28.
Ապա
յետ
այնորիկ
առնոյր
թուղթս
յեպիսկոպոսէ
քաղաքին,
եւ
հրաժարեալ
ի
նոցանէ
հանդերձ
ամենայն
իւրայնովքն՝
բերէր
առ
եպիսկոպոսսն
Ասորւոց,
յորոց
նախընկալն
եղեւ,
առաջի
արկեալ
նոցա
զնշանագիրսն
աստուածատուրս։
Վասն
որոյ
բազում
իսկ
գովութիւնք
յեպիսկոպոսացն
սրբոց
եւ
յամենայն
եկեղեցեաց
բարձրանային
ի
փառս
Աստուծոյ
եւ
ի
մխիթարութիւն
աշխատելոցն
ոչ
սակաւ։
29.
Յորոց
հրաժարեալք
այնուհետեւ
եւ
առեալ
թուղթս
աւետագիրս
հանդերձ
շնորհատուր
պարգեւաւքն
եւ
ամենայն
իւրայնովքն
յանձն
եղեալ
շնորհացն
Աստուծոյ՝
ճանապարհորդ
լինէր։
Եւ
այսպէս
բազում
աւթեւանաւք
անցեալ
ողջութեամբ
եւ
յաջողութեամբ,
հոգելից
ուրախութեամբ
եկեալ
հասանէր
ի
Հայաստան
աշխարհն,
ի
կողմանս
Այրարատեան
գաւառին,
առ
սահմանաւք
Նոր
քաղաքին,
ի
վեցերորդ
ամի
Վռամշապհոյ
արքային
Հայոց
Մեծաց։
30.
Եւ
ոչ
մեծն
Մովսէս
այնպէս
զուարթագոյն
ցնծայր
յէջս
Սինէական
լերինն,
չասեմք
թէ
առելովքն՝
պակասագոյն.
քանզի
յԱստուծոյ
առեալ
եւ
աստուածագիր
հրաման
ի
բազուկս
այրն
աստուածատես
ի
լեռնէն
իջանէր.
այլ
վասն
վրիժագործ
ժողովրդեանն,
որոց
թիկունքն
ի
տէրունիսն
եւ
կործան
յերկիր,
տիրադրուժք
յիւրեանցակուռ
ձուլածուին
երկիր
պագանէին։
Եւ
զնորին
հրամանաբերն
սրտառուչ
սրտաբեկ
կացուցանէին.
քանզի
ի
տախտակացն
խորտակելոց
յայտնի
տեսանէր
բերելւոյն
թախծութիւնն։
Իսկ
այսմ
երանելւոյ՝
վասն
որոյ
ճառեալքս
յարդարին,
ոչ
ըստ
այնմ
աւրինակի
որ
անդն
գործեցաւ,
այլ
ինքն
իւրայնովքն
լցեալ
հոգեւոր
մխիթարութեամբ՝
կարծեալ
զընդունելեացն
զյաւժարութիւն
եւ
ընդունելեացն
յուսով
ուրախութեան՝
դիտաւորութիւն
ճանապարհացն
աւետաբեր։
31.
Բայց
մի՛
ոք
յանդգնագոյն
վասն
ասացելոցս
զմեզ
համարեսցի՝
թէ
զիա՛րդ
զայր
մի
խոնարհագոյն
ընդ
մեծին
Մովսեսի,
ընդ
աստուածախաւսին,
սքանչելագործին
նմանեցուցեալ
հաւասարեաց,
որովք
թերեւս
ստգտանիցիմք։
Եւ
կարեմք
ա՛յլ
աւելի
հաւատովք,
քանզի
եւ
չկայ
ինչ
ի
վերայ
յայտնեւք
եւ
ծածկականաւք
զաստուածականն
խոտել,
քանզի
ի
միոյն
միայնոյն
Աստուծոյ
ամենազաւրէ
շնորհք
առ
ամենայն
ազգս
երկրածնաց
մատակարարին։
