Է'
քրիստոնեայք,
ականջ
արէք,
Տեսէք
թէ
ինչ
պիղծ
է
թութուն,
Դրամ
կու
տան,
ձգեն
ի
կրակն,
Վնաս
առնեն
իւրեանց
հոգոյն:
Չպուխ
ղալիոն
է
զարդարած,
Դրած
բերնին,
լափեն
քան
զշուն,
Խմեն
հանեն
զծուխն
ի
բերնէն,
Քթէն,
յաչացն,
յականջներուն:
Զծուխն
բալան-բալան
հանեն,
Հրեշտակք
հեռանան
ի
հոտոյն,
Սլանան,
ելանեն
յերկինս,
Գանկատ
առնեն
Աստուածորդւոյն:
Մարդ
կայ
թութունի
է
պաքրի,
Յօրն
խմէ
ղալիոն
յիսուն,
Զծուխն
կլանէ,
գնայ
յորովայն,
Անդէն
փոխէ
դարձեալ
քան
զշուն:
Զձեռքն
ի
բանէ
գործէ
կտրեր,
Ընկեր
եղէր
դիւաներուն,
Օղուլ-ուշախն
են
զարընճի
Եւ
կտոր
մի
հաց
չկայ
իւր
տուն:
Գիշերն
երբ
միտն
անկանի,
Կու
տապկտայ,
չի
տանի
քուն,
Ելնի,
նստի,
չախմախ
զարնէ
՚Ւ
ագահ
խմէ
զայն
պիղծ
թութուն:
Սուտ
քահանայք
կան
յաշխարհիս,
Խմեն,
զեխին
զայն
պիղծ
թութուն,
Նման
են
չար
քահանայիցն
՚Ւ
ընկերակից
հրէից
դասուն:
Նստին
խմեն
հրապարակաւ,
Հաչեն
՚ւ
ոռնան
քան
զգեհի
շուն,
Իւր
ղալիոնն
է
սեւ
մարմար,
Կօթն
ապանօս
է
եւ
նախշուն:
Աշխարհականքն
զայն
տեսանեն,
Համարձակեալ
յարին
ի
նոյն,
Ասեն`
Երէցն
կարդացող,
Մեք
եմք
անգէտ,
նա
է
գիտուն:
Նա
է
հովիւ,
մեք
եմք
ոչխար,
Ընդ
որ
նա
գնայ,
մեք
ի
հետն
ի
տուն,
Նա
որ
չասէ,
թէ
մեղք
է
սա,
Մեզ
ինչ
փոյթ
է
այդ
բաներուն:
Թութունն
խոտ
է
բուսական,
Ի
մէջ
գրոց
չկայ
գրուն,
Ահա
եղեւ
տուն
եւ
տեղի,
Բնակարան
դիւաց
դասուն:
Դիւրաքարոզ
եղեւ
մօտին,
Բերնեն
թափած
որդն
եւ
արիւն,
Օձն
խաբեաց
զԵւայ,
զԱդամ,
Պատճառ
եղեւ
չար
բանսարկուն:
Զպատուէր
Տեառն
ոչ
պահեցին,
Խաբեալ
կերան
դրախտի
պտղոյն,
Յուտելն
իսկոյն
փոշմանեցին
Եւ
մերկացան
անճառ
լուսոյն:
Տեսին
զի
մերկացեալ
էին,
Պատատեցան
ընդ
թզենոյն,
Տէրն
ձայնեաց`
Ո՞ւր
ես
Ադամ,
Փախեալ
թաքեաւ
ի
յամօթոյն:
Ասէ`
Զպատուէրն
չպահեցիր,
Արի
եւ
ել,
այդ
չէ
քեզ
տուն,
Ասեն,
թէ`
Օձն
խաբեաց
զմեզ,
Ցուցեալ
ձեռօքն
զծառն
պտղոյն:
Մեր
Տէրն
զայն
օձն
անիծեաց
Թեւն
թափաւ,
եղեւ
սողուն,
Դիւանքն
զայն
թեւն
ժողովեցին,
Տարան
յանդուդս
առ
բանսարկուն:
Ասեն`
Գտաք
դեղ
կորստեան
Ապականիչ
մարդկան
հոգւոյն,
Յանէս
Յամրես
դրախտ
կասեն,
Անդ
տնկեցին,
եղեւ
թութուն:
Յառաջ
անուանեցին
քարքի,
Դիւանքն
ասին`
Սա
է
թութուն,
Սերմանեցին
զչար
սերմն
աշխարհս,
Ակնատ
է
ցեց
մարդկան
հոգւոյն:
Այնով
զմարդիկքն
են
որսացեալ,
Շինեալ
են
իւրեանց
տեղ
եւ
տուն,
Մոռացեալ
են
ժամն
եւ
զաղօթն,
Գիշեր
եւ
ցերեկ
խմեն
զայն
պիղծ
թութուն:
Խնկի
հոտուն
չեն
փափագիր,
Կուրացեալ
են
յայն
գարշ
ծխուն,
Կամք
են
տուեալ
սատանայի
Եւ
ձեռագիր
չար
թշնամւոյն:
Զայրի
հոգիսն
աղքատ
առնեն,
Մատնեն
անշէջ
գեհեան
հրոյն,
Ժողվին
մի
տեղ,
խմեն
զայն
աղբն
Եւ
վայրապար
հաչեն
քան
զշուն:
Զհոգին
սեւացուցեր
ծխով,
Օր
մի
չերթար
ի
ժամատուն,
Է'
եղկելի,
գնա
եւ
տես,
Թէ
ինչ
մեկնէ
պատմող
գրոյն:
Կպուն
զղալիոն,
տան
մէկ
ի
մէկ,
Առեալ
դնեն
զձեռն
վեր
ընքւոյն,
Ասեն`
Դորա
փոշին
եւ
կրակն
Կուտեալ
թափի
վեր
մեր
գլխոյն:
Առնուն
ի
յայլազգեաց
բերնէն,
Խմեն,
ծծեն
զնոցա
թուն,
Մարմինն
սակաւ
ուրախանայ,
Հոգին
է
սեաւ
ի
մէջ
մարմնոյն:
Եղեալ
են
բնակարան
դիւաց,
Հետ
նորա
դատին
զօրն
ի
բուն,
Զի
ամենայն
գիրք
վկայէ`
Գարշելի
է
եւ
պիղծ
թութուն:
Հոգին
ներքուստ
աղաղակէ,
Գանգատ
առնէ
հրեշտակներուն,
Ասէ`
Բարձէք
զիս
յայս
տեղաց,
Այս
գարշելի
եւ
պիղծ
մարմնոյն:
Դժոխոց
հոտն
այլ
խիստ
լաւ
է,
Քան
թէ
խմեն
զայն
պիղծ
թութուն,
Խմեն
զայն,
ծուխն
թափեն
վերէս,
Զիս
սպանանեն
ի
յայս
պահուն:
Տեղս
դժուար,
գարշ
եւ
զաղիր,
Մութն
եւ
խաւարն
եւ
տղմատուն,
Սատանայ
զմեզ
պարարեր,
Կերակուր
շիներ
թշնամւոյն:
Ես
ձեզ
խրատ
կու
տամ,
եղբայրք,
Լաւ
միտ
դրէք
այս
բաներուն,
Սատանայի
կամքն
մի'
կատարէք,
Դառն
եւ
դժուար
է
օր
մահուն:
Ոչինչ
բանով
զձեզ
կու
զրկէք,
Վնաս
կառնէք
դուք
ձեր
հոգւոյն,
Երբ
կանանչի
այն
չար
քարքին,
Զնա,
կասեն,
չտաներ
մեղուն: