Ի
յայս
աշխարհս
Իլախի,
Լով
կոչեցեալ
այսմ
քաղքի,
Յաբեթական
տոհմէ
ցեղի,
Բնակեալ
կան
Հայոց
ազգի:
Թագաւորաց
հրամանաւ,
Զազգս
դատեն
դատաստանաւ,
Կաշառ
չառնուն
նոքա
բնաւ,
Ոչ
երեսպաշտ
կամ
սուտն
իրաւ:
Եւ
թէ
բարձաւ
թագաւորութիւն,
Հայոց
ազգի
իշխանութիւն,
Սակաւ
հայ
կա
ի
մէջ
Լովուն,
Են
իմաստուն
եւ
քաջ
գիտուն:
ԶՀայոց
ազգն
դոքա
դատեն,
Ուխտ
եւ
դաշինք
կու
հաստատեն,
Զապստամբեալսն
խրատեն,
Զկարգ
եւ
զսահմանքն
կու
պնդեն:
Երկոտասան
դատաւորք
են,
Զծուռն
եւ
զշիտակն
դոքա
քննեն,
Զմեղապարտսն
վիրավորեն
Եւ
զզուղիղսն
ազատեն:
Հին
դատաւորքն
առաջին
Իլով
քաղքի
Հայոց
ազգին,
Շատ
բաներ
կայր,
որ
փոյթ
չարին,
Թէ
հոգեւոր,
թէ
մարմնային:
Արարիչ
Տէրն
երկնի
՚ւ
երկրի,
Ողորմեցաւ
Հայոց
ազգի,
Որ
ի
յայժմուս
ժամանակի,
Ետ
դատաւորք
իմաստիւք
իլի:
Զամենայն
բան
դատաստանի,
Յիստակեցին
իբր
զհայելի,
Սահմանեցին
անդրդւելի,
Զամենայն
բանն
տիֆտարի:
Գրօրէնքի
Տիաթիկի,
Սահմանեցին
միատեղի,
Ով
այս
բանիս
հակառակի,
Մեծ
ամօթով
լինի
յերկրի:
Երդումն
արած
երկոտասան
Եւ
երկու
մեծ
երեսփոխան,
Որոց
անուանքն
վերոգրեցան,
Նոցա
բանիւն
պնդեցան:
Ի
յետ
դոցա
ով
ոք
որ
գան,
Երդումն
արած
ի
դատաստան
Այնպէս
առնեն
զինչ
որ
տեսան,
Չի
պակասեն
ոչ
մէկիկ
բան:
Եւս
առաւել
գրօրէնքին
Եւ
անցելոց
Տիաթիկին,
Յայս
տիֆտարի
մէջն
որ
չգրուին,
Ամենեւին
ոչ
հաստատին:
Որք
առաջինքն
են
եւ
միջին,
Յետ
մեզ
գալոցք
են
եւ
վերջին,
Զմեր
Տիաթիկն
բռնողին,
Արքայութեան
լինին
բաժին:
Զայս
բանքս
որ
մեք
սահմանեցաք,
Փունճ
մանուշակ
ձեռվիդ
եդաք,
Ամենեքեան
դուք
հոտոտայք
Եւ
մեր
հոգուն
ողորմիս
տաք:
Հազար
քսանմէկ
Հայոց
թվին
Հազար
հինգ
հարիւր
յոթանասուն
երկուս
էր
Ֆռանկին
Յունվար
ամսոյ
մի
համարին,
Զայս
տիֆտարս
սահմանեցին:
Մինաս
անուն
մեղօք
իլի,
Որ
զայս
գրիկս
գրեցի,
Վեշտասան
տնով
յաւարտ
ածի,
Հրամանաւ
Լովցոց
դատաւորի,
Վասն
ամրութեան
դատաստանի,
Ամէն,
ամէն
եւ
եղիցի: