Նամականի առ ընթերցասէր հայուհիս

ՈԳԻՆ ԱԶԳԱՅԻՆ

Հայաստանի թափուր դաշտաց խորշերէն,
Հառաչանաց տխուր ձայներ կը հնչեն,
Մելամաղձօտ նոճիներուն շուքին տակ,
Սեւազեցիկ ձայն մի կուսին ողբերգակ։
«Կռունկ, գոչէ, չէ քո ձայնիկդ ինձ սիրուն,
Իբր իմ սոխակ դու ո՛չ երգես գեղգեղուն,
Անհեշտ ձայնիւ ալ մի երգեր անդադար,
Երբ չես կարող սրտիս ըլլալ մխիթար։
Գնա՛ թռիր դաշտաց ձորեր հեռացիր,
Իմ սիրանոյս տանել զողջոյն սիրալիր.
Այլ եւ ձայն է որդիներուս սիրական,
Կոչէ՛ փութով ինձ մխիթար թող ըլլան։
Գոչէ՛ «Մանկունք ձեր մօր ձայնին լսեցէք,
Առեալ ջահեր նորա Ոգի խնդրեցէք.
Ոսկի մանեակ անոր լանջին հիւսեցէք,
Աւետելով եւ զայն ձեր մօր դարձուցէք»։
Ո՜հ չէք տեսներ առագաստի մանկունքներ,
Սեւուկ ամպեր Հայկեան աշխարհն է պատէր,
Դարերն անցեր Հայուն արեւ չէ ծագէր,
Անմահութեան սիրոյ ծաղիկ չէ ծաղկէր։
Սոխակն անոյշ ալ չի երգեր իւր տաղեր,
Եղերականք ողբ կը հնչեն եւ կոծեր։
Արդ երբ լռեն թափուր լերինք եւ անտառք,
Թո՛ղ որոտայ տխուր ձայնիս արձագանք։
Սիրոյ ոգւոյն ձայնն է անոյշ եւ հեշտիկ,
Պերճ դաշտերուս զարդ եւ պսակ գեղեցիկ.
Ինձ տարփալի նորա ձայնին եղանակ,
Երբ կը յօդէ Հայկեան փառքերն անաուղակ։
Կռունք վայրիս թռի՛ր դաշտեր հեռային,
Ալ մի յամեր տանել զանցուկ իմ սրտին.
Այլ ցանկ գոչէ «Հայկեան մանկունք փութացէք,
Չորից խորշեր սիրոյ ոգին խնդրեցէք,
Վարդից փունջեր անոր բազկին կապեցէք».
Ուրախութեամբ եւ զայն ձեր մօր դարցուցէք։
Դարձիր սէր իմ մ’ըլլար անլուր իմ ձայնին,
Քեզ հալածող ձեռքեր լքին ու դադրին.
Հայկեան դաշտեր նորոգ զարդով զարդարին,
Յորդ արտասուք տխուր աչքէս թող ցամքին։
Սէր անձկալի երբ դու յինէն հեռացէր,
Քում կարօտէն սիրտս վայր մի չէ դադրեր,
Արդ չարձիր ինձ, դարձիր առ իս փութալով,
Զիս մի թողուր դառն լալեաց կոծերով։
Կուսանք Հայկեան, եւ դուք ձայնիս լսեցէք.
Առեալ ջահեր զիմ տարփալին խնդրեցէք.
Ոսկի տաճար, անոր դադար կազմեցէք,
Լքեալ սրտիս յոյս եւ հրճուանք ձօնեցէք։