Եւ
ապա
յետ
այնորիկ
հրաժարեալ
գնալ
ի
կողմանս
Աղուանից։
Եւ
երթեալ
իջանէր
յաշխարհն
եւ
հասեալ
ի
թագաւորական
տեղիսն,
տեսանէր
զսուրբ
եպիսկոպոսն
Աղուանից,
որում
անուն
Երեմիա
կոչէին,
եւ
զնոցին
թագաւոր,
որում
Արսվաղ
էր
անուն,
ամենայն
ազատաւք
հանդերձ.
որոց
առաւել
հպատակութեամբ
ընկալեալ
վասն
անուանն
Քրիստոսի։
Ապա
հարցեալ
ի
նոցանէ,
առաջի
եդեալ
վասն
որոյ
եկեալն
էր։
Եւ
նոցա
երկոցունց
զուգակցելոց,
եպիսկոպոսին
եւ
թագաւորին,
յանձն
առեալ
դպրութեանն
հնազանդելոյ.
տային
եւս
հրաման՝
ի
գաւառաց
եւ
ի
տեղեաց
իշխանութեանն
իւրեանց
բազմութիւն
մանկանց
յարուեստ
դպրութեանն
ածել
եւ
գումարել՝
ըստ
արժանաւոր
եւ
պատեհ
տեղեաց,
դասս
դասս
դպրոցաց,
եւ
ռոճիկս
կարգել
ի
դարմանս։
Իսկ
իբրեւ
հրամանն
այն
արդեամբք
եւ
գործովք
յանկ
ելանէր,
ապա
այնուհետեւ
երանելոյն
Երեմիայի
եպիսկոպոսի
ի
ձեռն
առեալ՝
վաղվաղակի
զաստուածային
գրոց
թարգմանութիւնս
ի
գործ
արկանէր,
որով
անդէն
յական
թաւթափել
վայրենամիտ
եւ
դատարկասուն
եւ
անասնաբարոյ
աշխարհն
Աղուանից
մարգարէագէտք
եւ
առաքելածանաւթք
եւ
աւետարանաժառանգք
լինէին,
եւ
ամենայն
աւանդելոցն
Աստուծոյ
ոչ
իւիք
անտեղեակք։
Դարձեալ
առաւել
եւս
երկիւղածն
յԱստուծոյ
արքայն
Աղուանից՝
միամիտ
փութով
հրաման
տայր
սատանայակիր
եւ
դիւամոլ
ազգին
սաստիւ՝
թափել
զերծանել
յունայնավար
հնացելոցն
եւ
հնազանդ
լինել
ամենահեշտ
լծոյն
Քրիստոսի։
Եւ
յորժամ
զայն
արարեալ
հաւասարութեամբ
եւ
լցեալ
զպիտոյն
իւրեանց
եւ
զկամացն
յաւժարութիւն,
ձեռնատու
եւս
եղեալ
նմա
սրբամատոյց
վարդապետութեանն
ի
Բաղասական
կողմանս
սրբոյ
եպիսկոպոսին,
որում
անուն
Մուշեղ
կոչէին,
հրաժարէր
ապա
եւ
ի
թագաւորէն
եւ
յեպիսկոպոսացն
եւ
յամենայն
եկեղեցւոյն
Աղուանից։
Եւ
զոմանս
յիւրոց
աշակերտացն
վերակացուս
իւրեանց
կացուցանէր,
հանդերձ
արամբ
քահանայիւ
արքունական
դրանն,
որում
անունն
Յովնաթան
կոչէին,
որոյ
բազում
յաւժարութիւն
ի
վարդապետութենէն
էր
գտեալ։
Եւ
յանձն
առնելով
զնոսա
եւ
զանձն՝
ամենապահ
շնորհացն
Աստուծոյ,
խաղացեալ
գայր
ի
կողմանցն
Աղուանից,
անցանել
յաշխարհն
Վրաց։
