Տաղեր

ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ ՏԱՂԱՉԱՓԵԱԼ ՈՏԱՆԱՒՈՐ ՆԱՀԱՏԱԿՈՒԹԵԱՆ ԴԱՒԻԹ ՍԵԲԱՍՏԱՑՒՈՅ

Ի պատմութիւնս երգոյ տաղաչափական
Կամիմ զքէն ճառել, վկայդ պատուական,
Արտօսրածին ձայնիւ եւ հառաչական,
Յերես անկեալ հայցեմ զքէն աղերսական:

Խնդրեա ի Քրիստոսէ` տալ մտաց իմ բան,
Վիպասանս յարմարել քեզ ներդաշնական,
Թէպէտ մեղապարտ եմ եւ ո'չ եմ արժան,
Ներբողել զքաջութիւն քոյդ վկայութեան:

Սակայն փափագ սրտիս ստիպէ յայս ջան,
Լինել ինձ ձեռնամուխ վեհիդ պատմութեան,
Ընկալ մեծդ ի փոքրէս ընծայ ՚ւ աղերսան,
Ի տարտամ անձնէս քեզ յիշատակարան:

Ի բռնակալութեան ազգացն տաճկի
Եւ ի յարքայութեան սուլթան Մահմետի,
Ի թւաբերութեանս հայկասէր ազնի,
Հազար հարիւր քսան եւ ի չորրորդի,

Տըւաւ իշխանութիւնն Սեբաստ քաղաքի,
Ամիրայի ումեմն, որ Մահմետ կոչի,
Բայց ինքն էր յԱրեւմուտս ի պատերազմի
Եւ ի ձմերոցն նստեալ ի նոյն աշխարհի:

Եւ զայլ ոմն ոստիկան յղեաց յիւր տեղի,
Իշխել Սեբաստիոյ եւ իւր թումանի,
Յորոց աւուրսն արի մանուկս ըմբռնի,
Ի ձեռն ազգին տաճկաց սա զրպարտի:

Որ եւ զայս չարութիւնս բնական ունին
Եւ ըստ կարծեաց իւրեանց վարձս համարին,
Զայսպէս բարուրս հաստելոյ զուր նա աջողին
Որպէս եւ այսմ սրբոյ որոգայթեցին:

Էր սուրբ վկայս Դաւիթ ի Սեբաստիոյ,
Որդի Մելիքոնի ումեմն աղքատոյ,
Մանուկ նորահասակ ի յազգէս Հայոց,
Ամաց իբր եւթնեռից, յըստամբակ տիոյ:

Եւ վասն աղքատութեանն զարուեստն իւր թողեալ,
Ի բաղանիս շեխին վարսաւիր մտեալ,
Ընկերքն ամենեքին էին տաճիկ լեալ,
Ի միում բաղանւոջ նովաւ աշխատեալ:

Ըստ աւուրց, ըստ աւուրց բաժան առնէին,
Զվաստակն իւրեանց զինչ հաւաքէին,
Եւ իւրաքանչիւր ոք առնոյր զիւր բաժին,
Ապա ի բաղանեացն ելեալ գնային:

Սոյնպէս յաւուր միում բաժան արարեալ,
Ընկերքն ամենքին զփողն ժողովեալ
Եւ կոչեն զԴաւիթ զբաժինն ի տալ,
Ասելով, թէ` Մէլուն կեաւուր, եկ եւ առ:

Իսկ նա վստահաբան նզով կարդացեալ,
Թէ` Ո՞վ իցէ կեաւուր, ես էրմէնի լեալ
Եւ զայս լըւեալ նոցա եւ ուրախացեալ
Եւ ծափս հարկանելով զայս բան ասացեալ:

Թէ` Զի՞ եւս են պիտոյ այլոք մեզ վկայ,
Ահա մեք իսկ լըւաք ի բերնոյ դորայ,
Զի սա ասաց, եթէ նէլլէթ կեաւուրայ,
Տաճիկ եմ ասելով, սալաւաթ կու տայ:

Նոյնժամայն ըմբռնեալ զգառն անմեղ
Գայլքն արիւնանախանձ եւ բարուք տգեղ,
Առեալ զնա տարան ի Սիեահի շեխ,
Թէ` Զոր լըւաք չասեմք, արդեւք չէ՞ մեզ մեղ:

Զի մեք ամենեքին եմք բանիս վկայ,
Զի նզովս Հայուն ինքնին ասաց դա
Եւ ի մեր առաջի տաճիկ եղեւ սա,
Փառք ետ մեր հեջրեթին, զի՞նչ ասեմ սմա:

Եւ շեխն այն հարեցալ Դաւթի եւ ասէ,
Թէ` Զոր վկայեն դոքա, ըստոյգ այդպէ՞ս է,
Եւ սուրբն ասաց, թէ` Իմ զայդ ասացեալ չէ
Եւ այդպիսի զրոյց իմ խօսեցեալ չէ:

Եւ նա բազում պարգեւս խոստացաւ նմա,
Թէ` Եկ ի մերս հաւատ, զբարիքս վայելեա,
Ի սոցանէ փրծնուլ քեզ ճարակ չկայ,
Եկ դու որդեակ, ի մեր օրէնս հաւատա:

Եւ սուրբն ասաց, թէ` Ինձ լաւութիւն կառնես,
Ջան դիր, որ հաւատովս դու զիս ազատես,
Ապա թէ ոչ զհաւատս չեմ ուրանար ես
Եւ ոչ ձեր օրինաց տեղիք կու տամ ես:

Եւ շեխն ասաց` տանել զսուրբն առ ղատին,
Նոքա զնա տարեալ դատաստան մուծին:
Հայեցեալ դատաւորն ի յերես նորին
Եւ խօսեցաւ ընդ նա հեզ եւ մեղմագին:

Որդեակ, յառաջագոյն դու տաճկացեալ ես
Եւ փառք օրինադրին մերոյ տըւեալ ես,
Իսկ այժմ վասն է՞ր զբանքս դու զլացեալ ես,
Մերս օրէն քան զՀայուն միթէ գէշ կարծես:

Տես, զի արքայութիւն եւ մեծ փառք կայ մեզ,
Եկ, դարձիր, զի բազում բարութիւնս տաց քեզ,
Ասաց, թէ` Քրիստոնեայ եմ եւ եղեց ես
Եւ զաստուածն իմ Քրիստոս չեմ ուրացեալ ես:

Եւ մերկացաւ զհանդերձն յանձնէն իւրովի,
Թէ զինչ կամիս արա դու վաղվաղակի,
Իսկ դատաւորն տեսեալ զհաստատ միտսն Դաւթի,
Մատնեաց զնա բդեշխին պահել ի բանտի:

Բդեշխն տարեալ պնդեաց զոտսն ի կոճի,
Զերիս աւուրս պահեաց, միթե երկնչի,
Ապա հանեալ զնա, տարան կրկնակի
Յատեան դատաւորին, թեւրեւս ուրասցի:

Եւ դատաւորն ասաց` Մինչեւ ցե՞րբ յամառիս,
Եկ դու ի մերս օրէն, տաց քեզ զինչ կամիս:
Նա` Անհնար, ասէ, թէ խզի հոգիս,
Արա վաղվաղակի զոր ինչ եւ խորհիս:

Ապա առ յոստիկանն զնա յուղարկեաց,
Միթէ կեղակարծի նորին յերեսաց.
Եւ նա տեսեալ զԴաւիթ, գթաբար ասաց.
Որդեակ, եկ հաւատա մերում օրինաց:

Վասն է՞ր մատնես մահու զհասակդ գեղապանծ
Եւ զմանկութիւնդ չքնաղ զրկես ի կենաց,
Ընդ մեզ լեր ի հաւատս մեր փառաւորած
Եւ լեր երեւելի ամենայն մարդկանց:

Ասաց, թէ` Ինձ հնար չէ ի ձերն հաւատ գալ
Եւ ոչ զիմ հաւատս կամիմ ուրանալ,
Զի ես քրիստոնեայ եմ, սոյն հաւատ ծնեալ
Եւ ի սոյն մեռանիմ յուսով կատարեալ:

Իշխանն բարկացեալ բրածեծ առնէ,
Իսկ սուրբն ասէ` Գանս այս ոչինչ եւ դոյզն է,
Այլեւ զգողսն բանտեալ նա բերեալ գտանէ,
Զի զսուրբն ահարկութեամբն սարսափեցուսցէ:

Այնու եւս ոչ կարաց յողդողդել զնա,
Վասն այն ետ ի կոճեղս պնդել զոտ նորա
Եւ ի գիշերին յայն զմարմինն կտտել տայ,
Ունելեօք երկաթի կեղեքել զնա:

Եւ նա ի յըմբռնելն սաստիկ նւազէր,
Միոյ-միոյ ի դուռն մահու հասանէր,
Ի վաղիւն զսուրբն առ դատաւորն յղէր:
Ես անպարտ եմ, արա զինչ կամիս, ասէր:

Եւ ի տանիլն զնա ի դատարանի,
Յուղին զոմն տաճկացած բերին առաջի
Ծափահար խնճոյիւք ՚ւ ասացին Դաւթի,
Տես, զի սա տաճկացաւ եւ փառաւորի:

Եւ սուրբն ասաց` Բարեաւ զհաւատն վայելէ,
Ես տաճիկ չեմ լինար, սէրս առ Քրիստոս է:
Անցեալ անտի յատեան բերեալ մուծանէ,
Ամբոխն որ ծարաւի նորին արեան է:

Դատաւորն կամեցաւ զի հաստատեսցէ,
Բարուր վնասու գրել, զի վճիռ տացէ,
Բայց առ Սեահ էֆենտին զնա յուղարկէ,
Զի թէ եւ անդ չդառնա` Քարեցէք, ասէ:

Եւ ի ճանապարհին ոմն հարկանէր,
Եւ ոմն ածեալ ապտակ, ի նա թքանէր,
Այլ ոմն ահաբեկեալ, զնա սխրացնէր.
Թողէք, զի զդա քարկոծ արասցուք, ասէր:

Եւ գնացեալ մտին Սիեահի յորդին,
Եւ նա տեսեալ զսուրբն, ասաց տխրագին.
Որդեակ, յէ՞ր չանսացիր դու իմ խրատին,
Զքեզ ինձ որդի կարծեմ, դու չես հնազանդ իմ:

Արդ եկ ի մերս հաւատ, եթէ ինձ լսես,
Զի պարգեւս բազում քեզ ընձեռեմ ես:
Եւ ասէ պաշտակին` Արծաթ յոյժ բերցես,
Թամբեալ ձի եւ ըզգեստ, ինչք բազում ածցես:

Եւ զնոսին առեալ, եդ առաջի նորին,
Թէ` Եկ, դարձիր ի մեզ, ինչքս այս քեզ լիցին,
Այլ եւ ծանուցանեմ զքեզ թագաւորին,
Զի քեզ գեօղս տացէ եւ սպայութիւն:

Սուրբն պատասխանեալ եւ այսպէս ասէ.
Թէ տաս ինձ յոլով ինչք, նա վերջն մահ է,
Քոյդ փառաց, զոր դու տաս, իմ հաւանում չէ,
Ինձ քաւ լիցի դառնալ յիմոյ հաւատէ:

Իսկ չեխն ասաց ի բանտ զնա արկանել
Եւ զաւուրս երիս անսըւաղ պահել:
Եւ զինուորք բդեշխին առան ի տանել,
Ի զնդան բդեշխին զնա արգիլել:

Գրոհ տըւեալ տաճկացն եւ անդէն կուտին,
Քարկոծել կամեցան ի ճանապարհին,
Զինուորքն փութացեալ հազիւ հասուցին,
Ի բանտն ղուպաշուն, զի մոտ էր տեղին:

Գլխիվայր կախեցին ի նոյն գիշերին
Եւ զնա թողեալ այնպէս, ինքեանք գնացին,
Եկեալ ի պատուհանն կինն այն բդեշխին
Դիտել, թէ զինչ առնէ ի կախաղանին:

Տեսանէր լոյս վառեալ որպէս զղամբար,
Եւ սուրբն զըւարթերես ի յարձակի կայր,
Տեսեալ զսքանչելիսն կինն եւ հիանայր,
Գնացեալ առն իւրոյ զպամութիւնն տայր:

Ասէր մեղադրանօք, թէ` Զի՞նչ գործեցեր,
Բերեալ զանմեղն ի քո տունդ չարչարել,
Վասն որոյ ի վաղիւվն ետ զնա հանել
Եւ առ միւս ղուպաշի յընկերքն իւր տանել:

Նոքին տարեալ եդին զոտսն ի փայտի,
Լցին ջուր ի ներքոյ, զի սառեալ պաղի
Եւ ի յերեկոյին առ զինուորսն խօսի,
Իբր ահ արկանելով, միթէ կակղասցի:

Երթայք պատրաստեցէք տեղի սպանման,
Զխորն փորեցէք վաղուեան քարկոծման:
Սրբոյն լըւեալ ասաց` Ընդէ՞ր ինձ չասան,
Զի ես երթեալ բրէի զտեղին իմ մահուան:

Եւ ոմն ի բդեշխոցն, այր չարաբարոյ,
Ինձ զի՞նչ տայք, ասէ նա ընկերացն այլոյ,
Զի զնա ես դարձուցից ի յիւրն հաւատոյ,
Նոքա գրաւ եդին նմա պայմանոյ:

Յուրացնել զսուրբն ելեալ գնաց նա
Եւ յորժամ ոչ կարաց, յամօթ հարաւ նա,
Բարկացեալ եւ ասէ զինուորացն իւր նա.
Դրէք զոտսն ի կոճեղն, յոյժ պնդեցէք զնա:

Ապա բերեալ չըւան ի թեւսն կապել տայ,
Քարշեալ ի յառաստաղն ամրացնել տայ
Եւ բերեալ բազում քար ի կոճին կուտել տայ,
Պինդ մնասցէ, ասէր, եւ մի թուլցի դա:

Եւ որպէս ի յորսայս պրկեալ եղեւ նա,
Ընդ կոճն եւ յառաստաղն ի կախ մնայ նա,
Ապա երթեալ բերեն չըւան կանափեայ
Ոլորեալ խարազան, ջրիւ թացին զնա:

Սաստիկ եւ անողորմ նովաւ ձաղեցին,
Կիսամահ արարեալ, թողեալ գնացին,
Ի մօտն հաւախօսի եկեալ զնա տեսին,
Զըւարթացեալ օրհնէր զաստուածն միածին:

Եւ իջուցեալ զսուրբն ի կախատեղէն,
Ոլորեալ ի յետոյն զձեռսն կապեն,
Չըւան ի պարանոց նորին արկանեն,
Ի կատարման տեղին երթեալ դադարեն:

Գնան ի բաղանիսն, ասեն Սիեահին,
Ահա բերաք զնա յսպանման տեղին,
Արդ` զի՞նչ հրամայես դու վասն նորին.
Եւ նա ասէ` Բերէք առ իս յայս տեղին:

Յորժամ առեալ տարան զսուրբն առ նա,
Բարգաւաճեալ կերպիւ արգահատեաց զնա,
Խնամարկեալ զԴաւթիւ, խանդաղատի նա,
Աղաչեաց ողոքմամբ եւ ասաց նմա.

Որդեակ, մի' տար ի մահ զքոյդ մանկութիւն,
Զհասակդ վայելուչ` ի յսպանութիւն,
Եւ ես տաց զդուստր իմ քեզ ի կնութիւն
Եւ զքեզ գրեցից ինձ յորդիութիւն:

Եւ սուրբն ամենեւին նմա ո'չ անսաց
Եւ զխոստմունք նորա յոչինչ համարեաց,
Իսկ շեխն` տանիլ յոտիցն կախել զնա, ասաց,
Մինչեւ ելանիցէ ինքն ի բաղնեաց:

Ըստ հրամանաց շեխին արարին նմա,
Տարեալ ի մի ոտիցն կախեցին զնա,
Սուսերօք եւ զինուք խծծէին զնա,
Հարկանէին քարիւ եւ փայտիւ նմա:

Ի բաղանեացն ելեալ շեխն եւ եկն առ նա,
Մորմոքագին դիմօք փայփայէ զնա,
Իբր բարիս առնելով օժանդակ լինայ,
Տայ ի կախաղանէն իջուցանել զնա:

Շողոքորթմամբ խօսի ընդ սրբոյն արի.
Արի ի մեր օրէնս, որդեակ իմ, արի,
Արի ի պատուիրանս մեծի արդարի,
Զի յերկու կեանս քո գտցես զբարի:

Եւ սուրբն ո'չ նայեցաւ յերեսն նորա,
Այլ լռութեամբ եկաց առաջի նորա,
Վասն որոյ զայրացեալ եւ մահ սպառնայ,
Զի թէ ոչ ուրասցի, զնա քարկոծել տայ:

Պատասխանի ետ սուրբն եւ ասէ նմա.
Զոր ինչ առնելոց ես, նա փութով արա,
ԶՔրիստոս աստուած ասեմ եւ պաշտեմ զնա,
Յօժար եմ մեռանել վասն անուան նորա:

Ապա հրամայեաց շեխն ամբոխին
Քարկոծ առնել զնա, ըստ դատաւորին,
Նոքա տարեալ զնա ի վիհն իջուցին
Եւ հանեալ ի գբոյն եւ փաղաքշէին:

Երեք անգամ ի խորխորատն իջուցին,
Դարձեալ ի վեր հանեալ եւ յոյժ նեղէին.
Եկ ի յուղիղ եւ ջիտ հաւատս, ասէին,
Զի մի' մեռցիս ի նանիր, կեանք քո կորիցին:

Եւ յո'չ լսել սրբոյն ձանձրացան նոքա,
Ասեն, թէ` Սատանայն կապեր զմիտ դորայ:
Եւ ի հորն իջուցեալ հողափակեն զնա
Եւ քստմնեցուցեալ հրշտէին զնա:

Իսկ սուրբն յայսկոյս եւ յայն մինչդեռ ակնարկէր,
Կոյտն սկսեալ խճիւ քարընկեց լինէր,
Բարեկամ մի յէմիր յառաջմէ ունէր,
Նա եկեալ առ Դաւիթ զայս խրատս ասէր.

Եթէ չես ուրանար զՔրիստոս աստուած դու,
Ասա եպերանս ինչ մեր հաւատոյս դու,
Զի մի' յամր եւ կամկար քարկոծիցիս դու,
Այլ ճեպով սպանցեն, զի ազատիս դու:

Սուրբն ասէ` Մի' տացէ աստուած ինձ խօսել,
Հենգն ինչ եւ մեղաց ձեր իմ կցորդ լինել,
Ես անպարտ եմ, խնդրէք զարիւն իմ վաթել,
Արարէք անձին իմ զինչ կամիք առնել:

Տաճիկ մ՚երթեալ ասաց` Ինձ հալալ կանես,
Որ քեզ քարինս հինգ հարկանիցեմ ես,
Սուրբ ասէ` Ի քեզնէ խնդիր՚մ ունիմ ես,
Քեզ թողութիւն լիցի, թէ զայն կատարես:

Երթ դու եւ բեր առ իս զվկաներս իմ,
Որպէս եղեն առիթ հեղլոյ արեանս իմ,
Զի նախ նոքա արկցեն քար ի վերայս իմ,
Ապա դուք քարաձիք լիջիք մարմնոյս իմ:

Այր ոմն անօրէն, խիստ եւ ժանտաբար,
Առ սուրբն եկեալ ցասմամբ անողորմաբար,
Ըռմբով հինգ անգամ ուժգին զնա եհար,
Անդ ի խորափտին կիսամեռ արար:

Կալեալ զվարսից սրբոյն եւ ի վեր առեալ.
Փառք տուր առաջնորդին մերոյ, ասացեալ,
Զի ի միւս կենացն եւս չլինիս զրկեալ,
Եւ սուրբն ուշաբերեալ` Ոչ կամիմ, գոչեալ:

Եւ խուռն ամբոխն անդէն զնա քարկոծեաց,
Յաւուր տօնախմբման սրբոց Վարդանեանց,
Սուրբս այսպէս քաջութեամբ զընթացն աւարտեաց
Եւ առ Քրիստոս աստուած զհոգին աւանդեաց:

Ցոլմունք լուսոյ հեղեալ հրաշաւորական,
Փայլեալ ծիրանագոյն ի տիպ աղեղան,
Ծաւալեալ ի վերուստ կամարանման,
Ի վերայ սուրբ մարմնոյն ի տեղւոջն կատարման:

Եւ յետ երկուց աւուրց դատաւորն ասաց
Երթալ զնա յօշատել եւ արկանել շանց,
Զինուորքն եկեալ հատին զթեւսն գլխովն ի բաց,
Առ ի կերակուր տալ զնա գազանաց:

Եւ այր մի կաշառօք զմարմինն սուրբ թափեալ,
Եկեալ քրիստոնէիւք եւ զնա բարձեալ,
Հանդերձ քահանայիւք ի տապան եդեալ,
Ի գերեզմանսն, որ սուրբ Քառասունք կոչեալ:

Եւ էր թիւս բարդեալ Հայոց տումարի
Երից եռ հարիւրից եւ մին հարիւրի
Եւ այլ եռ երեսնից եռ երկոտասանի,
Յամսոյ փետրվարայ երկ մետասանի:

Իբրեւ զխաղող խայծեալ կթեցին զսա,
Բերեալ ի հնծանոյ գուբ արկին զսա,
Գինի բերկրանաց մեզ ճմլեցին զսա,
Մեքենայիւք վիմաց եւ ըռմբին զսա:

Բնաւին պտուղք տնկոց սիրուն երեւի,
Ի տես եւ ի ճաշակ գեղեցիկ թըւի,
Բայց իւրն այգւոյ տնկոյ բերքն թէ լինի,
Առաւել վայելուչ ՚ւ ընտիր տեսանի:

Այսպէս եւ սուրբս այս մեզ քաղցր եւ համեղ է,
Որ ի մեր ժամանակ նահատակեալ է,
Թէպէտ ընտրեալք բազում եւ սուրբք յոլով է,
Սակայն մերում ծառոյ բերքն սուրբս այս է:

Մեծ զարմացումն ունիմ եւ կամ հիացեալ,
Իբր իմ իմիք եղեւ այդքան զօրացեալ,
Քանզի աշխարհական սոսկ ունկամբ լըւեալ,
Աստուած է Քրիստոս կարծեօք ծանուցեալ:

Յուսով հաստատագոյն այնքան քաջացեալ,
Ի խոստմանց կամ յահէ զիա՞րդ ոչ կասեալ,
Լլկման չարչարանաց հի՞պէս տոկացեալ,
Ի սէր դստէր շեխին հի՞մ ոչ տարփացեալ:

Բարեյաղթ, քաջ վկայ, յո՞ւմէ վարժեցար,
Արդ զի յաւուրս քո զոք վկայ ոչ տեսար,
Նորմէ զի կարծիցի, թէ վստահացար
Եւ կամ, թ՚ ի գրոց ուսեալ եւ հանդիսացար:

Առ Տէր բարեխօս լեր վասն ամենայնի,
Միանգամայն ազանց քրիստոնեայ տոհմի,
Թողութիւն շնորհել մեղացն պարտի,
Այլ եւ Միքայիլի զարմ Բարղամ գրչի:

Յետ այսոց ամենայնի աւուրք ինչ անցեալ,
Քահանայ մի` անուն Յովանէս կոչեալ,
Վասն վաճառելոյ շեաղջ գարւոյ կուտեալ
Մօտ ի տեղին յայն, ուր Դաւիթն քարկոծեալ:

Եւ զոմն` մականուն Ապրկեր կոչեալ,
Զնա գարւոյն պահակ ի վարձու կալեալ,
Սա ի մի գիշերացն հինգ ժամուն տեսեալ,
Դաւթի քարկոծման տեղն, զի լոյս ցոլացեալ:

Առ յայն առաւօտին ծանօթքն տեսեալ,
Զի էր Ապրկերն այն յոյժ այլագունեալ,
Նոքա հարցեալ, թէ` Քեզ զի՞նչ է պատհեալ,
Որ այդպէս այլադէմ դու կաս շրտուցեալ:

Ասէ` Մինչ պահէի, յանկարծ լուսացաւ,
Տեղիքն պայծառացեալ ի ցերեկ դարձաւ,
Եւ ես ապշեա անդէն, միտս յիմարացաւ,
Եւ անձն իմ զարհուրեալ եւ յոյժ դողացաւ:

Զի լոյս սափորաձեւ ի յերկնից եկեալ,
Գողոց կախատեղւոյն ի մօտն իջեալ,
Զորոյ պայծառութիւնն միտք իմ ոչ բաւեալ
Եւ չէ լոյս արեւոյս նորա նմանեալ:

Զի ինձ անծանօթ էր լոյսն, որ հանդիպայ
Եւ զի միայն էի եւ ես յոյժ երկեայ,
Եւ ո'չ գիտեմ, թէ ի տեղին յայն ինչ կայ,
Որ այնպիսի լուսոյ արժանի է նա:

Զի սա չէր ի քաղաքէն, այլ գաւառակայ,
Վասն այն չգիտեր զտեղին քարկոծման նորա
Եւ չէր սմա ինչ փոյթ, որ հարցանէր զնա
Եւ կամ զնահատակման տեղին քննէր սա:

Տեսիլս էր շաբաթ, լոյս մեծի պասեքին,
Ուր սրբոց Քառասնից տօնն կատարին,
Եւ նախ քան զայս, բազումք շատ անգամ տեսին
Ի կատարման տեղին եւ գերեզմանին:

Եղեւ սուրբս այս Դաւիթ ցուպ եւ գաւազան
Ումեմն ուրացելոյ յեցումն ծերութեան,
Զի սա խրախոյս առեալ իւր եւ ախոյան,
Եւ կանգնեալ դիմակայ իւրն ուրացութեան: