35.
Եւ
ի
ձեռն
առեալ
այնուհետեւ
երանելի
հոգաբարձուացն
աստուածագործ
մշակութեամբ
զաւետարանական
արուեստն
ի
թարգմանել,
ի
գրել
եւ
յուսուցանել,
մանաւանդ
հայեցեալ
ի
տեառնաբարբառ
հրամանացն
բարձրութիւնն,
որ
առ
երանելին
Մովսէս
եկեալ
վասն
ամենայն
իրացն
եղելոց
յաստուածեղէն
պատգամացն
աւանդելոց՝
մատենագրել
առ
ի
պահեստ
յաւիտեանցն,
որ
գալոցն
էին։
Նոյնպիսիք
եւ
այլոց
մարգարէիցն
հրամայեալք.
«Ա՛ռ,
ասէ,
քարտէս
նոր
եւ
մեծ,
եւ
գրեա՛
գրչաւ
դպրիե։
Իսկ
այլուր՝
թէ
«Գրեա՛
զտեսիլդ
ի
տախտակի
եւ
հաստատեա՛ե։
Իսկ
Դաւիթ
յայտնապէս
եւս
վասն
ամենայն
ազգաց
զվիճակ
աստուածատուր
աւրինացն
նշանակէ,
ասելովն՝
թէ
«Գրեսցի
յազգ
յայլե։
Եւ
թէ՝
«Տէր
պատմեսցէ
գրովք
ժողովրդոցե։
Զոր
եկեալ
կատարեաց
ամենափրկիչն
Քրիստոս
շնորհատուր
հրամանաւն՝
եթէ
«Ելէ՛ք
ընդ
ամենայն
ազգսե,
եւ
թէ՝
«Քարոզեսցի
աւետարանս
ընդ
ամենայն
տիեզերսե։
Ուստի
եւ
երանելի
հարցն
մերոց
համարձակութիւն
առեալ՝
յուսալից
փութով
եւ
երեւելի
եւ
արդիւնակատար
ըստ
աւետարանին՝
իւրեանց
մշակութիւնն
ցուցանէին։
36.
Յայնմ
ժամանակի
երանելի
եւ
ցանկալի
աշխարհս
Հայոց
անպայման
սքանչելի
լինէր։
Յորում
անկարծ
ուրեմն
աւրէնուսոյց
Մովսէս
մարգարէական
դասուն
եւ
յառաջադէմն
Պաւղոս
բովանդակ
առաքելական
գնդովն,
հանդերձ
աշխարհակեցոյց
աւետարանաւն
Քրիստոսի,
միանգամայն
եկեալք
հասեալք
եւ
երեւեալք
ի
ձեռն
երկուց
հաւասարելոցն,
հայաբարբառք
եւ
հայերէնախաւսք
գտան։
37.
Անդ
էր
այնուհետեւ
սրտալիր
ուրախութիւն
եւ
ակնավայել
տեսիլ
հայելւոյն.
քանզի
երկիր,
որ
համբաւուցն
անգամ
աւտար
էր
կողմանցն
այնոցիկ՝
յորում
ամենայն
աստուածագործ
սքանչելագործութիւնքն
գործեցան,
առժամայն
վաղվաղակի
ամենայն
իրաց
եղելոց
խելամուտ
լինէր.
ոչ
միայն
առ
ժամանակաւ
պաշտեցելոցն,
այլ
եւ
յառաջակարգ
յաւիտենից,
եւ
ապա
եկելոցն,
եւ
սկզբանն
եւ
կատարածի
եւ
ամենայն
աստուածատուր
աւանդութեանցն։
