Տաղեր

Իրաւամբ ժողովրդոց պարտ է գրել,
Առաջնորդաց եկեղեցւոյ խիստ առաւել,
Քան զի գլուխ եք հաւատոյ պատուէր ունել,
Մի' լինիք ձուկն, որ ի գլխոյն ինքն է հոտել:

Թէ լինի որ սխալէ մարդ յօրինաց,
Մի' վախեր ի թագաւորէ, ոչ յիշխանաց,
Տուր գործել զարդարութիւն պատուիրանաց,
Իրաւամբք դատել, զերկիր տալ տնանկաց:

Թէ էրէց կամիս օրհնել կամ աբեղայ,
Մի' առներ զինքն կաշառօք որպէս Յուդայ,
Զի թէ լիցի ուսման խախուտ ՚ւ ոչ գիտենայ
Ի պատարագն խաչէ զաստուած զէտ սատանայ:

Թէ ոք առ ինքն խոստովանի զմեղքն եւ ասէ,
Զիւր հոգւոյ զցաւն եւ զկարիքն նմա պատմէ,
Ցաւն ի գլուխն է, նա զոտքն սպեղանէ,
Զամենուն համարն ի քէն աստուած խնդրէ:

Առաջնորդ ես, մի' լսեր պիղծ երիցու,
Որք առնեն զինչ կայ կորուստ մարդկան հոգւոյ,
Գրգռեն զաստուած ընդ մեզ բարկանալոյ,
Եթէ ներես, նայ դու ունիս համար տալոյ:

Թէ դատաւոր ես ՚ւ առաջնորդ յեկեղեցի,
Երբ այրն զկինն առ քեզ բերէ, որ բաժանի,
Տես որ չէ' պատճառն յիւրմէ, իր կու ցաւի,
Որ զայդ թողու, երթայ առնու իւր ցանկալի:

Յերկոքէն ընտրէ, թէ որն է մեղաւոր,
Ճշմարիտ սուրբ եւ յստակ եւ հոգեւոր,
Զի այրն իւր վերայ կնկանն է հիաւոր,
Զնոյն եւ կինն ազգի-ազգի խիստ հնարաւոր:

Կու տեսնում, որ կայ հազար թոյլ աբեղայ,
Ծերագոյն կտրիճեւ յոյժ փիլիսոփայ,
Վանաց ի վանք զերդ սաստիկ հողմն կու գնայ,
Ո'չ երբէք հանգիստ առնէ ՚ւ ո'չ դիւրանայ:

Ի՞նչ ունիս բան ի գեղջէ գեղ ՚ւ ի քաղաք,
Երբ որ թողեր զշէնս եւ եղեր բու յաւերակ,
Կամաւ թողէր դու զհայր եւ զմայր, զտուն եւ ըռզակ,
Է՞ր շրջիս տանէ ի տուն, լինիս առակ:

Զայդ զգեստդ, որ դու ունիս, է սգաւորի,
Քեզ հոգւոց տուն կայ շինած, վանք ցանկալի
Եւ բնակարան քեզ ժամատուն ՚ւ եկեղեցի,
Քո հոգւոյդ, մարմնոյ կարիքն անդ կատարի:

Երբ ունիս այնպիսի տեղ, է՞ր կու խաբիս,
Թողուս եւ գաս ի հրապարակ, խաղք կու լինիս,
Բամբասեն եւ ծիծաղեն շահ զայն ունի՞ս,
Կորուսանես զաստիս եւ զայն, իրք մի չօգտիս:

Թէ լինի զքեզ նախատեն, ուր չէ' վիճակ,
Ծեծելով առնուն քարշէն ի հրապարակ,
Կորուսեր զաստուածային զթագն եւ զպսակն,
Եւ զքեզ առնեն մէջ աշխարհին ծաղր եւ կատակ:

Մի' խաբիր, գեմ այս կենացս չկայ շահ,
Զայդ հանդերձդ, զոր զգեցար զէրդ ըզզրահ,
Պինդ կացիր դէմ սատանին, որ չի գայ մահ,
Ձմեռեց մէկ գնայ մուտ, զէտ զարջ ի բահ: