Տաղեր

Երկնուց որ իջաւ անսէր գօտին,
Հուսնիխան, երկուսիս համար է ղրկած,
Պօյդ սալվի չինար, ղամբար օրինած,
Քու տեսդ աշխրքիս մեմար է ղրկած:

Հուսնի, չեմ դիմանար ես քու ֆարյեատին,
Դու պալասան ծաղիկ, մեռնիմ քու հոտին,
Երկնուտ, որ իջաւ ծիրանի գոտին,
Հուսնիխան, միջացդ քամար է ղրկած:

Եարը եար տեսեր, դարձեր համեր է,
Հետ սիրածին նստեր, մաճլիս դրեր է,
Նոր սիրու տէր, սիրուն գինին խմեր է,
Մախմուրը չէ կոտրեր, խումար է ղրկած:

Ստամպօլ կու դողայ, Հուսնի, քո ահէն,
Պազրկանդ կու գայ Աճամու շահէն,
Խալաթդ կելնի Հինդ փադիշահէն,
Ուներդ աչվնուդ կամար է ղրկած:

Հարճիլ տիլպարնին, Հուսնի', զիս կատեն,
Ասի, թէ գամ, չարկամնին շատ են,
Հայ ու թուրք մեծ պարոնտաք գիտեն,
Քո ծոց Դաւիթին թիմար է ղրկած: