Տաղեր

Տուփ ես խնկալի, լցեալ զարդար շնորհօք արփինէ,
Որպէս վկայես դու քեզ, թէ արարածք իսկ ինձ երանէ:

Է' կոյս, հրաշալի պատկեր, գերագոյն քան զքերովբէ,
Ցանկամ տեսանել զքեզ, զինչ լուսինն, որ ելնու ամպէ:

Րամից արարիչն ես, մայր, ոստրիան քեզ օրինակէ,
Ծնար զանգին մարգարիտն ի ցօղոյն, որ էջ ի Հօրէ:

Միածին, եաղութ ազնիւ, որ ումէք ունիլ անկար է,
Կամ լալ եւ սուտակ անգին, դու բերեալ կանանց աշխարհէ:

Ի քեզ ցանկայ միշտ հոգիս, տեսանել զքեզ քոյր իմ, հարս,
Կալցես զիմոյս ձեռանէս եւ մուծցես ընդ քեզ ի սրահս:

Նորափթիթ վարդէնի, մանուշակ ի գարնան ժամէ,
Ուներդ է կամար երկնից, տեսդ քո զհոգիս կու վառէ:

Արեգական դու նման, որ զաշխարհս կու լուսաւորէ,
Նոյնպէս յորժամ զքեզ տեսից, տեսդ քո զցաւս իմ փարատէ:

Սերովբէից դու նման, գերագոյն քան զքերովբէ,
Պատկեր լուսափայլ է քո, զքեզ տեսնողն ահիւ սարսափէ:

Ի քեզ մաղթանս այս լիցի, որ զհոգիս փրկել ի չարէ,
Աստ ազատիլ ի մեղաց, հանդերձեալն հրոյն գեհենէ:

Երգեմ քեզ կոյս Տիրածին, առ Որդիդ քո բարեխօսէ,
Միթէ ազատէ զՄինաս դժոխոցն տարտարոսէ: