Ապա
յետ
այնորիկ
առնոյր
թուղթս
յեպիսկոպոսէ
քաղաքին
եւ
հրաժարեալ
ի
նոցանէ
հանդերձ
ամենայն
իւրովքն,
բերէր
առ
եպիսկոպոսն
Ասորոց։
Որ
յորոց
նախընկալն
եղեւ,
առաջի
արկեալ
նոցա
զնշանագիրս
աստուածատուրս.
վասն
որոյ
բազում
իսկ
գովութիւնք
յեպիսկոպոսաց
սրբոց
եւ
յամենայն
եկեղեցեաց
բարձրանային
ի
փառս
Աստուծոյ,
եւ
ի
մխիթարութիւն
աշակերտելոցն
ոչ
սակաւք։
Յորոց
հրաժարեալք
այնուհետեւ
եւ
առեալ
թուղթս
աւետագիրս,
հանդերձ
շնորհատուր
պարգեւաւքն
եւ
ամենայն
իւրայիւքն,
ի
շնորհացն
Աստուծոյ
ճանապարհորդ
լինէր.
զաւթեւանաւք
անցեալ
աջողութեամբ
եւ
հոգելից
ուրախութեամբ
եկեալ
հասանէր
ի
Հայաստան
աշխարհն,
ի
կողմանս
Այրարատեան
գաւառին,
առ
սահմանաւք
Նոր
Քաղաքին,
ի
վեցերորդ
ամի
Վռամշապհոյ
արքային
Հայոց
Մեծաց։
Եւ
ոչ
այնպէս
մեծն
Մովսէս
զուարճանայր
յէջս
Սինէական
լերինն.
չասեմք
թէ
առաւելաւքն՝
պակասագոյն։
Քանզի
յԱստուծոյ
առեալ
եւ
աստուածագիր
հրաման
ի
բազուկս՝
այրն
աստուածատես
ի
լեռնէն
իջանէր.
այլ
վասն
վրէժագործ
ժողովրդեանն,
որոց
թիկունք
ի
տէրունիսն
եւ
կործան
յերկիր,
տիրադրուժք
յիւրեանց
կուռս
ձուլածուին
երկիր
պագանէին,
եւ
զնորին
հրամանաբերն
սրտառուչ
սրտաբեկ
լացուցին.
քանզի
ի
տախտակացն
խորտակելոց
յայտնի
եղեալ
տեսանէք
բերելւոյն
թախծութիւնն։
Իսկ
այսր
երանելւոյ՝
վասն
որոյ
ճառեալքս
յարդարին,
ոչ
ըստ
այնմ
աւրինակի,
որ
անդն
գործեցան,
այլ
ինքն
իւրով
լցեալ
հոգեւոր
մխիթարութեամբ՝
կարծեալ
զընդունելեացն
յաւժարութիւնն
եւ
ընդունելեացն
յուսով
ուրախութեան՝
դասաւորութիւն
ճանապարհացն
աւետաբեր։
Բայց
մի՛
ոք
յանդգնագոյն
վասն
ասացելոցն
զմեզ
համարեսցի,
թէ
զիարդ
զայր
մի
խոնարհագոյն
ընդ
մեծին
Մովսէսի,
ընդ
աստուածախաւսին,
սքանչելագործին
նմանեցուցեալ
հաւասարեաց.
որով
թերեւս
ստգտանիցեմք։
Եւ
կարեմք
այլ
աւելի
հաւատովք.
քանզի
եւ
չկայ
ինչ
ի
վերայ
յայտնեաւք
եւ
ծածկականաւք
զաստուածականն
խոտել,
քանզի
միոյն
Աստուծոյ
ամենազաւրի
շնորհք
առ
ամենայն
ազգս
երկրածնաց
մատակարարին։
Եւ
արդ
եկեալ
յիշելին
մերձ
ի
թագաւորական
քաղաքն,
ազդ
լինէր
թագաւորին
եւ
սրբոյ
եպիսկոպոսին։
Որոց
առեալ
զամենայն
նախարարագունդ
աւագանւոյն
ամբոխ,
ի
քաղաքէն
ելեալ՝
պատահէին
երանելւոյն
զափամբ
Ռահ
գետոյն։
Եւ
զցանկալի
ողջոյնն
միմեանց
տուեալ,
ուստի
եւ
բարբառաւք
ցնծութեան
եւ
երգաւք
հոգեւորաւք
եւ
բարձրագոյն
աւրհնութեամբք
ի
քաղաքն
դառնային,
եւ
զաւուրս
տաւնական
ուրախութեամբ
անցուցանէին։
