Տաղեր

Ի յայս աշխարհս Իլախի,
Լով կոչեցեալ այսմ քաղքի,
Յաբեթական տոհմէ ցեղի,
Բնակեալ կան Հայոց ազգի:
Թագաւորաց հրամանաւ,
Զազգս դատեն դատաստանաւ,
Կաշառ չառնուն նոքա բնաւ,
Ոչ երեսպաշտ կամ սուտն իրաւ:
Եւ թէ բարձաւ թագաւորութիւն,
Հայոց ազգի իշխանութիւն,
Սակաւ հայ կա ի մէջ Լովուն,
Են իմաստուն եւ քաջ գիտուն:

ԶՀայոց ազգն դոքա դատեն,
Ուխտ եւ դաշինք կու հաստատեն,
Զապստամբեալսն խրատեն,
Զկարգ եւ զսահմանքն կու պնդեն:

Երկոտասան դատաւորք են,
Զծուռն եւ զշիտակն դոքա քննեն,
Զմեղապարտսն վիրավորեն
Եւ զզուղիղսն ազատեն:

Հին դատաւորքն առաջին
Իլով քաղքի Հայոց ազգին,
Շատ բաներ կայր, որ փոյթ չարին,
Թէ հոգեւոր, թէ մարմնային:

Արարիչ Տէրն երկնի ՚ւ երկրի,
Ողորմեցաւ Հայոց ազգի,
Որ ի յայժմուս ժամանակի,
Ետ դատաւորք իմաստիւք իլի:

Զամենայն բան դատաստանի,
Յիստակեցին իբր զհայելի,
Սահմանեցին անդրդւելի,
Զամենայն բանն տիֆտարի:

Գրօրէնքի Տիաթիկի,
Սահմանեցին միատեղի,
Ով այս բանիս հակառակի,
Մեծ ամօթով լինի յերկրի:

Երդումն արած երկոտասան
Եւ երկու մեծ երեսփոխան,
Որոց անուանքն վերոգրեցան,
Նոցա բանիւն պնդեցան:

Ի յետ դոցա ով ոք որ գան,
Երդումն արած ի դատաստան
Այնպէս առնեն զինչ որ տեսան,
Չի պակասեն ոչ մէկիկ բան:

Եւս առաւել գրօրէնքին
Եւ անցելոց Տիաթիկին,
Յայս տիֆտարի մէջն որ չգրուին,
Ամենեւին ոչ հաստատին:

Որք առաջինքն են եւ միջին,
Յետ մեզ գալոցք են եւ վերջին,
Զմեր Տիաթիկն բռնողին,
Արքայութեան լինին բաժին:

Զայս բանքս որ մեք սահմանեցաք,
Փունճ մանուշակ ձեռվիդ եդաք,
Ամենեքեան դուք հոտոտայք
Եւ մեր հոգուն ողորմիս տաք:

Հազար քսանմէկ Հայոց թվին
Հազար հինգ հարիւր յոթանասուն երկուս էր Ֆռանկին
Յունվար ամսոյ մի համարին,
Զայս տիֆտարս սահմանեցին:

Մինաս անուն մեղօք իլի,
Որ զայս գրիկս գրեցի,
Վեշտասան տնով յաւարտ ածի,
Հրամանաւ Լովցոց դատաւորի,

Վասն ամրութեան դատաստանի,
Ամէն, ամէն եւ եղիցի: