19.
Եւ
իբրեւ
աւուրս
բազումս
անդէն
ի
նմին
դեգերէր,
յարուցեալ
այնուհետեւ
հասանէր
առ
սուրբ
կաթողիկոսն
Հայոց
Մեծաց,
որոյ
անունն
ճանաչէր
Սահակ,
զոր
պատրաստական
գտանէր
նմին
փութոյ
հաւանեալ։
Որ
մանաւանդ
միաբանեալ
եւ
միասնական
յաւժարութեամբ
գումարեալ
հանդերձ
աղաւթիւք
մեծաւք
եւ
ուժգին
խնդրուածովք
առ
Աստուած
կանխէին
վասն
ամենայն
ոգւոց
քրիստոսատու
փրկութեանն
հասանելոյ։
Եւ
զայն
առնէին
աւուրս
բազումս։
Ապա
ելանէր
նոցա
պարգեւական
վիճակ
յամենաբարին
Աստուծոյ
ժողովել
զաշխարհահոգ
խորհուրդն
երանելի
միաբանելոցն,
եւ
գիրս
նշանագրաց
Հայաստան
ազգին
հասանել։
20.
Բազում
հարցափորձի
եւ
քննութեան
զանձինս
պարապեցուցեալ,
եւ
բազում
աշխատութեանց
համբերեալ՝
ազդ
առնէին
ապա
եւ
զկանխագոյն
խնդրելին
իւրեանց՝
թագաւորին
Հայոց,
որում
անուն
կոչէր
Վռամշապուհ։
Յայնժամ
պատմէր
նոցա
արքայն
վասն
առն
ուրումն
Ասորւոյ
եպիսկոպոսի
Արզնականի,
Դանիէլ
անուն
կոչեցելոյ.
որոյ
յանկարծ
ուրեմն
էր
գտեալ
նշանագիրս
աղփափետաց
հայերէն
լեզուի։
21.
Եւ
իբրեւ
պատմեցաւ
նոցա
յարքայէն
վասն
գտելոյն
ի
Դանիելէ՝
յաւժարեցին
զարքայն
փոյթ
առնել
վասն
պիտոյիցն
այնոցիկ։
Եւ
նա
առաքէր
զոմն
Վահրիճ
անուն,
Խադունի
ազգաւ,
հանդերձ
հրովարտակաւք
առ
այր
մի
երէց,
որոյ
անունն
Հաբէլ
կոչէին,
որ
էր
մերձաւոր
Դանիելի
եպիսկոպոսի։
22.
Իսկ
Հաբելին
զայն
լուեալ՝
փութանակի
հասանէր
առ
Դանիէլ.
եւ
նախ
ինքն
տեղեկանայր
ի
Դանիելէ
նշանագրացն,
եւ
ապա
առեալ
ի
նմանէ
առաքէր
առ
արքայն
յերկիրն
Հայոց.
եւ
ի
հինգերորդի
ամի
թագաւորութեան
նորին
հասուցանէր։
Իսկ
արքային
հանդերձ
միաբան
սրբովքն
Սահակաւ
եւ
Մաշտոցիւ
ընկալեալ
զնշանագիրսն
ի
Հաբելէն՝
ուրախ
լինէին։
23.
Իսկ
իբրեւ
ի
վերայ
հասին՝
թէ
չեն
բաւական
նշանագիրքն՝
ողջ
ածել
զսիւղոբայս,
զկապս
հայերէն
լեզուոյն,
մանաւանդ
զի
եւ
նշանագիրքն
իսկ
յայլոց
դպրութեանց
քաղեալք
եւ
մուրացեալք
դիպեցան,
յետ
այնորիկ
դարձեալ
կրկին
անգամ
ի
նոյն
հոգս
դառնային
եւ
նմին
ելս
խնդրէին
ժամանակս
ինչ։
