ԽՐԱՏԱԿԱՆՔ

Յիշեա ըզՅոբն՝ արդար եւ անարատ էր,
Ո՛րպիսի փորձութեանց նա միշտ համբերէր,
Զբազում եւ ստացուածոցն եւ զփառացն զոր ունէր,
Այնքան եւ առաւել ի վիշտս տառապէր։

Յիշէր ըզՏէր Աստուած եւ օրհնութիւն տայր,
Տէր ետ եւ Տէր էառ՝ օրինակ մեզ տայր,
Զաւակաց մեռանիլն՝ գուժն այլ որ միշտ գայր,
Զիւր ցաւն եւ բորոտիլն որ միշտ կու եռայր։

Պօղոս սուրբ առաքեալն ի գիրս իւր յիշէ,
Ըզկատարումըն Տեառն եւ զնորայն ասէ,
Զհամբերութիւն Յոբայ լուարուք՝ ասէ,
Այսքան հազար տարի գրեանք զնա գովէ։

Անուն մի իւր եթող յաշխարհիս խիստ մեծ,
Մախպուլ իւր ստեղծօղին յարքայութիւնն մեծ,
Ըզվարձքն յաստէնս տուաւ եւ անդէնն այլ մեծ,
Իւր բարի ծառային՝ մեզ օրինակ մեծ։

Եղբա՛յր՝ թէ յո՛ր դիաց փորձանքդ որ եկել,
Թէ յի՛նչ պատճառ կամ յո՛ր կողմէ հանդիպել,
Աստուած կամի՝ կարէ ճարակն համբերել,
Ընկեա՛ ի Տէր ըզհոգդ՝ Դաւիթ պատուիրել։

Յորժամ կամենայ ոք սիրուն վարդ քաղել,
Պիտի փշով զձեռսն ի յարիւն շաղախել,
Միտդ ա՛ծ զսերմանացանն՝ ո՛րքան համբերել,
Մինչեւ գայ ժամանակ որ պիտի հնձել։

Ամենայնի չափ կայ եւ ժամանակ կայ,
Թէ առաւօտն ելնուս՝ եւ իրիկունն կայ,
Զերէկս թէ յետ ձըգես՝ եւ առաւօտն կայ,
Մինչեւ որ քեզ բարի ժամանակըն գայ։

Աշխարհս թամահի 'ւ ի պատճառ փառաց,
Ոմանք գիտնոց անկան՝ ոմանք յանգիտաց,
Ոմանք ինքնաշարժք են 'ւ ոմն յայլմէ դրդած,
Աստուած փրկէ ըզմարդն խիստ յիսնաֆսըզաց։

Մըթանդ այդ լոյս ծագօղ՝ միայն է Աստուած,
Յովսէփ Փարաւոնէ որ կայր զնտանած,
'Ի այլ շատք նորա նըման ի բանտից զերծած,
Քան զոր յառաջն էին՝ ա՛յլ փառաւորած։

Շատ անհնարքն մեզ՝ Աստուծոյ կար է,
Յետի օրիկդ Աստուած ի բարին անէ,
Յանկիւման տեղաց քեզ անկիւման օգնէ,
Բարի եւ շնորհաւոր պահ քեզ պատահէ։

( Ձեռ. թիւ 1059, թղ. 87բ եւ 90ա )