Տաղեր

Է՛, իմ Արարիչ Աստուած, զմարդ պահէ, որ չի ղալատի,
Լուսով զնայ պարածածկեա, որ խաւար տեղ չի մոլորի:

Մարմնով զնա անաղտ պահեա, որ մեղօք չի ապականի,
Զերկուղդ քո ի միտն ձգեա, որ յետնումն չի շիւարի:

Խրատ սա քրիստոնէից, որ ծնունդ է աւազանի,
Ի ջրոյ ՚ւ ի հողոյ ծնեալ եւ որդի լուսոյ անուանի:

Զփրկական խորհուրդն առեալ եւ եղեալ տաճար տէրունի,
Մարմնաւոր հրեշտակ է նա եւ տեղի բանին կենդանի:

Զիւր մարմին յըստակ պահէ ի յաղտոյ յայսմ կենցաղի,
Հոգովն մաքուր կենայ, Քրիստոսի հոտոյն հետեւի:

Խորհրդեամբ յերակ մաշէ եւ յիշէ զօր հոգէվարի,
Թէ որպէս յէրէկ էանց մինչ ի մահ այնպէս անցանի:

Որպէս հրամայէ Փրկիչն, մարդ յերակ պատրաստ կու պիտի,
Ժամանակն անցանի գնայ, մարդ մեղօք անհոգ կու քնի:

Թէ զինչ մարդ որ միտք ունի երկիւղ նա միշտ զարհուրի,
Քննեա եւ դու միտ արա, թէ քո կեանքդ յինչ կու նմանի:

Քո հոգիդ ի քո մարմինդ տուրուառ շնչով կայկայի,
Մտնու եւ չելանէ, զով բերես, որ զնա հանէ:

Թէ եղեալ ոչ մտանէ, հեռացեալ ի յօդն ցնդի:
Բայց յԱստուծոյ ո՞վ կարէ, թէ ի տեղն իւր անդրադարձէ:

Կրկին հրամայէ Փրկիչն, թ՚օր մահուն ի գող նմանի:
Մէջ գիշերի կենցաղոյս նայ յանկարծ ի տան երեւի:

Տե՛ս, զի անցաւոր ես դու, մուհադրով քո կեանքդ ի յերերէ,
Չունիս կենալոյ ճարակ, կամ մնալ ի յայսմ աշխարհի:

Մահն զօրաւոր կու գայ, զքո ամէն թադբիր կու քակի,
Թէ ծեր ես կամ թէ տղայ, թէ իշխան բնաւ աշխարհի:

Զաշխարհս ամէն մուլք ունիս, եւ թագաւոր լինիս ամենի,
Յիշեա` դատաստան կայ քեզ եւ կոչել զքեզ յատենի:

Ահեղ եւ սաստիկ հրաման եւ տագնապ յոյժ սարսափելի,
Դատաւորն արդարադատ անաչառ ընդդէմ ամենի:

Ի միտ ած՚ւ յիշէ զփառս արդարոցն յայնմ յաւիտենի,
Եւ տանջանս մեղաւորացն, որ տանջեն ի տարտարոսի:

Այդ ամէն առաջի կայ, արտասուքդ ոնց կու ցամաքի,
Զարթիր դու ի քնոյ մեղաց եւ արա թադբիր քեզ, գերի:

Զաչերդ արտասուօք դու լից, կաթեցո դէմ Երկնաւորի,
Միթէ ողորմած լինի, զքո մեղաց մուրհակն ջնջի:

Գերի Գրիգոր Վանեցի, վա՛յ ասա միշտ անդրդուելի,
Տե՛ս, թէ քանի վէրք ունիս ի հոգիդ քո անթուելի:

Այլոց դու խրատ կու տաս, քեզ անչափ խրատ կու պիտի,
Այլոց կասես զշիւղտ հան, քո աչերդ գերան ունի: