Ժ.
ՓՈԽ
Սեաւ
եմ,
գեղեցիկ,
Դուստր
Եւայի
Երուսաղէմ.
Ահա
նա՛,
հարսն
իմ
ցանկալի՜
Սիրով
կապեալ
ընդ
փեսային։
Նման
է
եղբաւրորդին
իմ
այծեմանց
Որթուց
եղանց.
Ահա
նա՛,
ձայն
եղբաւրորդւոյն
Խանդաղատեալ
սիրով
լըցեալ։
Ե՛կ,
իմ
սիրելի,
Ե՛կ
մերձաւոր
հարսնուհի
Ահա
նա՛,
խայտայր,
«Խնծորով
զիս
պատեցէք
Տարեալ
մուծէք
ի
տուն
գինւոյ»։
Աչք
իւր`
աղաւնոյ,
Թեւ`
լար
կարմիր
`
մանեակ`
ոսկւոյ.
Ահա
նա՛,
լեառն
կնդրկի.
Հոտ
նարդոսի
եւ
զմռսի։
Գեղ
էր
գովելի
Մանուկ
անհաս
անժամանակ.
Ահա
նա՛,
լեառն
դիտարան,
Շուշան
հովտաց,
ծաղիկ
դաշտաց։
Դասք
մարգարէիցն
Երգեն
ի
յայն
բլրին
վերայ.
«Ահա
նա՛,
հին
աւուրցն
Աստուած,
Է
մանկացեալ,
մարմին
զգեցեալ»:
Որդիք
Սիոնի,
Ելէ՛ք,
տեսէ՛ք
ի
Բեթղահէմ.
Ահա,
ելէ՛ք
դուք
ի
յայրին,
Երկիր
պագէք
թագաւորին։
Ընդ
հովիւսն
երգեցէք,
Եւ
ընդ
մոգուցն
երկիր
պագէք.
Ահա
զոսկին
թագաւորին,
Զխունկն`
Աստուծոյ
Հաւր
միայնոյ:
Որում
փա՜ռք
եւ
գոհութիւն
Եւ
հանապազ
փառատրութիւն.
Յաւիտեանս
յաւիտենից
Քրիստոս
աւրհնեալ
ի
համայնից։