Ասացից
եւ
վասն
ապստամբին
այնմիկ,
զոր
նախ
առաքէր
Աբդլա
յաշխարհս
Հայոց,
որում
Ծալէհ
կոչէին.
որ
էր
այր
անօրէն
եւ
արիւնահեղ,
յորմէ
բազումք
զգուշացեալ
անձնապահ
լինէին.
քանզի
ոչ
կարէին
յայնժամ
այնպիսի
նեղութեան
տանել:
Էին
ոմանք
ի
նախարարացն
Հայոց,
որք
մերժեալ
լքին
զժառանգութիւնս
իւրեանց
եւ
փախստեայ
անկան
յաշխարհն
Յունաց,
ապաւինեալք
առ
կայսրն
Կոստանդին:
Իսկ
Գագիկ
որ
էր
տէր
Արծրունեաց
տանն,
իբրեւ
ոչ
գտանէր
տեղի
փախստեան՝
անդէն
գաղթէր
յամրոցն
որում
Նկանն
կոչեն.
եւ
ժողովեալ
առ
ինքն
զնախարարաս
աշխարհին
նոցին
հեծելովք,
եւ
ելեալ
ասպատակ
սփռէր
զկողմամբք
Ատրպատական
աշխարհին,
ի
Զարեւանդ
գաւառ,
ի
Բուտակս
եւ
Զիդռօյ,
ի
Տասուկ,
ի
Գազնակ,
ի
Յորմի,
ի
Սուրենապատ
եւ
յայլ
եւս
մերձակայ
գաւառսն,
յորում
գործէին
գործ
անհաճոյ
Աստուծոյ,
նմանեալ
անօրինաց,
որ
ոչ
վայել
էր
քրիստոնէից:
Պահանջէր
եւ
հարկս
յաշխարհէն
բազում
տագնապաւ
խոշտանգեալ.
եւ
գայր
հասանէր
ի
գաւառն
Հեր,
յորում
վայրի
հասանէ
Ռուհ
ոմն
զօրավար
Իսմայելացւոց,
եւ
ընկենոյր
բազում
վիրաւոր
ի
զօրուէն
Հայոց
եւ
զայլսն
փախստական
ընկենոյր
յամուրն
Նկան.
եւ
ինքն
շրջէր
զգաւառօքն
Վասպուրականի,
զի
կարասցէ
որսալ
զնա
յորոգայթ
իւր:
Ապա
իբրեւ
տեսանէր
տէրն
Արծրունեաց
զխորտակումն
զօրաց
իւրոց՝
ոչ
եւս
կարաց
ելանել
ի
գործ
անօրէնութեանն.
այլ
անկեալ
յամրոցն՝
դադարէր
առ
սակաւ
մի:
Յետոյ
այլ
զօր
եկեալ
ի
վերայ
նորա,
որոյ
զօրագլուխ
էր
Մուսէ՝
պաշարեալ
պահէին
զամրոցն
ամ
մի:
Եւ
իբրեւ
ոչ
ինչ
կարէր
ստնանել՝
դաւով
նենգեալ
կոչէր
ի
խաղաղութիւն,
եւ
ըմբռնեալ
տայր
ի
ձեռն
իշխանին
Իսմայելի:
Եւ
նորա
արկեալ
զնա
ընդ
կապանօք՝
դնէր
ի
կալանս
բանտի
յանհանդուրժելի
նեղութեան
եւ
պահանջէր
ի
նանէ
զարծաթն,
զոր
հարկապահանջութեամբ
ժողովեալ
էր
յերկրէն
Պարիսց:
Իսկ
նորա
ոչ
խնայեալ
ի
գանձս,
որչափ
գտանէր
ի
ձեռին
նորա,
զի
թերեւս
կարասցէ
շահել
զկեանս
իւր.
այլ
ոչ
ինչ
օգտեալ
անդէն
վախճանէր
ի
տառապանս
բանտին,
իբրեւ
զայր
մի
յանարգաց:
Եւ
զորդիս
նորին
զՀամազասպ
եւ
զՍահակ
յոլով
ժամանակս
կալեալ
ի
կապանս՝
ապա
ուրեմն
անկուշեալ
կամք
չարաշուք
գահճին՝
հաճեալ
հաւանութեամբ
հաշտէր
ընդ
նոսա
պատուելով,
եւ
առաքէր
յերկիրս
Հայոց:
