Եւ
իբրեւ
աւուրս
բազումս
անդէն
ի
նմին
դեգերէր,
յարուցեալ
այնուհետեւ
հասանէր
առ
սուրբ
կաթուղիկոսն
Հայոց
Մեծաց,
որոյ
անունն
ճանաչէր
Սահակ,
զոր
պատրաստական
գտանէր
նմին
փութոյ
հաւանեալ։
Եւ
միանգամայն
յաւժարութեամբ
գումարեալ
հանդերձ
աղաւթիւք
մեծաւք
առ
Աստուած
կանխէին,
վասն
ամենայն
ոգւոց
քրիստոսաբեր
փրկութեանն
հասանելոյն։
Եւ
զայն
առնէին
աւուրս
բազումս։
Ապա
ելանէր
նոցա
պարգեւական
յամենաբարին
Աստուծոյ
ժողովել
զաշխարհահոգ
խորհուրդն
երանելի
միաբանելոցն,
եւ
ի
գիւտ
նշանագրաց
Հայաստան
ազգին
հասանել։
Բազում
հարցափորձի
եւ
քննութեան
զանձինս
պարապեցուցեալ
եւ
բազում
աշխատութեանց
համբերեալ,
ազդ
առնէին
ապա
եւ
զկանխագոյն
խնդրելին
իւրեանց
թագաւորին
Հայոց,
որոյ
անուն
կոչէր
Վռամշապուհ։
Յայնժամ
պատմէր
նոցա
արքայն
վասն
առն
ուրումն
ասորւոյ
եպիսկոպոսի
ազնուականի՝
Դանիէլ
անուն
կոչեցելոյ,
որոյ
յանկարծ
ուրեմն
գտեալ
նշանագիրս
աղփաբետաց
հայերէն
լեզուի։
Եւ
իբրեւ
պատմեցաւ
նոցա
յարքայէ
վասն
գտելոյն
ի
Դանիէլէ,
յաւժարեցին
զարքայ՝
փոյթ
առնել
վասն
պիտոյիցն
այնոցիկ։
Եւ
նա
առաքէր
զոմն
Վահրիճ
անուն
հրովարտակաւք
առ
այր
մի
երէց,
որոյ
անուն
Հաբէլ
կոչէին,
որ
էր
մերձաւոր
Դանիէլի
ասորւոյ
եպիսկոպոսի։
Իսկ
Հաբէլին
զայն
լուեալ,
փութանակի
հասանէր
առ
Դանիէլն,
եւ
նախ
ինքն
տեղեկանայր
ի
Դանիէլէ
նշանագրացն,
եւ
ապա
առեալ
ի
նմանէ
առաքէր
առ
արքայն
յերկիրն
Հայոց։
Ի
հինգերորդի
ամի
թագաւորութեան
նորա
ի
նա
հասուցանէր։
Իսկ
արքային
հանդերձ
միաբան
սրբովքն
Սահակաւ
եւ
Մաշթոցիւ՝
ընկալեալ
զնշանագիրսն
ի
Հաբէլէն,
ուրախ
լինէին։
Ապա
առեալ
երանելի
հոգաբարձուացն
զյանկարծագիւտ
խնդրելին,
հայցէին
եւս
յարքայէ
մանկունս
մատաղս,
որով
զնշանագիրսն
արծարծել
մարթասցեն։
Եւ
յորժամ
բազումք
ի
նոցանէ
տեղեկանային,
ապա
հրաման
տայր
ամենայն
ուրեք
նովին
կրթել.
որով
եւ
յաստիճան
իսկ
վարդապետութեան
գեղեցիկ՝
երանելին
հասանէր,
եւ
իբրեւ
ամս
երկու
կարգեալ
զվարդապետութիւն
իւր,
եւ
նովին
նշանագրովք
տանէր։
Իսկ
իբրեւ
ի
վերայ
հասեալ,
թէ
չեն
բաւական
նշանագիրքն՝
ողջ
ածել
զսիւղոբայս
զկապս
հայերէն
լեզւոյն,
մանաւանդ
զի
եւ
նշանագիրքն
իսկ
յայլոց
դպրութեանց
թաղեալք
եւ
յարուցեալք
դիպեցան,
յետ
այնորիկ
դարձեալ
կրկին
անգամ
ի
նոյն
հոգս
դառնային,
եւ
նմին
ելս
խնդրէին
ժամանակս
ինչ։
