Նամականի առ ընթերցասէր հայուհիս

ՀԱՌԱՉ ՄԻ

Ի ՏԱՐԱԺԱՄ ՄԱՀ ԵՂԻՍԱԲԷԹ ՏԻԿՆՈՋ ՄՈՒՐԱՏԵԱՆ
ՍԻՐԱԿՑՈՐԴ ՄՏԵՐՄՈՒՀՒՈՅՍ

Ա՛րի ոգիդ ողբանուէր հանգիր այս սուր շիրմիս քով.
Հնչէ եղերգըդ սրտառուչ տխուր տաւղիդ լարերով,
Արդ հնչեցաւ լուր տարաժամ լուր մի դառնէր եւ ցրտին
Քստմննեցոյց սիրտք սիրելեաց, գրաւեցան յամպ մթին։

Անգութ պարկայք ո՛հ խլեցին Մուրատ տունկ նազելին,
Թողեալ համայն զիւր գերդաստան յողբ եւ իսուգ լալագին
Դալարագեղ նուաղեցաւ չքնաղ ծաղիկն յանկարծուստ,
Գողտրիկ ծիլերն թառամեցան իրենց թարմիկ ոստի մօտ՝

Հնգամենից Այրին այն սուրբ հերքեց օրեր իւր հեշտին,
Առոյգ կենաց անգին ժամեր անցոյց սգով դառնագին.
Համեստութեան շուք եւ պսակ փայլեպ յանձին վեհաբար
Չնաշխարհիկ դիմաց պատկեր վսեմ հոգւոյն էր տիպար։

Սոսկալի էր եւ ինձ ժամն, երբ հնչեցաւ գոյժն այն,
Սիրակցորդ մտերմուհւոյս անդառնալի բաժանման.
Ճմլեցոյց սիրտ իմ դառնապէս չարադէպ վիշտն անմբեր,
Հեղեղք աչացս ոչ զօրեցին սփոփ՝ սրտիս նուիրել։

Բիւր երգիծանք ի քեզ ով մա՛հ, որ անխտիր եւ անյագ
Զի ընտրելագոյն ընտրես մարդկանց անգութ ժանեացդ ի ճարակ.
Թո՛ղ բթանան քո սուր սուրեր եւ դադարին ժանտ նետեր,
Որ թափ մխես ի խոր սրտից եւ վէրս հաստես կարեւեր։

Նախնի ոսոխ դո՛ւ մարդկութեան, դու բռնաւոր ժանտագործ,
Փոխան փառացս երանաւէտ մեզ թողուցեր լած եւ կոծ.
Հոլովք դարուց իսկ ո՛չ իշխեն զսպել մտրակդ անխտիր,
Քեզ չամոքէն լաց, եւ մորմոք բիւր հառաչանք դառնալի։

Աղետոչոր ողբոց կոծեր ամպերուն մէջ կը հնչեն,
Գետահեղեղ դառն ալիքներ ծով արտասուս կը կազմեն.
Այլ դու կիշխես ցանգ բռնաբար իբրեւ անգութ անողոք,
Անխղճաբար մատնես զմարդ անվերջ վշտաց ի մորմոք։

Բայց դադարին օր մ’ալ քո նենգ, սպառնալիք մահաբեր,
Յաւիտենին երբ ձայն հնչէ անմահութեան հրաւէր։