13.
ԱՆԴԱՐՁ
Գիւղին
արեւը
կը
հատնի
լռին.
Նեղ
արահետէն,
մօտէն
բլուրին,
Կապուտ-Դարն
ի
վեր
դագաղ
կը
տանին.
Հոն
կը
նիրհէ
խոր,
դժբախտ
պատանին,
Ճերմակով
հագուած
անդա՜րձ
ուղեւոր:
Ճերմակով
հագուած
անդարձ
ուղեւոր,
Կը
թողու
հայր
մ'ու
մայր
մը
սըգաւոր.
Սեւ
օճախի
մը
մէկ
հատիկ
բոցն
ալ`
Ցուրտ
հովէն
փչուած
պիտ'
չըշողայ
ալ.
Խրճիթն
ալ
պիտի
մխայ
օրէ
օր:
Խրճիթն
ալ
պիտի
մխայ
օրէ
օր,
Ինչպէս
գիշերն
որ
կը
խոկայ
տխուր,
Արագ
խուսափումն
արեւին
փարփառ`
Զոր
ուրուականներ
տարին
անբարբառ,
Բոց
դրօշներով,
ցնծումով
կարմիր:
Բոց
դրօշներով,
ցնծումով
կարմիր,
Այգուն
կը
տօնեն
սէգ
վերադարձն
իր,
Ու
սեւ
պրկումներ
զայն
շուտ
կը
թողուն:
Բայց
կսկիծը
սուր,
սուգը
վրդովուն,
Ճերմակ
պատանքն
ա՜լ
չեն
քակուիր
տղուն:
[1]903,
Փետր.
15
