Տաղեր

Ղարիպն յորժամ արար խորհուրդ գնալոյ,
Տրտմեցաւ դառնագին վասն ելանելոյ,
Տանէն ելաւ լալով, հառաչմամբ ողբոյ,
Բաժանեցաւ յեղբարց եւ ի սիրելոյ:

Ասաւ` Բարով կացէք, ծնօղք` հայր եւ մայր
Եւ պատուական եղբարք` անցաւ, անվթար,
Իմ ցանկալի որդիք` մեծ եւ փոքր ի շար,
Սիրելիք, բարեկամք, ամենքդ հաւասար:

Ելեալ գնաց հասաւ յերկիր հեռաստան,
Ո'չ ճանաչէր նա զոք, ո'չ կայր ազգական,
Շրջէր տխուր դիմօք ի դրունս եւ ի տան,
Խնդրէր ՚ւ ոչ գտանէր տեղի հանգստեան:

Ցերեկն ի բուն տանջէր մարմնով վշտագին,
Գիշերն երբ հասանէր, չուներ անկողին,
Հրեշտակն էր պահապան օտար ղարիպին,
Շնորհք Հոգոյն Սրբոյ հովանի նորին:

Զինչ որ յօտար երկիր բարի տեսանէր,
Թէ' փառք եւ թէ' պատիւ, գիտէր, թ՚երազ էր,
Թէ' ուտել՚ւ թէ ըմպել լեղի եւ դառն էր,
Սրտիւն միշտ ողբայր եւ հոգոց հանէր:

Եթէ լինի ղարիպն ի մէջ հանդիսի,
Կամ թէ ի հարսանիս եւ ի մեծ հարկի,
Ամէն մարդ յընկերէն իւր յոյժ մեծարի,
Ղարիպն ի ումեքէ ոչ մխիթարի:

Եւ թէ սոքա ամէնն, որ մարդկան լաւ է,
Ղարիպն զամէնայն վատթար համարէ,
Ապա այն, որ ամէն մարդոյ դժար է,
Որքան խիստ աւելի զղարիպն տանջէ:

Ղարիպն նախատի ի շատ մարդկանէ,
Զատեալ զէտ զթռչուն օտար երամէ,
Այլ եւ քաղցն եւ ծարաւն զմարմինն մաշէ,
Չունի յարկ եւ հանգիստ, եղուկ եւ վայ է:

Ղարիպն որ զհայրենիսն յորժամ միտ ածէ,
Զսէր ազգականաց եւ զգութն յիշէ,
Այլ եւ զբարեկամաց աղէկն պատմէ,
Աղիքն գալարի եւ աչքն արտասուէ:

Եւ կամ յորժամ ղարիպն որ հիւանդ լինի,
Չունի տեղ եւ մահիճ, որ հանգիստ պառկի,
Այլ եւ ո'չ անկողին եւ ո'չ բարձ գլխի,
Անկանելով յերկիր` երեսն ի հողի:

Այլ եւ քան զամենայն խիստ դառն ու լեղի,
Յորժամ որ ղարիպին մահն հասանի,
Խնդրէ ՚ւ ոչ գտանէ եղբայր կամ որդի,
Դառնայ յուսայ ի Տէր աստուածն ամէնի:

Ղարի'պ, թէպէտ այսչափ քո կեանքն դառն է,
Բայց դու խիստ մի' հոգար, աստուած գթած է,
Նա վասն քո հոգոյ յոյժ ողորմած է,
Ի կեանս, այլեւ ի մահ զքեզ նախախնամէ:

Յուսա, թէ մեղաւոր ես, ի մեղաց քաւէ
Եւ թէ արդար եւ սուրբ, փառօք զարդարէ,
Բարով ի հայրենիքդ հասուցանէ,
Որպէս մեծն Յակոբ, զոր Մովսէս պատմէ:

Ի թուականիս մերոյ սեռիս Հայկազան,
Հազար վաթսուն եւ հինգ ամին ի լրման,
Տաղս շարադրեցաւ բան ողբերգական,
Կենացն ղարիպին եւ վասն մահուան:

Երգողք տաղիս այսմիկ` եղբարք պատուական,
Այլ եւ աստուածասէր լսողք միաբան,
Յուսով ի ձէնջ հայցեմ վասն զիմ յիշման,
Ներսէս անուն նըւաստ ոգիս անարժան: