93.
Եւ
արդ,
զի
ըստ
գրելոցս
առ
ի
մէնջ
հարքն
ի
կատարումն
դարձան
[ի
կատարումն
դարձուցից
եւ
եւս
զբանս]։
Ոչ
եթէ
ի
հին
համբաւուց
տեղեկացեալ
եւ
մատենագրեալ
զայս
կարգեցաք,
այլ
որոց
մեզէն
իսկ
ականատես
եղեալ
կերպարանացն
եւ
առընթերակաց
հոգեւորական
գործոցն
եւ
լսող
շնորհապատում
վարդապետութեանն,
եւ
նոցին
արբանեակ՝
ըստ
աւետարանական
հրամանացն,
ոչ
սուտապատում
ճարտարախաւս
եղեալ
առ
ի
մերոց
բանիցն
զհաւրէն
մերոյ
կարգեցաք,
այլ
զյաճախագոյնսն
թողեալ
եւ
ի
նշանաւոր
գիտակացն
քաղելով
զհամառաւտն
կարգեցաք։
Որ
ոչ
միայն
մեզ,
այլ
եւ
որ
զմատեանս
ընթեռնուն
յայտնի
է.
քանզի
չէաք
իսկ
հանդուրժողք
զամենայն
արարեալսն
սրբոյն
կտակաւ
զիւրաքանչիւրսն
նշանակել։
Այլ
ի
դիւրագոյն
եւ
ի
հեշտագոյն՝
յառաքելական
անդր
զանձինս
պատսպարեցաք։
Վասն
որոյ
անցեալ
զբազմախուռն
արգասեւք
սրբոյն
առ
ի
մանրակրկիտ
առնելոյ
զկարեւորագոյնսն
պատմելոյ
զհանգամանսն
ասացաք։
Ոչ
ի
պատիւ
ինչ
սրբոցն
Աստուծոյ,
որք
ամենապարծ
կենդանատուր
խաչիւն
ծանուցեալք
յարգեցան,
այլ
յաւրինակ
քաջալերիչ
հոգեւոր
ծննդոց
իւրեանց
եւ
որոց
նոքաւք
աշակերտելոց
իցեն
յազգս
ազգաց։
