3.
ՄՆԱՍ
ԲԱՐԵԱՒ
Առտու
մը
դեռ
մթնշաղ
Կը
ծաւալէր
շող
ու
շաղ,
Ծաղկանց
մէջ
քեզ
ես
տեսայ,
Կը
ժպտէիր
լուսնոյ
պէս:
Աչերդ
սիրոյ
ատրուշան,
Մատներդ
էին
գիրգ
շուշան,
Այտերդ
վարդի
նոր
թերթեր,
Նայուածքէդ
ծներ
նոր
եթեր:
Սիրտըս
թըռաւ
ոտքիդ
տակ,
Սիրեցի
քեզ,
իմս
հրեշտակ…
Սիրով
եղան
ձիւն
մազեր,
Ըսին՝
կեանքը
երազ
էր:
Մինչդեռ
դու
չես
սիրեր
զիս,
Մ՚իշխեր
գոնէ
տկար
սրտիս.
Ուր
որ
երթամ
դէմքդ
ինձ
հետ՝
Նայուածք
չէ
այդ
…
մահո՜ւ
նետ:
Երբ
անտառին
խորն
նըսեմ
Կ՚երթամ
լալ՝
լուռ
մենաճեմ,
Դարձեալ
հոն
կը
գտնես
զիս,
Տերեւներէն
կը
խօսիս:
Երբ
առուակին
եզերքը
Նըստիմ
սփոփել
իմ
վէրքը՝
Դարձեալ
դու
կը
գտնես
զիս,
Ալեաց
մէջէն
կը
ժպտիս:
Երբ
լեռները
կը
փախչիմ,
Որ
չը
տեսնեմ
քեզ ,
հանգչիմ,
Հողմոյն
մէջէն
կը
խօսիս,
Թէ՝
դու
բնաւ
չե՜ս
սիրեր
զիս:
Լուսնի
լուսով
գիշերը
Երբ
իմ
աչերը,
Դարձեալ
դու
կը
գտնիս
զիս,
Աստղերուն
մէջ
կը
:
Իսկ
գերեզման
երբ
մտնեմ,
Քեզ
հոն
պիտի
չը
գտնեմ…
Մնաս
բարեա՜ւ
…
,
Անգո՜ւթ,
արցունք
մ՚ալ
չունիս: