45.
Դարձեալ
յետ
ժամանակի
ինչ
ընդ
մէջ
անցելոյ
հոգ
ի
մտի
արկանէր
սիրելին
Քրիստոսի
եւ
վասն
բարբարոսական
կողմանն,
եւ
առնոյր
կարգեալ
նշանագիրս
վրացերէն
լեզուին,
ըստ
շնորհաց
տուելոց
նմա
ի
Տեառնէ։
Գրէր,
կարգէր
եւ
աւրինաւք
յարդարէր։
Եւ
առնոյր
ընդ
իւր
զոմանս
լաւագոյնս
յաշակերտաց
իւրոց՝
յարուցեալ
գնայր
իջանել
ի
կողմանս
Վրաց։
Եւ
երթեալ
յանդիման
լինէր
թագաւորին,
որում
անուն
էր
Բակուր,
եւ
եպիսկոպոսի
աշխարհին՝
Մովսէս։
46.
Եւ
առաւելագոյն
հնազանդեալ
նմա
ըստ
աւրինացն
Աստուծոյ
թագաւորին
եւ
զաւրացն՝
հանդերձ
ամենայն
գաւառաւքն,
եւ
նորա
զիւր
արուեստն
առաջի
արկեալ՝
խրատէր
յորդորելով։
Որում
եւ
յանձն
արարեալ
ամենեցուն
զխնդրելին
կատարել.
եւ
գտեալ
այր
մի
թարգման
վրացերէն
լեզուին,
որ
անուանեալ
կոչէր
Ջաղայ,
այր
գրագէտ
եւ
ճշմարտահաւատ։
Հրաման
տայր
այնուհետեւ
արքայն
Վրաց
ի
կողմանց
կողմանց
եւ
ի
խառնաղանջ
գաւառաց
իշխանութեանն
իւրոյ
ժողովել
մանկունս՝
տալ
ի
ձեռն
վարդապետին։
Զորս
առեալ
արկանէր
ի
բովս
վարդապետութեանն
եւ
հոգեւոր
սիրոյն
եռանդմամբ
զաղտ
եւ
զժանգ
զշարաւահոտ
դիւացն
եւ
զսնոտիագործ
պաշտամանցն
ի
բաց
քերէր։
Եւ
այնչափ
անջատեալ
ի
հայրենեացն
իւրեանց
եւ
անյիշատակ
առնէր՝
մինչեւ
ասել
թէ
«Մոռացայ
զժողովուրդն
իմ
եւ
զտուն
հաւր
իմոյե։
47.
Եւ
արդ
զնոսա,
որ
յայնչափ
ի
մասնաւոր
եւ
ի
բաժանեալ
լեզուացն
ժողովեցան,
միով
աստուածաբարբառ
պատգամաւքն,
մի
ազգ
կատարեալ՝
փառաբանիչք
միոյ
Աստուծոյ
յաւրինէր։
Յորոց
եւ
ոմանց
արժանի
եղեալ
ի
կարգ
եպիսկոպոսութեան
վիճակել,
որոց
առաջինն
Սամուէլ
անուն,
այր
սուրբ
եւ
բարեպաշտաւն,
եպիսկոպոս
կացեալ
տանն
արքունականի։
48.
Եւ
իբրեւ
ընդ
ամենայն
տեղիս
Վրաց
կարգեալ
զգործ
աստուածպաշտութեանն,
այնուհետեւ
հրաժարեալ
ի
նոցանէ՝
դառնայր
յերկիրն
Հայոց.
եւ
պատահեալ
Սահակայ
կաթողիկոսին
Հայոց՝
պատմէր
նմա
զաջողութենէ
եղելոցն,
միանգամայն
եւ
փառաւոր
առնելով
զԱստուած
զմեծանունն
Քրիստոս։
