Տաղ ղարիպի

Գերիս ընդ որ երթամ մոլար,
Ղարիպութիւն է խիստ դժար,
Թէ հաց կուտեմ ի վայր չերթայր,
Ջուր կու խմեմ` լեղի եւ դառ:

Ի տուն նստիմ` հանգիստ չի տար,
Սրտիկս ի փորս առնու գալար,
Քունն աչէրուս արար վիճար,
Բնութիւն կամացս չէ ճարտար:

Յետ դառնալոյ չկայ ինձ ճար,
Զի հոգոյս եղայ պէզար,
Յառաջ կերթամ, ոտքս չերթար,
Զի ճանապարհս է խիստ յերկար:

Իմ մեղքն շատ եւ անհամար,
Որ զիս կուտա ի տարէ տար,
Ի մէջ վշտիս եղա մոլար,
Մէկ մի չկայ ինձ մխիթար:

Այն որ բարեացն առնէ վճար,
Մեղաւորացն է քաւարար,
Զքեզ հանէ յանդորրութիւն,
Եւ դու իսկի մի ճիճգոհար:

Կաց, որ ասեմ քեզ բան ճարտար,
Զոր ի յառաջն աստուած արար,
ԶՅովսէփ մանուկ սուրբ եւ արդար,
Որ Բեթաբրէ որդի արար:

Յետոյ ի զուր մատնեաց զնա,
Եւ բանտարգել զնա արար,
Այն որ գիտէ զծածուկ սրտին,
Եւ քննէ զխորս անճառ:

Որ եւ եհան զնա ի բանտէն,
Եգիպտոսի զնա տէր արար,
Որով չարին կու համբերէ,
Բարեօք կանէ առ նա վճար:

Յիշեա՛ զՄովսէսն Ղեւտացին,
Մայր ընկեցիկն զնա արար,
Որ կողոպտեաց զԵգիպտոս,
Զծովն ի յերկուս բաժան արար:

Զգոռոզ հպարտն զՓարաւոն,
Զոր սադայել ի տունն արար,
Հեղձամղձուկ կորոյս զնա,
Եւ զԻսրայէլ ազատ արար:

Զնոսա տարաւ ի յանապատն,
Հաց հրեշտակաց կերակուր տայր,
Յապառաժէն ջուր բխեցոյց,
Երկոտասան վտակ արար:

Սոքա ամէն ղարիպ կացին,
Չորս հարիւր ամ յերկիր օտար,
Ընդ Սառայի ծիծաղելուն,
Տէրն տարաւ զբանն ի կատար:

Զեսսէածին արքայն Դաւիթ,
Որ տասաղիւն իւր գործ արար,
Խոնարհութեամբ երգէր զսաղմոսն,
Որով արքայն մեծ դիւրանայր:

Զայս ամէն խոնարհ արար,
Եղբայր ճարտար զոր ընթերցար,
Դու այլ նմանն բեր ի քեզ,
Եթէ կամիս հաճոյանաս:

Եղբայր երթաս օտար յաշխարհ,
Զամէնն էրէ քեզ հայր եւ մայր,
Եւ մի՛ լինիր հպարտ եւ բիրտ,
Մի՛ չարին չար առնել վճար:

Այլ եւ փառօք մի փքանար,
Զոր Սողոմոն ունայն,
Եւ մի հոգով հպարտանար,
Զի Սադայել զնոյն արար:

Այլ դէմ փառացն ելիր տխմար,
Որպէս տխօս մանուկ անկար,
Զխոնարհութիւնն բեր ի քեզ,
Որ զքեզ սիրէ տէր բարերար:

Եթէ կենաս ղարիպութիւն,
Որդոց որդիք օտար յաշխարհ,
Խոնարհութիւն երբ չունենաս,
Կռվին ՚ւ ասեն` Ուստի՞ց եկար:

Յայնժամ լինիս ողորմելի,
Արցունդ գայ երեսդ ի վայր,
Յայնժամ տղայքդ քեզ ասեն,
Արեկ երթանք ի մեր յաշխարհն:

Երբ որ որդիք կարգէս, ՚ւ եղբայր
Մէկ չ՚լինա քեզ խնամատար,
Ոչ ոք լինի քեզ ձայնակից,
Ասեն ղարիպ է եւ օտար:

Եւ թէ լինի նա իմաստուն,
Ճարտարախօս որպէս Իկար,
Յիմար եւ խել ասեն նմա,
Խալար, տխմար եւ խելագար:

Եւ թէ լինի ամաց ամըն ճոխ,
Պատկերն ամեն տեղի յարմար,
Նորա դնեն այլ մականուն,
Զրէ ղարիպ է եւ օտար:

Ղարիպն չէ մարդ կատարեալ,
Ոչ ոք չառնու զնա ի համար,
Ղարիպին կոյր ասեն ւ՚ յիմար,
Եւ ոչ հային ինքն ճարտար:

Յայնժամ լինի ամօթով,
Գաղտուկ նայի յառջեւն ի վայր,
Ղարիպին տաս զօրն շաքար,
Զէտ պարոնի ասեն թըմար:

Երբ իւր աշխարհն ի միտքն անկնի,
Աղիքն ի փորն առնու գալար,
Դուք զղարիպն սիրեցէք,
Զօտարն, անարգն ի տուն տարէք:

Եթէ հիւանդ է եւ տկար,
Պաղուկ ջրիկ նորա դու տար,
Եւ թէ տեսնուս եւ զանց առնես,
Զինչ մեծատունն արար զՂազար:

Եփօր ելաւ ի յաշխարհէս,
Զաչքն եբաց ճարտար,
Եւ թէ տեսնուս անտէր հիւանդ,
Շարաւն երթայ ի յանձն ի վայր:

Ով որ կանէ նմա թումար,
Քրիստոս հրամեց թէ ինձ արար,
Ի բանտարգելն ի տես գնայ,
Բանիւ ասայ թէ մի հոգար:

Եւ ճշմարիտ դու հաւատա,
Աբրահամու գոգն հանգար,
Տէր Աւետիք այլ մի հոգար
Բաներըք քոյ չէ խիստ յարմար:

Ի նեղութիւնդ մի ձանձրանար,
Այլ գոհութիւն տուր անդադար:
Զմիտքդ արա քեզ սրբարար,
Զհոգիդ մաքրեա բանին տաճար,

Եւ թէ կամիս արդարանալ,
Զքո թշնամին օրհնեա երկար,
Զայս ամէն մեր տէրն արար,
Որ ի խաչին գոչեաց առ հայր:

Սուրբ Ստեփանոս Նախավկայն,
Քարաձգօղացն աղօթք արար:
Մի նմանեսցիս կուսից յիմար,
Որ ոչ ունին իւղ լուսարար,

Այլ իմաստնոց նմանեցիր,
Որով ունին զլապտերն ի վառ:
Թէ Քրիստոսի ես աշակերտ,
Անձամբտ տար զգործդ ի կատար:

Երփոր փոխիս ի յաշխարհէս,
Յարքայութիւն երթար ճարտար,
Հանց դատաւոր ունիք ճարգար,
Որ դատաստան կառնէ ճարտար:

Դու մի ասէր թէ յէր չարար,
Զի չէ ատենն առնուլ համար: