյ կանթեղ են,
Նայեաց տես մեր նախնիքն, թէ զիարդ եղեն,
Քննեա, նոքօք դու զքեզ խրատէ, եղկելի:

Երկիրս չար եւ բարի, զամէնն տեսնալի,
Իմանալի ներհակ, այլեւ սգալի,
Մահ կայ եւ դատաստան ահեղ սոսկալի,
Երկիղիւ Տէրն զքեզ պարտ է, եղկելի:

Ուղղեա սէր քո երկինս գոլով վերամբարձ,
Մահն եկեալ գտանի ի քեզ եղակարծ
Ոչ կայ ի նմանէ մարդկայնոց զքոյ դարձ,
Կապեալ է միշտ ընդ քեզ, վրատ է, եղկելի:

Նկրտեա, թէ ունիս, թէ չունիս կարիս,
Բանի չորրորդ տառիս քեզ դուռն ճարիս,
Վերջինն` Օ, Թօ, այս քառորդ տառիս,
Մինն է` Այբ եւ մինն Ղատ է, եղկելի:

Եթէ այդպէս իցէ, լաց գիշեր եւ տիւ,
Աղաչէ զԱրարիչն բոլորով սրտիւ,
Խրմպէյի որդի, մեղք ունիս անթիւ,
Զի քան զաւազ ծովու շատ է, եղկելի: