ԶԱԶՔԱՆԱԶԵԱՆ
Ազգին
եւ
զՀայաստան
աշխարհին
զաստուածապարգեւ
գրոյն,
եթէ
ե՛րբ
եւ
յորում
ժամանակի
մատակարարեցաւ
եւ
որպիսի՛
արամբ
այնպիսի
նորոգատուր
աստուածեղէն
շնորհս
երեւեցաւ
եւ
վասն
նորին
լուսաւոր
վարդապետութեան
եւ
հրեշտակաբար
կրաւնիցն
առաքինութեան
զմտաւ
ածելով
յիշատակարանս
առանձին
մատենանշան
ծաղկեցուցանել
եւ
մինչ
դեռ
անդէն
ի
խորհրդանոցի
մտացս
վասն
յուշ
արկանելոյ
միայնագործ
հոգայի,
եկեալ
հասանէր
առ
իս
հրաման
առն
միոյ
պատուականի
Յովսեփ
կոչեցելոյ,
աշակերտի
առն
այնորիկ,
եւ
ընդ
նմին
այլոց
եւս
քաջալերութիւն
աշակերտակցաց
մերոյն
վարդապետութեան։
Ուստի
եւ
իմ
մասնաւոր
աշակերտութեան
վիճակ
առեալ,
թէպէտ
եւ
էի
կրսերագոյն,
եւ
առաւել
քան
զկար
մեր,
գրաւեալ
անաչառ
հրամանին
հասելոյ,
փութանակի
եւ
առանց
յապաղելոյ
զառաջի
եղեալն
մատենագրել։
Զորս
եւ
մեր
համաւրէն
աղաչեալ
երկախառնել
ընդ
մեզ
աղաւթիւնք՝
յանձնարարութեամբ
աստուածեղէն
շնորհացն,
զի
կամակարագոյնս
եւ
ուղղագոյնս
նաւիցեմք
զհամատարած
ալեաւքն
վարդապետական
ծովուն։
