Տաղեր

Փա՜ռք քեզ թագաւոր փառաց,
մի՛ թողուր զստեղծուածդ ի ձեռաց,
Մի՛ տար չարկամիս կոխան,
մի՛ մատներ ձեռն անօրինաց:

Դաւիթ մարգարէն երգեաց,
թ՚ ապրեցոյ ի մարդոյ չարեաց,
Որդին Սողոմոն էլաց`
Տէր կեցցո կանանց փորձանաց:

Զով մարդ որ կինն խաբեաց,
կենդանի չաւտամ թէ մնաց,
Պակասեցոյց զխելքն եւ զմիտքն,
կուրացոյց զլոյսն երկու աչաց,

Խեղճ, ողորմելի դիմօք
գայ կանգնի ի մէջ տանուտրաց,
Յորժամ որ խօսի, սաստեն.
Սո՛ւս կացիր հարբած, բոզարած:

Յորժամ հանդիպիս կանանց
եւ տեսնուս զաչերն ծարուրած,
Դու հանց իմացիր, եղբայր,
թէ կատաղած շունն զքեզ ի խած:

Որպէս մարգարէն ասաց,
Զուրիայ սպանումն առաքեաց,
Յետոյ զղջացաւ մեղաց,
ողորմուկ նայ նստաւ իլաց:

Յորժամ տեսանես զկինն
ցեղուցեղ գեղով զարդարած,
Հաշուեա, թ՚ան օձն է, եղբայր,
որ զԵւայ ՚ւ Ադամ նա խաբեաց:

Ասաց, թէ` Ուտէք զպտուղն
եւ լինիք որպէս զԱստուած:
Կերան, խայտառակ եղան
այր ու կին, երկուսն ի հիտրաց:

Փորձեալ եմ բնութիւն կանանց,
կու կանգնին դռանն ի դիմաց,
Յորժամ որ տեսնուն զմանուկն,
նայ կանեն զդուռն կիսաբաց:

Մանուկն որ ի նա հայի,
կու լինայ քան զխելագարած,
Աչօք եւ ունօք կանեն,
կու հանեն զմանկտիքն ի խելաց:

Եղբայր, վախեցիր կանանց,
զի բազում չարիք գործեցին,
ԶՅովսէփ գեղեցիկ մանուկն,
որ անմեղ ի գուբն ընկեցին,

Զյաղթող քաջ Սամսոն մանուկն,
որ երկու աչքն փորեցին,
Զհզոր Սողոմոն արքայն,
որ զթագն ի գլխոյն առին:

Զարդարն զՂովտն պատմեմ,
որ հրեշտակքն զնա պահպանեցին,
Յորժամ որ ի լեառն ելան,
իւր դստերքն յիմարեցուցին:

ԶՅովհաննէս սուրբ Մկրտիչն
ի բանտին, զնա գլխատեցին,
Սկուտեղն ի ափսին դրին,
ի վերայ ծովուն գնացին:

Խեղճ, ողորմելի, յիմար
Ստեփաննոս, սուտդ Կեղեցի,
Զխելքդ ժողով պահէ
եւ աղէկ՚մ զքեզ գիտացի:

Զլեզուդ ես ի սուր բերեր,
թիւնաւոր քանց քարբի օձի,
Միշտ ես յամառեր ի մեղքն,
մնացեր քան զէշն ի ցեխի: