Մեկնութիւն քերականի

[ԲԱՆ]

«Տառ է անմարմին` որպէս զհոգի, եւ գրի է` որպէս զմարմին»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Իսկ բազմութիւն հայկական գրոյս երկու պատճառս ունի. առաջինն` զազգացն զԿորճայսն <է>, այսինքն` զբազմութիւն հայոց լեզուիս, զծռութիւնն եւ զթոթովախաւսութիւնն գնչատացն: Երկրորդ պատճառն` լեզուիս հարստութիւնն:

[ԲԱՆ]

«Գիր է երեսուն եւ վեց` յայբէ մինչեւ ցքէ. եւ գիր ասի, վասն զի քերելով իմն գաղափարի»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Գրելն քերել ասի, այսինքն` որ ծայրիւ գրչին քերէ զգրելին եւ ապա նկարեալ յաւրինէ զի'նչ որ կամի:

[ԲԱՆ]

«Քանզի գրելդ քերել ասիւր առ նախնեաւքն, որպէս եւ ի Հոմերոնին` «Եւ [մակա]գրեալ իմ այժմ զոտին քո գարշապար, ունա'յնս պանծաս»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Հոմերոս յիւր տաղսն գրեալ է, թէ ի տրոյական պատերազմին այր ոմն Դիոմիդէս նետիւ հարեալ զոտն Պարիսի Տրոյացւոյ, եւ գանչեալ <է>, թէ` «Հարեալ իմ այժմ զոտին քո գարշապար, ունա'յնս պարծիս»: Եւ նորա պատասխանեալ, թէ ` «Նետ ի յաղջկանէ արձակեալ ինձ ոչ վնասեաց»: Այս աւրինակ է գրելոյն, որ է` քերելոյն:

[ԲԱՆ]

«Նա եւ նոյնք իսկ տառք կոչին, վասն զի ունին տարրումն իմն եւ դասութիւն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Որպէս տարերքդ, որ ունին հակառակութիւն եւ հաշտութիւն, որ է միաւորութիւն, եւ իւրեանց միաբանութեամբն ծնանին զամենայն, նոյնպէս եւ գիրն ի ձայնաւորաց եւ յանձայնից միացեալք գոյացուցանեն զբանն ի լերկից եւ ի թաւաց, ի բթից եւ յայլոցն, որպէս յառաջ ունիս ուսանել կամ իբր վերոյ ասացաք: Արդ` զի՞նչ նմանի քերականութիւնս. - մարդոյ. տառն ի հոգի եւ գիրն ի մարմին: Եւ այս եւթն ձայնաւոր գրերս յեւթն զգայարանքս մարդոյս, որով յարդարի մարդութիւնս: Եւ ո՞ր են եւթն զգայարանքս. - աչքն, ականջքն, քիթն, բերանն, շաւշափականն, հոգին եւ մարմինն: Եւ որպէս ի յանդամսն ոմն քան զոմն պատուականագոյնք են, նոյնպէս եւ ի գրերոյս` է', որ պատուականագոյն է մինն քան զմիւսն, եւ առաւել զարդարէ զբանն:

[ԲԱՆ]

«Եւ ի սոցանէ ձայնաւորք են եւթն` ա, ե, է, ը, ի, ո, ւ: Եւ ձայնաւորք ասին, վասն զի ձայնս յինքեանց անպակաս ելուզանեն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այս եւթն գիրս` թէ ունին լծակից եւ թէ ոչ` ինքեանք զիւրեանց ձայնն կու բերեն. եւ որպէս եւթն զգայարանքն աւգնեն հոգւոյն, նոյնպէս եւ այս եւթն գիրս` քերական արհեստիս:

[ԲԱՆ]

«Եւ ձայնաւորացն երկայնք են երկու` է, w»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այս երկու գիրս աստուածայինք են, զի էն է, աւրինակ, որ միշտ է աստուած, եւ աւ -ն` գործոցն աստուծոյ ի զարմացումն եւ ի տեսութիւն:

[ԲԱՆ]

«Եւ սուղք են երեք` ո, ե, ւ:
Եւ սուղք ասին, զի քան զբուն երկայնսն` սակաւք են»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Իսկ այս երեքս սուղ վասն այն ասին, զի մարդկայինք են. եւ երկոքին ոյերն` մին ոյ է, եւ միւսն` աւ, զի աւ -ն բերանի բառ է, եւ ոյն` քթի եւ այս ինքն է. զի յորժամ ասես թէ վոյ` նա քնաւք ասի: Եւ վասն այսորիկ են սուղք եւ մարդկայինք:

[ԲԱՆ]

«Եւ երկամանակք երեք` ա, ի, ը:
Եւ երկամանակք ասին, զի երբեմն ձգտին եւ երբեմն ամփոփին եւ սղանան»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Երկամանակք են` որ ունին ժամ եւ տեղի ձգտելոյ իբրեւ զբուն երկայնսն, եւ ունին ժամանակ, որ կարճին որպէս զբուն սուղսն: Իսկ ոմանք հակառակեցան, թէ երեք պարտ է ասել զամանակն` անցեալ, ներկայ եւ ապառնի: Բայց հաւանեալ ի ներկայն, զի ներկայն անցելոյն կատարումն է եւ ապառնւոյն սկիզբն, - եւ այսմիկ հաւանեցան իմաստասէրքն:

[ԲԱՆ]

«Եւ առաջադիրք են վեց ձայնաւորք` ա, ե, է, ը, ի, ո:
Եւ առաջադիրք ասին, զի նախադասելով զինիւն եւ զհիւնիւն` շաղաշար կատարեն, որպէս` աւ, աի»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այս վեցս առաջ կարեն լինել բանից, եւ այնո'ւ ճանաչի արուեստաւոր գրիչն, զի յայս վեցէս դրեալ զառաջսն: Եւ այս նախադիրքս ի ձայնաւոր գրերոյն են առաջադիրք. բայց ի յանձայնիցն` ա'յլ եւս յոլովք կան: Եւ հիւնն` որ չլինի նախադիր, բայց թէ դնեն <զնա> հետ այբի կամ հետ ինւոյ եւ կամ զկնի ոյի. այսպէս` աւ, ու, իւ. - զի սոքա վերջադասք են. եւ թէ յաւարտ բանին գան` համ դնեն եւ խոհեմ երեւեցուցանեն զմարդն եւ զքերականն:

[ԲԱՆ]

«Եւ ստորադասք են ի նոցանէ երկու` ի, ւ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Եւ ինդ է' ուրեք, որ դասական է քան զհիւնդ, զի ինդ զամենայն գիր բառնայ, եւ հիւնդ` ո'չ զոք, վասն զի տկար է ըստ երկուց երեւմանց. իսկ եթէ հարկես` լինի բռնութեամբ, որպէս` յիմաստութիւնդ եւ յարդիւնսդ: Լինի կատարումն բանի, որպէս թէ ասես` «Աւրհնեալ յամենայնի, զի շալկէ շալակ երթայ»:

[ԲԱՆ]

«Եւ երկբարբառք են բունք հինգ` եւ, աւ, ու, աի, ոի»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Ե'ն եւ այլք երկձայնք. իսկ այս բունք նախնականք են եւ յոլովիմաստք. եւ ոլորակք եւ առոգանութիւնք կրեն երկու զաւրեղք ի մի եկեալ, զերդ թէ` գնայի-մի ի նոցանէ:

[ԲԱՆ]

«Եւ բռնաբարբառք երկձայնք երկու` ըւ, իւ:
Եւ այլքդ ամենայն բաղաձայնք են քսան եւ ինն` բ, գ, դ, զ, թ, ժ, լ, խ, ծ, կ, հ, ձ, ղ, ճ, մ, յ, ն, շ, չ, պ, ջ, ռ, ս, վ, տ, ր, ց, փ, ք»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Բաղն մի ասի, զի յորժամ ընդ ձայնաւոր գիրսն միանան եւ խառնին` ձայն հանեն. իսկ առանց ձայնաւորաց եւ ո'չ զինքեանս կարեն անձնացուցանել: Եւ որպէս յարուէ միայն` առանց իգի ծնանել անհնար է, նոյնպէս եւ սոքա առանց ձայնաւորացն ոչ կարեն ծնանել բանս անձնաւորս:

[ԲԱՆ]

«Եւ շարաձայնք ասին, վասն զի սոքա յինքեանք ձայն ոչ ունին, բայց շարակցելով ընդ ձայնաւորսն` ձայն կատարեն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Որպէս երկիր, որ առանց խոնաւութեան եւ ջերմութեան` իւր ցրտութեամբն ամուլ է, այլ առեալ ցրտութեամբն իւր եւ չորութեամբն զգիջութիւնն եւ զջերմութիւնն պտղածին լինի եւ ծաղկաբուղխ, նոյնպէս եւ սոքա իւրեանց խառնմամբն:

[ԲԱՆ]

«Եւ ե'ն ի սոցանէ նուրբք տասն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Նուրբն բարակն է եւ նաւսրն, որ մերկ եւ ցոփ ձայն հանէ եւ չտանջէ կարի զբերանն ի ձայնելն:

[ԲԱՆ]

«Եւ ստուարք` ինն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Ստուարն հաստն է եւ թանձրն, որ ի գանչելն զբերանոյն մասունսն աւելի յիրեար բերէ եւ դժուարաւ հանէ զձայնն:

[ԲԱՆ]

«Եւ միջակք` եւթն: Եւ միջակք վասն այնորիկ անուանեցան, զի քան զնուրբսն յոյրք են, եւ քան զյոյրսն` նուրբք»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Որպէս ի տարերցս միջինքն, որ են ջուրն եւ աւդն, ի մէջ հակառակացն հաշտութիւն առնեն, զի հողն` ծանր եւ ցուրտ, իսկ հուրն չոր է եւ թեթեւ: Եւ աւդն միաւորեալ է ընդ հրոյն թեթեւութեամբն եւ ջերմութեամբն, իսկ ջուրն միաւորեալ է ընդ երկիր ծանրութեամբն եւ ցրտութեամբն: Ե'ւ աւդն, ե'ւ ցուրտն միաւորեալ են շարժութեամբն եւ գիջութեամբն: Նոյնպէս եւ այս եւթն գիրս միջակք են եւ ի մէջ հաստիցն եւ բարակացն, ծանրիցն եւ թեթեւացն:

[ԲԱՆ]

«Եւ են միջակք եւթն ի մէջ բարակացն եւ յոյրիցն` բ, գ, դ, ժ, ձ, ղ, ճ: Եւ թաւք` ինն. թ, լ, խ, չ, ջ, ռ, ց, փ, ք»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Եւ թաւք ասին, վասն զի զբերանն թանձրացուցանեն յասելն:

[ԲԱՆ]

«Եւ նուրբք են տասն. զ, ծ, կ, մ, ն, շ, պ, ս, տ, ր:
Եւ են բարակքն` բենն ի մէջ մենի, պէի, եւ փիւրի, վասն զի քան զմենն եւ զպէն խաժ է, եւ քան զփիւրն բարակ:
Եւ գիմն ի մէջ կենի, քէի եւ խէի, զի քան զկենն թաւ է, եւ քան զխէն եւ զքէն` լեարկ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Որպէս զլուծս եզանց ի չժուժելն փոխել, նոյնպէս եւ զայս գրերս, զոր առ կարիսն փոխաբերեն` ոչ ձեռնարկելով ի յաւտարսն, այլ հարկաւ ի սոցանէ փոխաբերեն եւ լնուն զկարիսն:

[ԲԱՆ]

«Եւ դայն ի մէջ տիւնի եւ թոյի, վասն զի քան զտիւնն թաւ է, եւ քան զթօն լեարկ: Նոյնպէս եւ այլքն»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այս երկու պատճառաւ է դրած. մի` որ զլծորդսն ցուցանէ, եւ երկրորդ` որ զհաստն եւ զնաւսրն բաժանէ: Վասն զի այն, որ լեզուին ծայրիւն գայ ի յասելն եւ շրթանցն ծայրիւն` նա այն նաւսր է: Եւ որ լեզուին միջաւքն ասի կամ լնդաւքն` այն հաստ է եւ թանձր, որպէս թօն եւ կամ քէն: Իսկ որ լեզուին տակաւքն ասի` այն միջակ է, որպէս գիմն եւ կամ կենն եւ այլ այսպիսիքս:

[ԲԱՆ]

«Ձայն միջակ է սէի եւ զայի եւ ցոյի. եւ ղատն` լիւնի եւ նուի. եւ ճէն` ծայի եւ ջէի. եւ ժէն` շայի, չայի, զի քան զշայն թաւ է, եւ քան զչայն` լեարկ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Արա' ընտրութիւն, ո'վ ուսումնասէր, եւ բաժանեա' լեզուաւդ եւ բերանովդ, թէ ո՞ր են, որ լեզուին ծայրն առնու, եւ կամ զո՞ր` մէջն, կամ` ո՞ր են, որ տակաւք լեզուին ասին կամ շրթամբքն եւ կամ լնդաւքն: Այլ եւ ընտրեա' ի մէջ թաւացն եւ լերկիցն եւ միջակացն, զի ա'ստ է ամէն արուեստն:

[ԲԱՆ]

«Եւ են դարձեալ ի սոցանէ անձայնք ինն` բ, գ, դ, պ, կ, տ, թ, փ, ք:
Եւ անձայնք ասին, զի քան զայլսն չարաձայնք են, որպէս անձայն ասեմք զողբերգակսն, որ վատաձայն է»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Նոյն եւ այս ինն գիրս չարաձայնք են, այսինքն` անձայնք ասին. եւ տե'ս, զի չունին ձայն ի սկիզբն, որպէս թէ կամիս ասել ասել բեն. նա առժամայն շրթունքդ յիրեար խփին եւ ձայնն կորնչի, նոյնպէս եւ այլքն ի յըննիցս: Եւ թէպէտ որ ելանէ սակաւ մի ձայն` նա լինի թնդիւն եւ վատ ձայն:

[ԲԱՆ]

«Եւ կիսաձայնք են ութ` զ, ց, ն, ծ, շ, մ, ս, ր: Եւ կիսաձայնք ասին, զի փոքր ինչ քաջաձայնք են քան զանձայնսն ի մրմունջս եւ ի սռինչս»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Կիսաձայնք վասն այնորիկ ասին, զի սակաւ մի ձայնաւորք են յեղանակս եւ յերգս եւ յայլ ինչ ի խաւսս:

[ԲԱՆ]

«Եւ ի սոցանէ կրկնակք են ութ` լ, զ, խ, շ, չ, ջ, ռ, ց»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Կրկնակք վասն այնորիկ ասին, զի ցօն լնու զսէին ու զտիւնին տեղիսն, որպէս թէ կամենաս ասել` աստուածազգեստ եւ աստուածազգեաց: Նոյնպէս եւ այլքն ամենայն, որ ի կարգին:

[ԲԱՆ]

«Եւ կրկնակք ասին, զի մի մի իւրաքանչիւր ի սոցանէ յերկուց ձայնակցաց բաղկացեալ է. քանզի բաղկանայ զայն ի սէէ եւ ի ծայէ, եւ խէն` յերկուց քմակից քէից, շայն` յերկուց սէից, եւ ռայն` յերկուց րէից»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այս ի վերոյ կրկնակացն է, որպէս թէ մի խէն զերկու քէի տեղ լնու. իբր կամենաս ասել աքաաբ, եւ ասես` ախաաբ, որ ասացաւ քէիւ եւ խէիւ. եւ զմի զաւրութիւն ունին բանքդ: Եւ կամ թէ ասես` Սիմոն եւ Շմաւոն, եւ այլ թէ կամենաս ասել` տարր, եւ ասես` տառռ, կամ Սարրա, եւ ասես` Սառռա, կամ այլ եւս թէ ասես` Ռամանոս եւ <կամ> Րրամանոս:

[ԲԱՆ]

«Նոյնպէս եւ այլքն ամենեքեան մի մի յերկուց բա[րբա]ռակցաց շարակացեալ են»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Այս ամենայն վասն լծորդացն է եւ քմակայիցն, որ են քմակիցքն, այլ եւ վասն միջակացն եւս:

[ԲԱՆ]

«Եւ նայք են չորս` ղ, մ, ն, րե:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Եւ նայք վասն այնորիկ ասին, զի միջակք են եւ դիւրալուրք, որպէս զմոմոյ բնութիւն, զի կարեն ի ջերմութենէն կակղանալ եւ ի ցրտոյն պնդանալ. նոյնպէս եւ ի սոցանէ լինին փոխադրութիւնք բառից: Իսկ հօ եւ յի ա'յլ եւս պատճառս ունին:

[ԲԱՆ]

«Եւ վախճանականք անուանց են արուաց եւ իգաց եւ չէզոքաց ամենեքեան` բաց ի չորից, - յայբէ, եւ յեչէ, եւ յեթէ, եւ յոէ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Բայց դու ազգ խոյզ արա եւ քննէ ի խաւսսն, որպէս յոյնք եւ ֆռանգք. եւ հելլենացիք, որ են մակեդոնացիք, զի մեծապէս աշխատին, մինչ որ հասանեն իւրեանց ջանիցն եւ կարեն ընտրութեամբ խաւսել եւ լսել զբառսն, թէ ո'ր է` արո՞ւ է, էգ, եւ կամ թէ չէզո՞ք է, թէ՞ երկուորական:

Բայց ազգս հայոց յաղագս հարստութեան եւ փարթամութեան լեզուիս եւ գրիս ոչ հարկեցան ի յայս, այլ յոյնք եւ ազգք հարկաւորեցան վասն լեզուացն եւ գրոյն սակաւութեանն, եւ այնու լցին զպակասութիւնն: Իսկ չէզոքն, որ ոչ էգ լինի եւ ոչ որձ, որպէս երբ ասես տղայ` նա զէգն եւ զորձն պարունակեաց: Այլ դու տե'ս այբբենաւքդ, զի ամէն գրերդ բանի վերջ գան եւ լինին զատ ի չորիցդ:

[ԲԱՆ]

«Եւ են այս` ողբ, ազգ, մարդ, պարզ, բազէ, յաղթ, վարժ, բարի, լալ, խորխ, ինծ, տունկ, մահ, հանդերձ, Մանուէլ, կինճ, որմ, խոյ, Տարաւն, ուշ, ունչ, ամպ, որջ, կուռ, հիւս, Խոսրով, կոյտ, այր, ոյց, իրաւ, թուփ, կնիք:

Եւ բազմաւորականք յանգի անուանց են երկուք` այբ եւ քէ »:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Եւ բազմաւորականք ասին, վասն զի զբանն բազմաւորակի բերեն, որպէս թէ` սոքա, դոցա, նոցա եւ կամ սոցա, - այս այբիւն բազմացաւ: Իսկ քէիւն, որպէս` քաղաքք, գեաւղք, տունք եւ այլ այսպիսիք:

 

ՅԱՂԱԳՍ ՎԱՆԳԻ

[ԲԱՆ]

«Փաղառութիւն է իսկապէս պարառութիւն ձայնորդաց` ձայնաւորաւ կամ ձայնաւորաւք»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Փաղառութիւնն «խառնառութիւն» ասի, որ զամենայն ի յարհեստիցս խառն առնու: Եւ ձայնորդն չէ ձայն, այլ` ձայնի ընկեր, որպէս զճանապարհորդ, զի թէպէտ ձայնորդ ասել, թէպէտ ճանապարհորդ, այլ որդն յորժամ ասես` նա լինի երկրորդ: Իսկ պարառութիւնն «պար առնուլե ասէ, որ պատեալ են ձայնաւորքն զայլսն. եւ ձայնորաւն` որ լինի մի. իսկ ձայնաւորաւքն ասացեալ` լինեն բազումք, որպիսի` կար, գութ. կենն չէ ձայնաւոր, բայց այբն ձայնաւոր է, րէն չէ ձայնաւոր, եւ գիմն, եւ թօն չեն ձայնաւորք. ոն եւ հիւնն ձայնաւորք են: Եւ այս է վերոյ ասացեալ փաղառութիւնն ի ձայնաւորսն եւ յանձայնաւորսն:

[ԲԱՆ]

«Իսկ պիտակապէս եւ ի նեզէ ձայնաւորէ է, որպիսի` այբ, եչ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Պիտակն սոսկ իրք է եւ դատարկ:

 

ՅԱՂԱԳՍ ԵՐԿԱՐ ՎԱՆԳԻ

[ԲԱՆ]

«Երկար փաղառութիւն լինի ըստ յեղանակս ութ. բնութեամբ` երեք, եւ դրութեամբ` հինգ:

Բնութեամբ` <1> կամ յորժամ երկար տառիւքն արտաբերիցի, որպիսի` Մով-սէս»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Ի յութ յեղանակս եդ զյոլով ձայնառութիւնս, եւ բաժանեաց զբնութեամբն եւ զդրութեամբն: Եւ է' բնութեամբն երեք, եւ դրութեամբն` հինգ. զի բնութեամբն այնք են, որ յինքեանց են գոյացեալք, որպէս զմովն, որ վանգ մի է երկայնաձայն, եւ յետքաշականք են սէսն, զի արգելաւղք են եւ ի յետ քարշեն որպէս զսէսն, որ լինի մեծաձայն` Մով-սէս:

[ԲԱՆ]

<2> «Եւ կամ յորժամ զմին յերկամանակացն ըստ յերկարման առեալ, որպիսի` սիրով»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Երկամանակ է` որ երբեմն ձգտի եւ երբեմն ի յետ գայ, որպէս զսիրն եւ զովն. զի սին երկար է, եւ րովն` կարճ. եւ զրէն հարկ է ի յովին դեհն սահմանել, վասն զի երկարքն ի միադեհ գան, եւ կարճքն` ի մի. րէն կարճ է: Եւ երկամանակն պատճառ է երկայնիցն եւ սղիցն, եւ երկրորդ դասեցաւ ի վերոյ գրեալ ութիցն:

[ԲԱՆ]

<3> «Եւ կամ յորժամ զմի ի կոչեցելոց երկբարբառից, որպէս` հաւ, ուկ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Երկբարբառս, զի յերկուց խառնուած ձայնաւորացն ունին զգոլն, եւ երրորդ դաս է առ ի յութ վերոյ անուանեալ մասնէն, զի որ չափաբերական բան կամիցի շինել` վանգով չափեսցի:

[ԲԱՆ]

«Իսկ դրութեամբ` <1> կամ յորժամ յերկուս բաղաձայնս յանգեսցի, որպէս` աղց»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Դրութեամբ` չորս է ի յութէն. եւ դրութեամբ վասն այնորիկ ասի, զի ըստ տեղւոյն յորժամ դնես եւ ըստ գրոյն. ի յոր գիր որ ի մաւտ դնես զայբն` նա առ այն զաւրութիւն ցուցանէ, որպէս աստ զղատն եւ զցօն զիւրեւ քարշեաց այբն, որ է աղց:

[ԲԱՆ]

<2> «Եւ յորժամ սղի եւ սղացելոյ ձայնաւորի վերաբերիցին երկու բաղաձայնքն, որպիսի` տատրակ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Զի մի քան զմի աստիճանաւ ի վայր են հինգերորդս ի յութէն, որ սուղ ասէ եւ սղացեալ. զի այբն յերկամանակացն է, որ ժամանակաւ սուղ լինի, եւ աւելի սղացոյց չորք լեարկ գիրն, որ է տատրակ. զի միշտ տիւնն րէին յառաջադիր է, որպէս` տրգալ, զի որպէս ի յաղցն յառաջ ձգեաց այբն զղատն եւ զցօն, նոյնպէս ի տատրակիս զտիւնն եւ զրէն ի վեր ձգեաց եւ կենն արգել անկաւ բանին:

[ԲԱՆ]

<3> «Կամ յորժամ ի պարզ ձայնորդն յանգեսցի եւ զհետինն ունիցի ի ձայնորդէ հաւացեալ, ուրպիսի` երկիր»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Զվեցերորդս ի յութէն պարզ անուանեաց, զի րէն պարզ է, եւ չէ ի կրկնակացն, այլ եւ կէս է ռային: Իսկ պարզն բարակն է եւ յանգիլն կատարիլն է եւ ի րէն վճարի վանգն եւ զհետ գայ ինին րէին առջեւ, եւ զհետ կենին գնայ եւ լինի երկիր:

[ԲԱՆ]

<4> «Եւ կամ յորժամ ի կրկին ձայնակից վերաբերիցի, որպիսի` հեզիկ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Զեւթներորդս ի յութէն կրկնակ ասէ. զի զայն կրկնակ է, որ ի սէէ եւ ի զայէ բաղկանայ ըստ յունացն. իսկ ըստ մեզ` ի սէէ եւ ի ծայէ. եւ յայսմ տեղւոջ երկու իրս վճարի` զաւրութեամբ եչին տայ ձեռն եւ կիտիւն ինոյն, թէ իւր բնութեամբն կարդաս` հեզ գայ, եւ եչն յինքն ձգէ եւ քարշէ, այսինքն` կիտիւ, եւ լինի հեզիկ. եւ առաջինդ վանգ լինի, այսինքն` հե, եւ զիկն` փաղառութիւն:

[ԲԱՆ]

<5> «Եւ կամ յորժամ յերկայն ձայնորդ յանգեսցի, որպիսի` աջ»:

[ՄԵԿՆՈՒԹԻՒՆ]

Ի յութերորդս երկայն կոչի ջէն, զի կրկնակ է` ճէէ եւ ի ձայէ գոյացեալ: Եւ ի յայս տեղիս ջէն է ի յածել զձայնն կիտիւն եւ զաւրութեամբն, զի թէ կիտիւն դնես` լինի աջ, եւ աւելի եհան զձայնն, զի լաւ եղբաւր դիպեցաւ: