Եղեւ
ահա
այսօր
ժամանակ
ողբոց,
Սուգ
տրտմութիւն
եհաս
ամենայն
տիոց,
Քանզի
բարձաւ
ի
մէնջ
պետն
երաժշտոց,
Բացատրողն
տառից
Հնոց
եւ
Նորոց:
Րամք
վերծանողացն
աւաղեն
եւ
լան,
Տեսանելով
յաւէտ
խրթնածածուկ
բան,
Այլ
ո՞վ
մեկնէ
նոցա
ծանուսցէ
զայն,
Զի
փոխեցաւ
առ
Տէր
Խասպէկ
քահանայն:
Գոչեն
աշխարելով,
կոծեն
եւ
ողբան,
Զվարժապետն
յոգունց,
մեծ
փիլիսոփայն,
Զտէլէտն
յոքնահանճար,
ներհուն
ճարտասան,
Սոփէր
պըւետիկոս,
բանից
վիպասան:
Երկրիս,
միգախռնեալ,
սուգ
իւր
ցուցանէ,
Երկինս,
ամպով
պատեալ,
զլոյս
իւր
ծածկէ,
Զի
երկրի
արեգակն
խաւարեալ
է
Եւ
ջահն
մեծալոյս
այսօր
շիջեալ
է:
Ամենեքեան
ողբան
զտէրս
այս
գերապանծ,
Մինչ
զի
հովիտք
եւ
դաշտք,
բլուրք
ընդ
լերանց,
Ծառք
եւ
տունկք
ամենայն
այգիք
ընդ
ծաղկանց,
Ըստնդեայ
տղայքն
ի
գիրկս
կանանց:
Լան
զԽասպէկ
էրէցն,
որ
մեծահռչակ,
Եղիական
գոլով
ամենայն
հասակք,
Քանզի
ոչ
գո
այլ
ոք
սմա
օրինակ,
Եւրոպի,
Ասիա,
Լիբի
մասն
եռեակ:
Իսկ
զիա՞րդ
ոչ
ողբա
երկիրս
Ղրիմեան,
Կազարիա,
Սուլխաթ`
դղեակօք
համայն,
Կաֆայ
մայրաքաղաքն`
կողմամբքն
ամենայն,
Որ
շնորհալի
առնէն
այժմ
եղեն
ունայն:
Սուգ
զգենու
Քէֆէն,
տխրի
եւ
տրտմի,
Մահուամբ
տէր
Խասպէկի`
մեծին
հռետորի,
Այժմ
այլոց
քաղաքաց
ենթարկեալ
լինի,
Զի
բեկաւ
ոստրէոսն
իւր
մարգարտալի:
Իւր
սուրբ
եկեղեցւոյն
դրունք
փակ
մնացին,
Որ
կառուցեալ
յանուն
սուրբ
Աստուածածնին,
Վարդագոյրն
քարշեալ
հանդէպ
խորանին,
Զերդ
նոր
հարսն
յանկիւն,
քօղն
ի
յերեսին:
Մատակարար
կարգեալ
անմահ
փեսային,
՚Ի
երգիչն
օրիորդաց
հարսանեաց
վերին,
Աստանօր
բաց
թողեալ
զսպասք
տաճարին,
Գնաց
անդառնալի
շաւիղն
երկնային:
Է
սուգ
եւ
տրտմութիւն
Հայոց
մեծագոյն,
Մեկուսանալն
ի
մէնջ
դիտին
բարեգոյն,
Թէպէտ
ամենեցուն
մահն
է
դառնագոյն,
Բայց
իմաստնոցն
այլ
է
կսկիծ
կարծրագոյն:
Ունէր
բազում
հանճարս,
տէր
էր
շնորհի,
Համեմատ
Քիարմայ,
Բէսէլիէլի,
Քարտուղար,
ծաղկարար
էր
զարմանալի,
Արուեստ
ձեռաց
մտացն
էր
զարմանալի:
Ներակից
երգս
երգէր
երաժշտական,
Դաւթի,
Սողոմոնի
երգոցն
նման,
Հոգէբուխ,
սխրալի
եւ
հրաշազան,
Սփռեալ
յոլորտս
երկրի
հաճութեամբ
մարդկան:
Էր
թվականս
Հայոց
Ռա
Ճէ
եւ
Լիւն,
Եւ
Եչիւն
խառնեալ
հոլովեալ
ի
ձեւ,
Եւ
հուպ
Գիւտ
Խաչին
վաղճանն
եղեւ,
Շնորհեցէք
Հայր
մեղայն
հոգուն
իւր
պարգեւ: