Նամականի առ ընթերցասէր հայուհիս

ՅՈՅՍ

Կա՛ց դու ազատ լքեալ հոգիդ վշտահար,
Տե՛ս զաստղ յուսոյ աչաց սրտի բերկրարար.
Իբր արուսեակ հետ տրտմաբեր գիշերոյն,
Քրքմածածան աւետաբեր գայ այգոյն։

Մինչ կայ Երկին, կան եւ Արփիք գեղափայլ,
Է յոյս մարդկան վեհ զօրաւիգ եւ սատար.
Նա աջակից եւ խրախոյս քում անձին,
Քաջ մարտակից դիմագրաւել խեռ Բաղդին։

Վեհամարտիկ իբր ախոյեան քաջապէս,
Սիրտ անվկանդ յառաջդիմէ յասպարէզ.
Համայն վշտաց նա մխիթար ապահով,
Պասկատոչոր լլկեալ սրտից եւ ի զով։

Կենաց մարդկան ընդ խութ շաւիղ փշալից,
Տայ ճեմս հեշտիւ իբր զպարտէզ ծաղկալից.
Զոյժ եւ զաշխոյժ ազդէ ոտից տապանեալ,
Եւ առապար հարթէ զշաւիղ դիւրաքայլ։

Բիւր տարժանիս դիւրէ յանձին վշտաբէկ,
Եւ քաղցր առնէ հաց զաղքատին չորաբէկ.
Դառն կենաց զխոչ ընդոտ առաթուր,
Քրտնավաստակ ճիգ մշակին առնէ դիւր։

Անխոնչ մշակն խստին լուծից ի խոնարհ,
Յոյս ի բազկին շարժէ զմաճն հեշտաբար.
Զայրոյթ տարերց զսպառնալիս տան այգւոյն,
Սիրտ անվհատ տենջայ ի յոյս գարնայնւոյն։

Արդ՝ թէ ուրուք լլկեալ ի ծով խորասոյզ,
Եւ ոգորեալ խառն ընդ ալիս սաստկայոյզ.
Յոյս աջակից սատար նմին անբաժան,
Յեզր կենաց թելադրէ ճիգ փրկութեան։

Եւ մահամերձ տեսեալ հէգ մօր զիւր որդին,
Լալիքն ի յորդ ողբոյ ընդ կից զաւակին.
Վիշտք եւ վարուք տանջեն զնա դառնակէզ,
Մերձեալ յուսոյն ի ձօն ժպտաց փութապէս։

Յոյս երջանիկ ջահ իսկ հոգւոյ լուսաւոր,
Հոգի անյոյս չունի զշունչ կենսաւոր.
Միշտ անձկաւէտ փարի ի յոյս սիրտ մարդկան,
Ի տենջ ի վառ յարեալ ձգի միշտ ընդ այն։

Նախատիպար վեհ բնութեան հրաշալի.
Չեւ իսկ ազդեալ Հատչին հրաման այն բարի,
Տարերք համբուն, հով, ծով, վտակք եւ ամպրոպ,
Մեծ տիեզերք վաղուց ի յոյս էր ամփոփ։

Ծագեալ ընդ այն մեծ բնութեան հրաշալիք,
Արեգ, Լուսին, գեղեցկաշէն եւ երկինք,
Եթերական վսեմ դաշնակն բերկրական.
Երանութեան հնչէ բարբառ մշտաձայն։

Լե՛ր ապաստան ի յոյս յաւէտ դու ո՛վ մարդ,
Եւ կենցաղւոյս ի բիւր վշտաց լե՛ր ազատ.
Զինեալ ընդ այն իբր վահան անլքուն։
Խրոխտապանծ առնել զբաղդն ի նկուն,

Արդ՝ մով երկինք ծագեա՛ մեզ զԱկն լուսալիր.
Խրախարարն զարթնուլ ի յոյս անպատիր,
Հեծեալ հոգիք թռիլ ի կեանս բերկրական.
Երանութեան հրճուիլ ի յոյս յաւիտեան։