Եկայք
եղբայրք
ամենեքեան,
Պատմեմ
ձեզ
բան
յոյժ
ողբական,
Աշխարհ
ամէն
վրդովեցան,
Յորժամ
սպանաւ
սուլթան
Օսմանն:
Ի
վերջին
ժամանակիս
Եւ
Հայկազեան
մեծ
տումարիս,
Հազարերորդ
Եւթանասնիս
Եւ
երրորդի
յաւելորդիս,
Մէկ
մեծ
իշխան
մի
յայտնեցաւ,
Ապազայ
անուն
կոչեցաւ,
Ի
Կարնոյ
քաղաքէն
ելաւ,
Մինչ
Ախլծխէ
ինքն
հասաւ:
Բազում
զօրօք
զնա
պաշարեաց,
Մեծ
մեծ
թօփերն
յորժամ
ձգեաց,
Զդուռն
եւ
զդրանդիքն
ի
բաց
մերժեաց,
Ախլծխէ
ու
ինք
տիրեաց:
Յորժամ
նստաւ
ի
մէջ
քօշկին,
Արքայանիստ
մեծ
սարային,
Մունետիկքն
աղաղակին,
Հրամանաւ
Ապազային:
Մի
օք
զոք
մի'
զրկեսցէ,
Մինչեւ
յետին
բնիոնն
է,
Թէ
չէ
գլուխն
առ
յիս
գայցէ,
Ինչքն
եւ
ապրանքն
արքայինն
է:
Ապա
ինքն
հրամայեաց,
Մեծ
մեծ
իշխանքն
ժողովեաց,
Հանդիսարան
ելաւ
գնաց
Եւ
զէնկիչէրիքն
կոչեաց:
Մեծ
դատաստան
ինքն
առնէր,
Զարքային
արիւնն
խնդրէր,
Վրեժխնդիր
նմա
լինէր,
Զէնիկչէրիքն
կոտորէր:
Որպէս
խորհէր,
նայ
կատարէր,
Նորա
սպանօքն
սատակէր,
Ընչիցն
ապարանացն
տիրէր,
Ընդ
իւր
եղելոցն
շնորհէր:
Վասն
այն
մեծացաւ,
զօրացաւ,
Մէջ
աշխարհիս
համբաւեցաւ,
Զարիւն
թագաւորին
առաւ,
Սրտին
կամքն
կատարեցաւ:
Իւր
փոխարէնն
անդ
նստաւ
Ինքն
Ախլծխէ
ու
դարձաւ,
Բազում
ամրոց
զարհուրեցաւ,
Մինչ
որ
Գաղատիայ
հասաւ:
Մեծ
մեծ
խաներն
առ
ինքն
եկան
Եւ
պարոնայքն
ամենեքեան,
Ընդ
նմա
միաբան
եղան,
Թէ
ուր
է
մեծ
արքայն
Օսման:
Միջին
աշխարհն`
Ապաղայն
Եւ
Բաբելոն`
Պարսից
արքայն,
Հոնաց
աշխարհն`
Թաթար
խանն,
Մեր
մեղաց
պատուհաս
յարեան:
Արքայն
Պարսից
Շահ
Աբասն
էր,
Բազում
զօրօք
ասպատակէր,
Ի
Բաբելոն
գայր
հասանէր,
Մեքենայիւք
զնա
պաշարէր:
Րախճանութեամբ
ինքն
ճեմէր,
Քաղաքին
վերայ
բողոքէր,
Առիւծանման
մռնչէր,
Զնոսա
յորովայնս
համարէր:
Ի
գարնան
եղանակին,
Տէրունական
յիսներորդին,
ԶԲաբելոն
քաղաքն
առին,
Զազգն
տաճկաց
հալածեցին:
Սաստկութեամբ
քաղաքն
մտին,
Զիշխան
նորին
ըմբռնեցին,
Զգանձն
եւ
սարայն
ձեռացն
առին,
Ապայ
զինքն
կուրացուցին:
Տայր
հրաման
զօրաց
տաճկին,
Թէ`
Ամենեքեան
ժողովեսցին,
Յայսմհետէ
ինձ
հնազանդին,
Որ
ռոճիկ
ես
տամ
նոցին:
Արդարութիւն
կու
համարէր,
ԶԲաբելոն
քաղաքն
առնէր,
Զքաղդէացիսն
հնազանդէր,
Մինչ
ի
Մուսուլ
իշխան
դնէր:
Գնայր
մէջ
մօյտանին
նստէր,
Յաթոռ
բազմէր,
հանդէս
ուղղէր,
Զօրքն
տաճկաց
անդ
ժողովէր,
Զամենեսեան
ի
գիր
առնէր:
Երիվարաց
զնոսա
ձգէր,
Ձեռաց
նոցա
զէնքն
առնէր
Եւ
ի
մետաղս
առաքէր,
Զիշխան
նոցա
դառն
զզուէր:
Սուր
ձգեցին
մէջ
քաղաքին,
Սատակեցին
զիշխան
նորին,
Բազում
նեղութիւնք
հասուցին,
Մեծ
աշխարումն
բնակչին
թողին:
Ի
Մերտին
գուժն
հասանէր
Եւ
զբնակիչսն
ահաբեկէր,
Զիշխանսն
նորին
հալածէր,
Մինչ
Համիթ
տարեալ
մուծանէր:
Մեծ
Տիգրանակերտ
զարհուրէր,
Քաղաքն
ամէնն
դղրդէր,
Ցիմաստունսն
հարցանէր,
Պատուար
առ
պարսպին
կանգնէր:
Գուժն
ու
բօթն
Բաբելոնի,
Քաղդէացւոցն
ընդ
Մուսուլի,
Առ
արքայն-արքայից
հասնի,
Որ
սուլթան
Մուրատ
յորջորջի:
Մեծ
արքայ
սուլթան
Մուրատն,
Յորժամ
լուաւ
զչար
բօթն,
Բաբելացոց
աղաղակն,
Որ
վերացաւ
մինչ
ի
յօդն:
Զմեծ
մուհթին
առ
ինք
կոչեաց,
Զիմաստունսն
ժողովեաց,
Զպաշ
վէզիրն
հրաւիրեաց,
Թէ`
Բաբելոն
գնաց
ձեռաց:
Վաղիւն
տիւան
կու
նստէր,
Մեծ
քննութիւն
ինքն
յարդարէր,
Զօրաց
գլուխ
կացուցանէր,
Տիզբոնի
վերայ
առաքէր:
Երբ
պաշ
վէզիրն
ի
ձի
հեծնէր,
Պողոտայն
արքունի
ուղղէր,
Բազում
զօրաժողով
լինէր,
Ի
պարսից
վերայ
արձակէր:
Յորժամ
երթայ
ի
Կոնիայ,
Սեւաստ
նստեր
է
Ապազայ,
Մինչեւ
հաշտութիւն
չը
լինայ,
Ճանապարհին
անցիկ
չըտայ:
Էնկիչէրիքն
ամենեքեան,
Ինքեանք
եղան
յոյժ
միաբան,
Մեծ
աղային
հնազանդեցան,
Թէ`
Մեզ
է
Ապազայն
տուշման:
Նստէր
Վէզիրն
ի
Կոնիայ,
Ապազան
Սեւաստ
կու
լինայ,
Համոզիչքն
երթայ
եւ
գայ,
Միթէ
խաղաղութիւն
լինայ:
Ազգն
տաճկաց
յոյժ
խստացան,
Զազգս
մեր
բառնալ
կամեցան,
Հարկն
եւ
խնդիրքն
յաւելան,
Բազում
նեղութիւնք
մեզ
յարեան:
Ամէն
իրաց
տեղեակ
է,
Սրտից
քննողն
աստուած
է,
Միթէ
փրկէ
զմեզ
նոցանէ,
Որդիս
արքայութեան
առնէ:
Տէր
աստուած,
քեզ
եմք
յուսացէր,
Զմեզ
յանէից
ի
յէ
ածէր,
Ի
յոչնչէ
գոյացուցէր,
Զմարդն
ի
հողոյ
առեալ
ստեղծէր:
Արիստակէս
Խարբերդցի,
Զայս
սակաւ
բաներս
ասացի,
Զիրք
ժամանակիս
պատմեցի,
Նեղութիւն
մեր
ձեզ
ծանուցի:
Լսողացն
հաճոյ
եղիցի,
Տէր
աստուած
իւրեանց
քաղցրասցի,
Զմեզ
յիշողացն
ողորմեսցի,
Արքայութեան
արժանասցի:
Փառք
փրկչին
ամենայնի,
Ընդ
Հօր
իւրում
համազուգի
Եւ
Սուրբ
Հոգւոյն
իւր
էակցի
Այժմ
եւ
յաւէտ
միշտ
եղիցի: