Տաղեր

Աշուն էր ՚ւ եղաւ գարուն
ու ցամքաւ ձունն սարերուն,
Ծառերն ամէն փթթան
ու տերեւ հագան գունզգուն:

Բլբուլն ի վարդի սիրուն
գիլ կերթայ զինչ մարդն ի գինուն,
Գիշերն ի լուս կու ձայնէ,
վաղունէքն մինչ ՚ւ իրիկուն:

Աշուն էր, եղաւ գարուն,
ձայն անուշ երետ հաւերուն,
Մանկտիքն ի սարերն ելան
ու նստան վեր ծաղկներուն:

Սիրամարգ հաւի նման
հագեր են հալաւ գունզգուն,
Հետ զարնեն ու հետ խաղան,
ու խմեն ի յանուշ գինուն:

Աշուն էր, եղաւ գարուն,
կանաչաւ երես դաշտերուն,
Հաւքերն ամէն պար առին
ու վայրի էրէք ՚ւ անասուն:

Օրհնեմք զԱրարիչն Աստուած,
բան մտան ծիծառն ու մեղուն,
Թռչին ի բարձր սարերն
ու քաղեն զնիւթն ծաղկներուն:

Գարուն էր ՚ւ եղաւ աշուն
ու թափաւ թուփն ծառերուն,
Ուռաւ ամբն ի յարեւելք
ձիւն եբեր ի վեր սարերուն:

Բարով գայ այլ մի գարուն,
աւետիք տանեն բլբուլուն,
Գայ, նստի ծառի ճղին,
արտասւի դէմ քաֆուր վարդուն:

Գարուն էր ՚ւ եղաւ աշուն,
վերացաւ վէլքն ադամորդուն,
Հոգիս սեւացեալ մեղօք,
կարօտ եմ հարաւ քամուն:

Ողորմելի Ստեփանոս,
վա~յ է քեզ ու վա~յ քո հոգոյն,
ՅԱստուած բարեխօս անկիր,
Տէր առնէ զքեզ անճառ լուսուն:

Գարուն էր ՚ւ եղաւ աշուն,
Յիմար, յէ՞ր կաս անհոգ ի քուն,
Քո կեանքդ ի պակսիլ առաւ
ու հասաւ քո օրն մահուն:

Հերիք արա, Ստեփանոս,
վայ ՚ւ եղուկ կարդա զօրն ի բուն,
Միթէ ողորմի Աստուած
ու չառնէ զքեզ կեր գեհենուն: