Տաղեր

Անսկիզբ անճառ աստուած,
արարող էիցս ամենայն,
Արարէր զմարդն ի հողոյ
եւ ետուր հոգի բանական:

Աստուած, նորոգող մարդկան
ի մեղացն մեր նախնական,
Սրբեցեր զմեզ ի մեղաց
եւ լցեր շնորհօք զանազան:

Քանզի չարն անդնդական,
որ արար վնաս բազմազան,
Մարտեաւ ընդ յիմար հոգւոյս
եւ արար զիս մեղաց կոխան:

Իմ մեղքն զիս խելաց թափեաց
եւ զրկաց զհոգիս բանական,
Լցաւ յիս Գրոցն բան,
մեղքն հանէ զիմաստս մարդկան:

Իմ մեղքն զիս շնորհաց զրկեաց
եւ արար թափուր եւ ունայն,
Կորուսի զմեծութիւն`
զհոգեւոր գանձն անապական:

Զքանքարն որ ի քէն առի,
ի շնորհաց Հոգւոյդ սիրական,
Ոչ շահեցուցի զնա,
կորուսի ընդ վայր զամենայն:

Մաքուր եւ պայծառ եղէ,
երբ առի զշնորհս յաւազան.
Այժմ աղտեղութեամբ լցայ,
եղկելի եղէ ՚ւ անպիտան:

Ես մարդ ի պատուի էի
եւ լցեալ փառօք հրաշական,
Մեղօք հանց թափուր եղէ,
զերդ յիմար անասուն անբան:

Պայծառ ի վառ աստղ էի,
լի լուսով էի ի ծագման,
Մեղօք իմ նուազեցայ,
շիջաւ լոյս հոգւոյս բանական:

Ես ծառ պտղաբեր էի,
զոր տնկեաց աջդ անեղական,
Յանկարծ չորացայ մեղօք,
կու այրէ հուրն անշիջական:

Ես ծաղիկ պայծառ էի,
առոգեալ ցօղովդ վերնական,
Յետոյ խորշակաւ հարա
եւ եղէ յոյժ ոտից կոխան:

Անուշ հոտով լի էի,
որպէս խունկ եւ իւղ օծութեան,
Մեղօք վերացաւ յինէն
եւ եղէ դատարկ եւ ունայն:

Լուսափայլ ոսկի էի
եւ պատկեր սուրբ արքայական,
Թաղեցայ ի յաղբ մեղաց,
ժանկեցայ եւ եղէ խոտան:

Իմ մեղքն հողմոյ նման,
զիս վարեաց յոյժ մոլորական,
Տարաւ քարէ քար երետ,
որպէս խռիւ ի յաւուրս աշնան:

Իմ մեղքն թանձր ամպոյն նման,
չար կարկուտ եբեր ինձ սպանման,
Եհար եւ տանջեաց զհոգիս
եւ արար զամէնն խոց եւ գան:

Իմ մեղքն ծովու նման,
ծաւալէր խիստ արձակ եւ լայն,
Քաշեր զիս, ի մէջ առեր,
միշտ շարժի պահէ յերերման:

Իմ մեղքն հրոյ նման,
բարկացեր բոցով բորբոքմամբ
Եւ եկեալ պատեալ է զիս,
Կու այրէ սաստիկ տոչորմամբ:

Իմ մեղքն ինձ որդունք ծնան,
առաւել քան զչար գազան,
Անքուն, անմահ են նոքա,
միշտ տանջեն անվճարական:

Իմ մեղքն ինձ խաւար էած,
զիս պատեաց մութն ըստուերական,
Զրկեաց ի յանեղ լուսոյն,
վա'յ հոգոյս ի յահեղ յատեան:

Եղո~ւկ ինձ հազար բերան,
եմ լցեալ մեղօք ամենայն,
Վախեմ սեւերես լինիմ,
յորժամ գաս, Տէր, ի դատաստան:

Յայնժամ նախատինք կրեմ
առաջի մեծի բազմութեան,
Ծառայ չար եւ վատ լսեմ,
երբ տանջիմ անեզր յաւիտեան:

Իմ Տէ'ր, քեզ մեղայ գոչեմ,
հառաչեմ սրտիւ զղջական,
Աչացս արտասուք թափեմ
եւ լալով գամ քեզ յանդիման:

Ի քէն թողութիւն խնդրեմ,
ողորմած աստուած յաւիտեան,
Այլ յումեքէ ճար չունիմ,
բայց ի քեզ յուսամ անխափան:

Փրկեա զիս նախատանաց,
յանիծից դատապարտութեան
Եւ ի դժոխոց չարեաց,
տանջանացն յաւիտենական:

Ի խաւարային բանտէն,
լալ աչաց, կրճել ատամանց,
Յանշիջանելի հրոյն,
թիւնաւոր եւ անքուն որդանց:

Յանլուծանելի կապէն
ծծմբոց գարշահոտութեան,
Եւ այլ բազում տանջանաց,
բարեխօս քեզ սուրբք ամենայն:

Ծնօղ աստուծոյ մերոյ`
Մարիամ կոյս անապական,
Ընդ նմին կցորդելով,
Կարապետն քո բանին ձայն:

Գլուխն մարտիրոսաց`
Ստեփանոս մեծ նախավկայն,
Լուսատուն ազգիս Հայոց`
սուրբ Գրիգոր` պետն Պարթեւեան:

Դասք առաքելոց սրբոց,
մարգարէքն համանգամայն,
Հայրապետք հանուրց ազգաց,
վարդապետք սուրբ աստուածաբան:

Մարտիրոսք բազմաչարչար,
ճգնաւորք սուրբ հարք ամենայն,
Մաքուր եւ անբիծ կուսանք,
այլ եւ դասք սրբոց վերնական:

Փա'ռք քեզ, մարդասէր աստուած,
թագաւոր անեղ, անվախճան,
Համագոյ Երրորդութեանդ
միշտ երկրպագեմք յաւիտեան:

Ոգեալ բանս ողբերգական
ի թվին սեռիս Հայկազեան,
Հազար վաթսուն եօթն ամին,
ժամանակս դառն եւ նեղութեան:

Ողբալով ի ձէնջ հայցեմք,
հոգեւոր եղբարք ամենայն,
Յիշեցէք ի Տէր Քրիստոս
զմեղուցեալ Ներսէսս անարժան: