Եւ
գլխաւորս,
վերակացուս,
տեղապահս
յայտ
արարեալ
հարցն
կատարելոց,
որոց
առաջինն
Յովսէփ,
գլխաւոր
ժողովոյն,
եւ
երկրորդն
այլ
աշակերտ՝
Յովհան
անուն,
այր
իսկ
սուրբ,
վարդապետասէր
եւ
ճշմարտապատում։
Որում
դէպ
լինէր
յետ
վախճանի
սրբոյն,
բազում
եւ
ազգի
ազգի
փորձութեանց
եւ
կապանաւոր
վշտաց,
մենամարտիկ
երկպատական
բռնութեանն,
ի
Տիզբոն
քաղաքի
վասն
Քրիստոսի
յաղթութեամբ
տարեալ
համբերեաց.
վասն
որոյ
եւ
զխոստովանողական
անուն
ժառանգեաց,
ի
նոյն
վերակացութիւնն
դառնայր
յերկիրն
Հայոց։
Իսկ
բարեացապարտին
Վահանայ,
որ
յանկարծահաս
կենաց
ամենեցուն
լինէր՝
աշխարհածնունդ
հայրենեացն
սեպհական
որդի
գտեալ
շնորհաւքն
Քրիստոսի
Աստուծոյ
մերոյ,
մերձաւոր
կենակից
[լինել]
վայելէր։
