Տաղեր

Այրս այս անուն Գասպար, ի յազգէս Հայկայ,
Մականունն Կռուան կոչեցեալ սորա,
Ի փորձանաց իրիք զհաւատն ուրանայ,
Յետո փոշմանեալ եւ յոյժ զղջանայ:

Զի էր ինքն տեղեակ քրիստոնէութեան
Եւ ո'չ որպէս զԴաւիթ տգէտ թերական,
Վասն այն լայր եւ կարդայր վայս եղկական,
Հանապազ անձինն իւրոյ կորստեան:

Պահէր եւ առնէր սա պահս աղօթական,
Որքան եւ յաջողիւր, բայց գաղտագողեան,
Եւ հասեալ էր տարիքն սոյր ուրացութեան,
Իբրեւ քսանեւհինգ մինչեւ յայս ամեան:

Բայց ինքն վաղուցհէտէ հասանել ցանկայր,
Հեղմամբ արեանն վճարել զպարտիսն իւր ջանայր,
Սակայն պատճառ յուսոյ Դաւիթն լինայր,
Լի աւուրք ծերութեան ապա քաջանայր:

Զի ընկեց սա ի բաց զփակեղն սպիտակ
Եւ կապեաց ի գլուխն գօտի կապուտակ,
Գնացեալ ի շուկայն շրջեալ համարձակ,
Յետոյ եկեալ նստաւ ի տեղւոջ յայտնակ:

Տեսեալ ոմն մի տաճիկ եւ հարցմամբ խօսի`
Յէ՞ր կապեր ես կապուտ, թողեալ զձեւն տաճկի,
Եւ նա ասաց, թէ` Զի՞նչ ասես դու ինձի,
Զի ես քրիստոնեայ եմ, այլեւ մահտեսի:

Եւ նա ձայնեալ տաճկացն, անդէն կուտեցան,
Սա չէ՞, ասէր, արդեւք ալեւորն Կռուան,
Բայց նա ասէր, թէ` Ես չեմ տաճկացողն այն,
Ես հայ եմ, ի վաղուց քրիստոսադաւան:

Եւ զնա զկալեալ տարան յիշխան քաղաքին,
Յետոյ դատաստան բերեալ, դատէին,
Դաւանեաց նա զՔրիստոս աստուած յատենին
Եւ զինքն քրիստոնէայ եւ ծառայ նորին:

Եւ առեալ զնա բերին ի տեղին կատարման,
Մօտ ի տեղւոջն Դաւթի նահատակութեան,
Եւ նա զՔրիստոս աստուած լինէր խոստովան,
Կնքէր նշանաւ խաչին զդէմսն իւրեան:

Կախեալ զնա փայտէ եւ շուտով իջուցին,
Տաճի՞կ ես, թէ հայ, զնա հարցանէին,
Իսկ նա դաւանելով զՅիսուս կենդանին,
Արհամարհեաց զօրէն եւ զհաւատ նոցին:

Անդէն կախեալ զփայտէն զնա խեղդեցին
Եւ քարկոծ արարին ի կախաղանին,
Եղեւ այս յապրիլի քսան եւ ըննին,
Յետ երկրորդում ամսոյ կատարման Դաւթին: