13
Առ
Պ.
Տ .
Ադամեան
Բարեկա՛մ.
Չեմ
գիտեր
թէ
ի՛նչ
գրեմ.
,
դժուար
է
խօսիլ
անհունի
մը
համար,
անհունը
շուրթեր
չը
կրնար
ունենալ,
անհունն
ինքն
իր
մէջ
կը
թաղուի,
ինքն
իր
մէջ
կը
փողփողէ:
Ես
ալ
առաջինը
չ՚եմ
(թող
այս
խօսքը
քեզ
չը
տխրեցնէ
),
իմ
յառած
է
դալկահար
եւ
անհուն
աշխարհի
մը,
զոր
կը
կոչեն…
Ա՜հ,
բարեկամ,
կ՚ուզեմ
զգալ
թէ
երկին
մը
կայ,
վասնզի
դժուար
է
ինձ
հաւատալ
թէ
աշխարհ
մը
կայ
ինձ
համար…
եւ
ի՜նչ
աշխարհ…
Ես
ըսած
եմ
անգամ
մը,
թէ
աշխարհ
Աստուծոյ՝
այն
մէկ
հառաչն
է,
հառաչ
մը,
որ
խառնակութեան
մը
վրայ
յառաջ
եկաւ…
փոթորիկ
Աստուծոյ
մը
սրտին,
անհուն
անապատի՜
մը:
Դու
կ՚ըսես
վերջին
նամակիդ
մէջ.
«Իբր
թէ
յաստիս
միայնակ,
«ո՞ւր
ես
»
կը
գոչես
ինձ.
այդ
հարցումդ
զիս
տխրեցուց,
միթէ
սրտիդ
ծալուցը
մէջ
անգամ
չը
գտա՞ր
զիս»:
Ա՜հ,
միթէ
յիշատակ
կը
բաւէ՞
ամենասիրելւոյ
մը
կրակոտ
յիշատակը
միթէ
կը
բաւէ՞
անոր
համար,
որ
«մնաս
բարով»ի
տխուր
թել
մ՚է
դարձած,
որ
«դալկութեանց
բուրաստանին
»
կ՚որդեգրի,
յանցա՞նք
է
միթէ
բարեկամ
մը
կարօտիլ,
անոր
հոգւոյն
ծարաւին
ըլլալ,
անոր
խօսիցն
ու
ժպիտներուն
անօթին
ըլլալ…
ո՛չ,
չը
բաւեր
ինձ
յիշատակդ,
դու
ինքնին
չը
բաւես
ինձ.
ինչպէս
որ
ես
Վարդանի՝
դու
ալ
իմ
ցուրտ
ու
անթարթ
պիտի
փակես…
Մի՛
տխրիր
բարեկամ…
ես
տխուր֊զուարթ
մ՚եմ.
ո՛չ,
դողդոջ
երջանիկ
մ՚եմ…
դալուկը
իմ
ճակտին
վրայ
կը
պլպլայ
իբրեւ
մելամաղձոտ
ժպիտ
մը,
դալկահար
ժպիտ
որ
զիս
երկնքի
հետ
կը
միաւորէ:
Երբ
լսեցի
գարնան
հոս
պիտի
գաս,
սիրտս
անհուն
ուրախութեամբ
մը
զեղուեցաւ…
Ինչո՞ւ
արդեօք
ինձի
ղրկած
նամակովդ
այս
լուրը
չը
տուիր:
Գիտեմ
որ
սիրելի
է
քեզ
կարդալ
եւ
հեղեղել
ամենասիրելւոյ
մը
յիշատակը…
ուստի
Վարդանի
գերեզմանին
ուղղեալ
սա
ղրկեցի:
Սա
թէ՝
«Մեր
անիծից
ահաւորութիւնը,
օր
մը
պիտի
հարկաւ
այն
գերագոյն
անգութը,
զոր
Աստուած
կը
կոչենք
»
զքեզ
ահաւոր
բանաստեղծ
մը
նկարեց
իմ
առջեւ…:
Մնաս
բարեաւ,
ի
տեսութի՜ւն:
Պ.
1871
Հոկտ.
14
Սկիւտար
