Իմում
բնութեան
հաւանելով
սիրեցի,
Զայդ
սրտամաշ
ամենաբախտ,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի.
Եւ
նա
ընդ
իս
կայ
իբր
օտար,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Յարկի
իմում
քանիցս
անգամ
կոչեցի,
Ի
վերայ
իմ
որպէս
զարքայ
պատուեցի,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի.
Ի
ճանապարհս
նորա
շատ
ինչք
վատնեցի,
Աշխատանս
իմ
ընդ
վայր
կորեաւ,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Ունիմ
հնար
զցերեկն
անցուցանելոյ,
Իսկ
ի
գիշեր
ոչ
դադարիմ
ի
լալոյ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի.
Միշտ
որոնեմ
վայրենիք
ինձ
երթալոյ
Զի
չկայ
երբէք
զիս
հոգացող,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Վճարեալ
նա
հատոյց
եղուկ
զկեանս
իմ,
Կարօտ
սիրոյն,
աւա~ղ,
խօցեաց
զսիրտս
իմ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի.
Փախեցայց
յինէն,
զերկիւղն
մերժեաց
զամօթ
իմ,
Ծաղր
ամենայն
մարդկան
արար,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Ամէն
մազի
նորա
երգ
նոր
գովեստից,
Ըստ
արժանւոյն
շինեալ
արտասուալից
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի.
Հոգալով,
հոգալով
եղէ
ցաւալից,
Անկայ
ի
դրունս
բժշկաց,
ափսո~ս
ինձ.
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Նմա
չէ
փոյթ
ամենեւին
արդարեւ
Եւ
ոչ
մտաւ
ածէ
զծառայս
զինչ
եղեւ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի,
Զի
յաղեղէ
նորա
շատ
խոց
կայ
զինեւ
Եւ
թողեալ
է
զիս
ամայի,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Ի
անցս
նորա
մոլեալ
ես
տարուբերիմ,
Մխիթարիմ
յորժամ
առցէ
զողջոյն
իմ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի,
Այնօր
մինչեւ
ցերեկոյ
աջողիմ,
Երբ
հեռանամ
աջողակէս,
ափսո~ս
ինձ,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Սիրողք
սիրեցելւոյս
ինձ
հակառակեն,
Միշտ
խրատելով
յինէն
հովացուցեն,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի,
Եւ
իսկ
ինքեան
չասեմ,
թէ
զոր
ինչ
առնեն,
Նոքա
այնպէս
եւ
ես
այսպէս,
ափսո~ս
ինձ.
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
Ես
եմ
նման
որպէս
հիւսեան
տապարի,
Որ
շինէ
զտուն
եւ
ինքն
դուրս
անկանի,
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի,
Ի
մարդկանէ
ես
լաւութիւն
ասեմ,
ափսո~ս
ինձ.
Եղբայրք
ետ
զնա
ինձ
հարենաւանդ
գիտացի:
