Ուղերձներ

Ա յբն ասէ՝ Ա՛յ մարդ լըսէ զիմ գանկատնիս,
Աշխարհս է արտասուօք լի թէ լաւ նայիս։

Բ արունակդ որ ծաղկեցաւ յայգի երկրիդ,
Ըզպտղոյն ճաշակելոյ յումետ սրտիդ։

Գ արուն էր տեսքն ու շարժմունքն յաստվորիդ,
Գեղաղէշ մատաղ հասակն դէմ աչերիդ։

Դ ողալով սայվան յօժար կայիր հոգիդ
Դղրդէր փոշի տեսնուլն վերայ նորա դղրդէիր։

Ե րանի եւ աչք ի լոյս ասէին այլք,
Այդպէս որդոյդ ի կատարմանն որ եւ սպասեալք։

Զ եռայիր զորդիս որդոց քոց տեսանել,
Եւ զթոռնիկ նոր տեսանել նազով գգուել։

Է ՞ր էիր մեծ տագնապաւ յօր հարսանեաց,
Զթագն ու զպսակն համբուրելոյ փափաք սրտանց։

Ը նդ ամէն հարսնեւորաց դու խնդալոյ,
Ասել ինձ պարտ՝ յօր ձեր խնդման ես խաղալոյ։

Թ ագ կապել յեկեղեցի մեծարելոյ,
Ուրախ լեր՝ ընդ հարսացեալըն լըսելոյ։

Ժ ամանեաց օրըս գուժի եւ ողբալոյ,
Փոխանակ երգոց պարուց լալկան գալոյ։

Ի մ որդի է՞ր պակասիս տանէս մերոյ,
Ի՞նչ բօթ է այս տանց մերոց հանդիպելոյ։

Լ ացցեն երկինք 'ւ երկիր ընդ իս անմխիթար,
Վշտակցեալ բարեկամք մեր, ցաւս իմ դժար։

Խ ռովեցաւ անձն իմ եւ սիրտս ի խոցոտման,
Խարշատին լեարդս փորս եւ աղիքս ի գալարման։

Ծ ածանին տե՛ս ըզծիածան մազերն դեղձան,
Փոխանակ իստիֆանին դագաղ եդան։

Կ ոհակք ալեացն ծով ի ծփման 'ւ ես տատանման,
Փոխան զարդուց փեսայութեան կապեն զպատան։

Հ անուրք փոխան աչք ի լուսի դիմօք տխրան,
Գլուխդ ողջ լիցի. չիք ողջութեան ինձ այս նշան։

եռինն շնորհաց մատանց շահուցն զարմանազան,
Այժմ իստիպեն ի հող մահու յաւէժական։

Ղ ամբար իմ տանս՝ որ շիջաւ խաւարական,
Այլ ո՞վ ոք ինձ մխիթար, կեանս իմ հարամ։

Ճ աշա¯կ է այս դառնութեան ադամորդոյս,
Իմ եղբա՛յր, սրտիդ համբեր տուր այս պահոյս։

Մ եզ մի է, տե՛ս, մուտ եւ ելն հասարակաց,
Մեք առ նա եմք երթալոց, նա մեզ անդարձ։

Յ Ադամ, տե՛ս, վասն Աբիլի թէ ո՛րքան խոցվաւ,
Ի վերայ կրտսերն Սէթայ մխիթարուաւ։

Ն այեա՛ զՅովսէփ՝ հօրն Յակոբայ որ սուգ տուաւ,
Ժամանակաց եւ սփոփութեան հանդիպեցաւ։

Շ իրին լալէն սեւ տաղն ի սիրտն որ տնկուաւ,
Մինչ ի մաշումն անել՝ թէպէտ օրինակաւ։

Ո ՞րպէս կարաց կոյս Մարիամն ի համբերել
Զիւր միածինն ի խաչ տեսեալ 'ւ ի մահ հասել։

Չ արչարանօքն երբ դառնանայր խոր հառաչէր,
Ի դէմ աչացն հեղուլն արեանն խիստ կսկծէր։

Պ ինդ էր թէպէտ յոյսն յարութեանն որ դիմանէր,
Զմահն որդոյն զհոգին տալոյ ինքն յօժար էր։

Ջ ուր խնդրելն զորդոյն լսէր, ա¯խ կու գոչէր,
Մեռայց ընդ քեզ Աստուածորդիդ՝ աղաղակէր։

Ռ ահին այնմիկ եւ մեք ճանփորդ, եղբա՛յր գիտեա՛,
Ումետ տո՛ւր դու քո սրտին եւ մխիթարեա՛։

Ս էրն ու վայելքն աստվորիս անցաւոր է,
Գործք բարի հետ մեզ երթայ, ա՛յն թոշակ է։

Վ արդապետ մեզ մեր նախնիք են, զգերեզմանսն տե՛ս,
Զքո ծընօղքն եւ զծնեալքն ի քէն պակասել տե՛ս։

Տ էրն տայ քեզ համբերութիւն յոյս եւ հաւատ,
Զքո որդին ի դասս սրբոցն տեսնուս զուարթ։

Ր ոտեալ ընդ մանկանցն Եփեսոսի 'ւ Բեդղահէմի,
Յաւիտեան փառացն անանց պսակեսցի։

Ց աւալից զմայրն եւ սփոփես այսու յուսովս,
Վա¯յ ծընօղին, զի՛նչ արասցէ դառն կսկծովս։

Ւ իւսէ զողբս որ գորովով միշտ գգուեալ է,
Բազկաբարձ հազար նազով որ սնուցեալ է։

Փ առք տուէք տուօղի նորա մեծ գոհութեամբ,
Զի Տէր ետ եւ Տէր էառ մեծարութեամբ։

Ք րիստոսի պըսակողին զարդարս փառօք,
Փառք եւ պատիւ այժմ եւ յաւէտ հոգենուագօք։

( Ձեռ. թիւ 1059, թղ. 58ա-59ա )