Դարձեալ
յետ
ժամանակի
ինչ
ընդ
մէջ
անցելոյ՝
հոգ
ի
մտի
արկանէր
սիրելին
Քրիստոսի
եւ
վասն
բարբարոսական
կողմանն։
Եւ
առնոյր
կարգեալ
նշանագիրս
վրացերէն
լեզուին,
ըստ
շնորհեցելոյն
նմա
ի
Տեառնէ։
Գրէր,
կարգէր
եւ
աւրինաւք
յարդարէր.
եւ
առնոյր
ընդ
իւր
զոմանս
լաւագոյնս
յաշակերտաց
իւրոց,
յարուցեալ
գնայր
իջանել
ի
կողմանս
Վրաց։
Եւ
երթեալ
յանդիման
լինէր
թագաւորին,
որում
անուն
էր
Բակուր,
եւ
եպիսկոպոսի
աշխարհին՝
Մովսէս։
Եւ
առաւելագոյն
հնազանդեալ
նմա
ըստ
աւրինացն
Աստուծոյ՝
թագաւորին
եւ
զաւրացն,
հանդերձ
ամենայն
գաւառաւքն։
Եւ
նորա
զիւր
արուեստն
առաջի
արկեալ՝
խրատէր
յորդորելով.
յորում
եւ
յանձն
առեալ
ամենեցուն
զխնդրելին
կատարել։
Եւ
գտեալ
զայր
մի
թարգման
վրացերէն
լեզուին,
որ
անուանեալ
կոչէր
Ջաղայ,
այր
գրագէտ
եւ
ճշմարտահաւատ.
հրաման
տայր
այնուհետեւ
արքայն
Վրաց՝
ի
կողմանց
կողմանց
եւ
ի
խառնաղանջ
գաւառաց
իշխանութեան
իւրոյ
ժողովել
մանկունս
եւ
տալ
ի
ձեռն
վարդապետին։
Զոր
առեալ՝
արկանէր
ի
բովս
վարդապետութեանն
եւ
հոգեւոր
սիրոյն
եռանդմամբ
զաղտ
եւ
զժանգ
շարաւահոտ
դիւացն
եւ
զսնոտիագործ
պաշտամանն
ի
բաց
քերէր,
այնչափ
անջատեալ
ի
հայրենեաց
իւրեանց
եւ
անյիշատակ
ցուցանել,
մինչեւ
ասել,
թէ՝
«Մոռացայ
զժողովուրդ
իմ
եւ
զտուն
հաւր
իմոյե։
Եւ
արդ
զնոսա,
որ
յայնչափ
ի
մասնաւոր
եւ
ի
բաժանեալ
լեզուացն
ժողովեցան,
միով
աստուածաբարբառ
պատգամաւքն
մի
ազգ
կապեալ՝
փառաբանիչք
միոյ
Աստուծոյ
յաւրինէր։
Յորոց
եւ
գտան
արժանիք՝
ելեալ
ի
կարգ
եպիսկոպոսութեան
վիճակ,
որոց
առաջինն
Սամուէլ
անուն,
այր
սուրբ
եւ
բարեպաշտաւն,
եպիսկոպոս
կացեալ
տանն
արքունականի։
Իսկ
իբրեւ
ընդ
ամենայն
տեղիս
Վրաց
կարգեալ
զգործ
աստուածպաշտութեանն,
այնուհետեւ
հրաժարեալ
ի
նոցանէ՝
դառնայր
յերկիրն
Հայոց
եւ
պատահեալ
Սահակայ
կաթուղիկոսին
Հայոց,
պատմէր
նմա
զողջութենէ
եղելոցն,
միանգամայն
եւ
փառաւոր
առնելով
զԱստուած,
զմեծանունն
Քրիստոս։
