ԽՐԱՏԱԿԱՆՔ

( Սկիզբի մասը կը պակսի )
Քեզ բարեկամ կալ զքո լռելդ՝ Աստուած հանգչի ի քո սրտին,
Քեզ սիրելի կալ զքո սիրտն սուրբ՝ նովաւ Աստուած կու տեսանի։
Քեզ մեծարօղ զԵրանութիւնն՝ Հոգով աղքատքն փարթամասցին,
Քեզ պատուօղ զսուրբ Աւետարան՝ թէ Հալածեալքն վարձատրեսցին։
Քեզ հալ հարցօղ խոստումըն Տեառն՝ թէ Քաղցեալքըն յագեսցին,
Քեզ խաթրտես փառքն է անճառ՝ ուր Տէրն լինի՝ դու ընդ նմին։
Մանաւանդ թէ տընանկն լըռէ՝ զմեծ վարձս առնու ի յԱդենին,
Որպէս Ենովս դըրախտ տնկեաց՝ եւ ոչ եկեր զմինն ի նըմին։
Շատ թագաւորք զփառս մերկացան՝ յաղքատութիւն զանձինս տուին,
Բազում դստերք թագաւորաց յոլով փառաց հրաժարեցին։
Թո՛ւ թէ զարիւնս իւրեանց հեղեալ՝ վասն փառաց թագաւորին,
Անանց փառօք պսակեցան՝ ո՞ւր մընաց կեանքս աստըւորին։
Ո՞ւր մնաց քո տնանկութիւնդ՝ եւ ո՞ւր մընաց գործիք նոցին,
Անուն դըրին ի յաշխարհիս՝ հետ հրեշտակացըն կու հրճուին։
Մտածես զփառս քո առաջին՝ եւ աւաղես զկեանքդ ի նըմին,
Միթէ շա՞տ էր կամ ա՞յլ մեծ էր փառք եւ պատիւդ քան զԱդամին։
Տե՛ս որ Դաւիթ մարգարէ էր եւ թագաւոր Իսրայէլին,
Ես աղքատ եմ եւ տնանկ ասէր՝ օգնել մաղթէր դէմ ստեղծօղին։
Ես որդն ասէր եւ ոչ եմ մարդ՝ արհամարհանք ժողովրդին,
Մի՛ յամենար, փութա՛ օգնել՝ գոչէր զաղերսս դէմ իւր փրկչին։
Նոյնպէս եւ Յոբ հող եւ մոխիր՝ ասէր արժան զինքն ի փորձին,
( Մեկ տող բաց թողած )
Տընանկութիւն հոգւոց դժար՝ թէ մարմնոյ գայ ի կենցաղին,
Վերջըն մահ է եւ ազատիլ՝ ամենեքեանքս ի հող դարձին։
Յիշես զԶատիկն, զքո սիրելիքն՝ եւ զբարեկամս քո տէվլէթին,
Ի քեզ գային շնորհաւորել՝ համայն խօսիցդ՝ Պէլի՛ պէլին։
Յիշես մատամբ զքեզ ցուցանել՝ ուր գնայիր զքեզ պատուէին,
Ուր նստէիր՝ նոքա ցածուն՝ զքեզ մեծարել խիստ փութային։
Յիշես թէ քեզ իր մի դիպէր՝ շուտով ի տունդ վաղվաղէին,
Ցաւակցէին փառակցէին՝ փառք եւ պատիւ էր քո սրտին։
Յիշես որ շատք քեզ դիմէին՝ պատկառանօք բան խնդրէին,
Խորհրդո՛ց քեզ գլուխ եդեալ՝ ըստ քո կամացդ հնազանդէին։
Յիշես զընթրիս եւ զբաղանիս՝ եւ զհարսանիս, զեկեղեցին,
Հանդիպօղք քեզ տեղիք ցուցեալ՝ յետս յետս քարշեալ ամաչէին։
Այս ամենից այսօր դիմակն՝ քեզ պատահեաց յոյժ վշտագին,
Զի հեռացան 'ւ ոչ երեւին՝ այն բարեկամքն ըստ ժամանակին։
Օր մի չյիշեն 'ւ ոչ գան առ քեզ՝ զերես դարձնեն թէ հանդիպին,
Ասեն Այդ մարդդ վասն մեղաց՝ ի վերայ իւր չարիքն հասին։
Ըսկսանին զմեղքըդ քըննել՝ զխօսքեր քո զոր լուեալ էին,
Արհամարհեալ բամբասանօք՝ չարաչար զբանս քո մեկնէին։
Ոմանք արդարք զայդ չը կարծեն՝ զկենցաղադէպս մտածէին,
Բարի ինչ քէն թէ տեսեալք են՝ միայն մտօք թէ ողորմին։
Արդ մի՛ խոցիր տեսեալ զընկերսդ՝ կամ զբարեկամս քո առաջին,
( Մեկ տող բաց թողած )
Մի՛ վշտանար վասն փառաց անցաւորիս նանրականին,
Արդ ակն կա՛լ փառացն անանց՝ որ յաւիտեան ոչ պակասին։
Ծերութիւն 'ւ աղքատութիւն՝ մահ դատաստանն որ տի լինին,
Այսք յակամայ ամենեցուցս՝ հողեղինա[ց]ս կու հանդիպին։
Մեղանք տրտունջ եւ տժգոհանք՝ որ աւաղէ ըզկեանքն արեւին,
Ի տեսանել զփառս եւ զպատիւս՝ զկենցաղս յագուրդ յղփացողին։
Նա որ փառօք է կատաղեալ՝ եւ դու անարգ լուռ ի պուճղին,
Նա ի պատիւըս պատըռտի՝ դու կարօտիս մի պատառին։
Յիշեա՛ զՏեառն բանն առակի՝ որ մեծատանն եղուկ չափին,
Խեղճ տառապեալ աղքատ Ղազարն՝ հանգչեալ ի գոգն Աբրահամին։
Վա՜յ մեծատանցդ զի ընկալայք՝ զմխիթարանք ըստ ձեր սրտին,
( Անաւարտ թողած )։

( Ձեռ. թիւ 1059, թղ. 88ա-89ա )