Ղարիբ մարդս՝ ղարիբ ղուրբաթ աշխարհի

Ղարիբ մարդս` ղարիբ ղուրբաթ աշխարհի,
Վաթանից թառ ընկած ղշի նման է,
Տակն ղուի փռես, առաջն բարի,
Դոր բլբուլն թռնէր` փշի նման է:

Ղարիբ մարդս` եթէ ծաղկած ծառ էլներ,
Մաջլիսներում կանթեղի պէս վառ էլներ,
Գօդիքն թրմաշալ ու կապէն զառ էլներ,
Իրա համար քանդած բաշի նման է:

Ղարիբ մարդս` եթէ որդւոյ տեղ սիրես,
Ախիրն մին խօսքով իւր սիրտն կերես,
Եթէ մօրղ ու մուսամբա առաջն բերես,
Իրա համար հարամ լաշի նման է:

Ղարիբ մարդս` նստած այնաք օթախին,
Դոր նօքեարն խթմաթ անէր իւր աղին,
Իւր առաջն խաղալ, խնդալ ու ծիծաղել,
Իրա համար մի ղարղաշի նման է:

Ղարիբ մարդուս` սիրտն քանդած աւեր է,
Առէջկումն գետեր, ծովեր, նաւեր է,
Յարթուն օղլին մէջլիսներում դավեր է,
Իրա համար դոր մի քաշի նման է: