Տաղեր

ՆՈՐԻՆ ԴԱՐՁԵԱԼ ԱՍԱՑԵԱԼ Ի ՎԵՐԱՅ ԿԱՐԱՊԵՏԻՆ ԵՒ ՇԱՐԺԻՆ Ի ԶԱՔԱՐԻԱՅ ԱԲԵՂԱՅԷ

Ի թուականիս Հայոց ազգի,
Հազար վաթսուն չորս աւելի,
Մայիս ամսոյ քսան ու հնկի,
Օրն էր ուրբաթ, ի չորս ժամի,
Մեծ շարժ ելաւ յանկարծակի
Աստուածաշէն Կաֆայ քաղաքի:
Զպարսպներն փլուց բերդին,
Եւ այլ բազում եկեղեցի,
Աւերք բազում արար յայտնի
Կաֆայ քաղքին եւ Ղրիմի,
Թաթարիստան եւ Սուտախի
Եւս առաւել Սուչօրախի:
Տղայ մի կայր սուչօրախցի,
Ինքն էր ընտիր եւ գովելի,
Ի բաղանեացն ի տուն կու գայր,
Ներքեւ քարին մնաց յայտնի:
Եօթն տարի մանուկ յերկրի
Ուրախութեամբ կենօք շրջի,
Յանկարծակի մահու դիպի,
Զյետ մնացորդս առնէ լալի:
Ի սոյն տարոյ խիստ մահ լինի
Ի Կաֆայու այս քաղաքի,
Շատ հայրք թողու առանց որդի
Եւ շատ որդիք առանց ծնողի:
Կայր մէկ տղայ մի Կաֆացի,
Որ Կարապետ անունն ասի,
Խիստ ողորմած էր աղքատի
Եւ հնազանդ ամենայնի:
Ո'վ Կարապետ, դու սիրելի,
Հայրապետի, վարդապետի,
Եպիսկոպոս ՚ւ աբեղայի,
Քահանայի, սարկաւագի:
Ի սոյն ամի սա մեռանի,
Զիւր հայրն եւ մայրն առնէ լալի,
Ողորմելի եւ խղճալի,
Տատանելի ՚ւ երերալի:
Զտէր մղտեսին արիր լալի,
Խեղճ, անճարակ, ողորմելի,
Դու վերացար առ Տէրն երկնի
Եւ զիս յերեր թողիր յերկրի:
Սուրբ Յակոբին սա հովանի
Եւ տաճարին դրանն առաջի,
Ննջեցելոց պապուն քովի
Կայ հանգուցեալ յաջակողմի:
Լոկ Զաքարիայ դու եղկելի,
Ամէն բերնէ եղուկ ելի,
Մեղօք լցեալ եւ չարժանի,
Դու մնացիր սուտ կենդանի:
Գնա գործէ դու զբարի,
Յամէն չարեաց ի զատ կացիր,
Կարապետին եւ իւր զարմի
Հայր մեր յերկինս սուրբ եկեղեցի: