Տաղեր

Ինն հարիւր Հայոց թուական,
Յիսուն եւ հինգ թիւ աւելեան,
Յէջմիածնէն նուիրակք եկան,
Բոլոր աշխարհս Հոռոմոց տան:

Յոլով մեռոն կայ ընդ ինքեան,
Մեծ նամակով եւ օրհնութեամբ,
Եկեալ հասին Բիւզանդիան,
Որ է Ստամպօլ, սրբոց կայան:

Ով որ տեսաւ զնոսա լման,
Իբր զհրեշտակ ընդունեցան,
Մեծն Յովհաննէս սրբոց նման,
Եպիսկոպոս ազնուական:

Վանք ՚ւ անապատք ուրախացան,
Յորժամ տեսին զերեսեան,
Զտէր Սարգիս եպիսկոպոսն
Եւ զԴաւիթ կոյս աբեղայն:

Անուանք նոցա համբաւեցան,
Սուրբ օրհնութիւնքն որ կարդացուան,
Եկեղեցիք բերկրեալ ցնծան
Եւ ժողովուրդս, որ օրհնեցան:

Նւիրկեցին զքաղաքս լման
Եւ նաւեցին քաղաք Կաֆայն,
Կաֆայեցիք խիստ ցնծացան,
Իբր զառաքեալսն տէրունական:

Ելեալ գնացին Ղարա Պօղտան,
Սէչով քաղաք քրիստոնեայք կան,
Ամէնն տեսին, ուրախացան,
Մինչ ի պարոն եւ ոյթերնայն:

Սէչովացիք զնոսա տեսան,
Խիստ պատուեցին եւ օրհնեցան,
Իլով քաղաքն յուղարկեցին,
Շատ քրիստոնեայք, որ ի հոն կան:

Իլովացիքն երբոր տեսան,
Հանց պատուեցին սրբոց նման,
Զինչ սուրբ Գրիգոր` պետ Պարթեւեան
Լուսաւորչին թոռանց նման:

Ցնծան նոքա ի ժողովն այն,
Շուրջառք եւ զգեստ խիստ պատուական,
Իլով քաղքէն առին, ելան,
Դարձեալ եկին ի Աղքիրման:

Երբ որ հասան ի Աղքիրման,
Խիստ խնդութեամբ բերկրեալ ցնծան,
Անտի նաւեալ, եկան հասան,
Որ է պօլիս Կոստանդիեան:

Հիւրեր եկին մեզ աննման,
Զինչ զհրեշտակք աբրահամեան,
Ոնց ստամպօլցիք զնոսա տեսան,
Տեառն Աստուծոյ շատ գոհացան:

Անդ ժողովուրդք ժողովեցան
Եւ ասացին ամենեքեան,
Թէ մի՛ երթայք դուք միաբան`
Կաթողիկոսն եղեալ վախճան:

Յայնժամ նստեալ եւ խորհեցան,
ԶԴաւիթ ղրկեն ի տեսութեան,
Ոնց որ հասաւ յԱմասիան,
Լուկ մատնեցին զինքն ի յատեան:

Անդ անօրէնք ժողովեցան,
Որդիքն Նեռ եւ կորստեան,
Պիղծ Յուդայի եղեն նման,
Որ մատնեցին զՏէրն ի յատեան:

Ցասմամբ եկեալ զԴաւիթ տարան,
Պարոնորդւոյն դուռն ի տիվան,
Ասին` չաշուտ են միաբան,
Սօֆին ղրկել ի Ֆրանկիստան:

Եդին ի բանտ եւ ի զնտան,
Զինքն մատնեցին ի ըսկէնճան,
Զխեղճ մարմինն ի տաքացան,
Ի չարչարանքն մաշեցան:

Անտի տուեալ ի զօրական,
Վիզն ի զէնճիլ, ձեռն` կիլապչան,
ԶԴաւիթ բերին ի մեծ տիվան,
Տարին ձգեցին ղափուճոցն օտան:

Լուք ղափուճիքն ամենեքեան,
Ի ձի հեծեալ վանքն հասան,
Երբ նուիրակքն զնոսա տեսան,
Զահի հարեալ զերդ զուռ դողան:

Եկեալ տարան զնոսա լման
Ի մեծ վէզիրն Ալի փաշան,
Յայնժամ տեսեալ զերրորդեան,
Ասէ` Բերէք վաղն ի տիվան:

Բերին զինքեանք վաղն ի տիվան,
Հաւսար նստին երեք փաշան,
Հարցաքննեն զամենեսեան,
Սուչ մի գտնուն նոցա վերան:

Անտի ելեալ խոնտքար մտան,
Նա էր ասացեալ դիժար հրաման,
Ասաց. Ձգեցէք ղափունճոցն օտան,
Մէկ քանի օր տան ըսկենճեան:

Նոքա ելեալ ամենեքեան,
Ի խոնդքարէն առեալ հրաման,
Լուք կացուցին այլ մի տիվան,
Ըմբռնեցին առեալ տարան:

Սուրբ Յովհաննու պէս բանտ տարան,
Զինչ Քրիստոսի օրն ըմբռման,
Ի չարչարանքն զանազան,
Աւել աւուրս հնգէտասան:

Աւրն էր շաբաթ սուրբ կատարման,
Նահատակացն երրորդեան,
Գլխատեցին զամենեսեան,
Լոյս կիրակի օր յարութեան:

Յովհաննու պէս գլխատեցան,
Կամ Յակոբու առաքելեան,
Որ է մարմինն ի սպանման,
Զաւուրս երրորդ անթաղ մնան:

Սրբոց մարմինքն որ հոն կեցան,
Ոչ յերեսներն թարշամեցան,
Լոյսն էր իջեալ աստղանման,
Զայն լոյս տեսեալ շատ մսլման.

Յետոյ գնացեալ Էմին խօճան
Մօտ մեծ վէզիրն Ալի փաշան,
Իբր զՅովսէփ արա, Արիմաթեան,
Խնդրել զմարմինն տէրունական:

Նա էր տուեալ աղէկ հրաման.
Գնա՛ թաղէ զամենեսեան,
Զամէն ատէթն արէք լման,
Զինչ ձեր օրէնքն տայ հրաման:

Իսկ վարդապետք ժողովեցան,
Եպիսկոպոսք հաւաքեցան
Եւ կրօնաւորք շատ միաբան,
Սրբոց թաղումն գումարեցան:

Երիցանիք խիստ զանազան,
Մեծ ու կրտսեր աշխարհական,
Ի հոն հասին ամենեքեան
Եւ սուրբ թաղմանն արժանացան:

Րամիւ կանգնեն կարգ կատարման
Եւ կատարեն զամէնն լման,
Պատնեն զմարմինքն միաբան
Եւ սահմանեն ի մի տապան:

Կանայք բազում ժողովեցան,
Լալականներ ողբերգական,
Շատ լացուցին զամենեսեան,
Մինչ սար ու ձոր ի լաց ելան:

Երեք մանկանց սրբոց նման,
Երեքն մի տապան եդան,
Արժանացան սուրբ հանգստեան,
Դուք այլ կացէք ուրախութեամբ:

Րամիւ զամէնքդ միաբան,
Զձեզ աղաչեմ զամենեսեան,
Ես Յովհաննէս անարժան,
Եմ քահանայ, գործովս ունայն:

Նւիրկերուն օր կատարման
Սակաւ բաներս որ գրեցան,
Ով ոք ասէ զՀայր մեղայն,
Յիշեալ լիցի յարքայութեան:

Այս գործեցաւ ի մեծ թուական,
Ինն հարիւր թիւն էր լման,
Յիսուն եւ հինգ թիւ յաւելեան,
Հոկտեմբերի եօթնեւտասեան: