Ուղերձներ

Է րբ ի կատար եհաս որդիդ՝ տեսեր ծաղկեալ,
Յօր հարսանեաց զթագն եւ զպըսակըն համբուրեալ։

Ը նդ ծաղկեալ ծառն եւ զպտուղն գեղազարդեալ,
Զորդի որդւոյդ տեսեր սիրովն վայելչացեալ։

Թ ուէիր թէ ի դրախտն էիր ի խնդալոյդ,
Թըռմըռէր սիրտդ ի տեսլեանցն ի ցնծալոյդ։

Ժ ամանեաց՝ յանկարծ սաստիկ հողմըն մահու,
Թամեցան՝ թարշամեցան ի ստորեւ հողոյ։

Ի բերկրիլդ՝ այդքան տխրիս անպատմելոյ,
Սակաւ խնդումդ արդ շատ ողբանք պաշարելոյ։

Լ ացցեն երկինք 'ւ երկիր ընդ քեզ անմխիթար,
Վշտակցեալ բարեկամք քո ի ցաւսդ դժուար։

Խ ռովեցաւ սիրտ քո անձամբդ ի խոցոտման,
Խարշատին լեարդ քո 'ւ աղիքդ ի գալարման։

Ծ առ բարունկիդ մանկամեռին յորժամ յիշես,
Զնորա պտուղն եւ ծիրանի զմըտաւ ածես։

Կ ոհակք ալեացն ծովուն ի քեզ դու տատանման,
Բըքաբեր հողմով ծփիս ի սասանման։

Հ ամատարած ծովաչափու զջուր թէ ըմպես,
Հուրդ բորբոքեալ ոչ շիջանի, զայն գիտեմ ես։

Ձ օնեցաւ քեզ գուժ եւ բօթ ոչ թէ միոյդ,
Այլ որդոյն քո այլ եւ թոռինդ եւ ամուսնոյդ։

Ց աւ բերէ հոգն ու թասան այս մէշհուրէ,
Զհամբերութիւն Յոբայ լսէ որ մէշհուր է։

Ի իւսեալ շատ փորձանաւորք Յոբայ նման,
Զիւր աղէկն ու զայվազն արար Տէրն աննման։

Է ղէ լսօղ ձայնի փողոյն Տարսոնացի,
Ր ոտեալ զսփոփանս սրտի նորա զճառս երգեցի։
Ե տու ինչ դեղ վշտակցելով նորա վշտի,
Մ եր թիւ Հայոց հազար հարիւր եւ երեսնի,
Ի Կոստանդնուպօլիս դիպեալ սեպտեմբերի,
Ա ռն Խօճայ Կարապետի որ Կարնեցի։

( Ձեռ. թիւ 1059, թղ. 57 բ )

(Առաջին 11 տուներու սկզբնատառերը այբուբենական կարգով են Է-Ձ, ապա՝ Ց եւ Ւ ։
Վերջին վեց տողերու սկզբնատառերը կը յօդեն ԷՐԵՄԻԱ )։