Տաղեր

Իմ սէրն է դատարկ, բեռնակս է անհակ,
Յոր տուն որ գնամ, դռնակն է անփակ,
Ի քենէ չուզեմ ոչ սագ եւ ոչ բաթ,
Քո անուշ լեզուէդ կարօտ եմ, հասրաթ:

Ծո՛վ աչք, ամ լսէ դու զիմ գանգատիս,
Լեր մխիթարանք իմ այրած սրտիս,
Զինչ որ ես անկայ բորբոք կրակիս,
Աղաչեմ զԱստուած դուն այլ հանդիպիս:

Հա~յ իմ գեղուղէշ արմաւենի ծառ,
Նռնենի դրախտ ու սէլվի չինար,
Ակամբ զարդարեալ ես ոսկի խանչար,
Զիս մի սպանաներ, մէտէ~թ, զէնէհա~ր:

Շիրին է լեզուդ, որ կու բարբառէ,
Նշտար ընքվներդ զիս կու խոցէ,
Մէկ խօսքդ բոլոր քաղաքի աժէ,
Զէրայ քեզ նման ըսկի ծնեալ չէ:

Մազերդ փայլուն զէտ ծիծռան թեւ,
Ուներդ է քաշած զէտ խայեալի թել,
Աչերդ է պայծառ զէտ ոսկի կանթեղ,
Շրթունքդ է բարակ զէտ աղեղան թեւ:

Քո ծոցդ սիրուն, ճերմակ զէտ բամբակ,
Ծծերդ մէջ ծոցոյդ կախած է զանգակ,
Լոյս ծագէ ծոցոյդ զերդ բարկ արեգակ,
Կիսովդ ես լուսին, կիսովդ արեգակ:

Առանց քեզ հոգի չունիմ ու չեմ կենդանի,
Կրակ կայ իմ սիրտս, անանց կու վառվի,
Քեզ ես թուշ եղայ, զօրերս անցուցի,
Լալով ի շուրջ գամ, թէ զինչ տի լինի:

Քո սէրն յիմ սրտիս զէտ սէր Սաղիմայ,
Քրիստոսի գերեզման, որ լոյսն ի հոն կա,
Բոյդ կու նմանի եղեգն ի շամբայ,
Քո հոտդ յիս անոյշ, քան զխնկան կու գայ:

Քո մազերն քնքուշ ապրշում նման,
Քո շահէն վզովդ առեր ման ի ման,
Չտեսայ հողածին զաւակ քեզ նման,
Չկայ քեզ ընկեր յաշխարհս Հայաստան:

Ծոցիկդ է ամռան արեւուդ նման,
Թող մտնում ի ներս, ես եմ քո ծառայն,
Աշխատանք անեմ, ցանեմ րէհան,
Վախեմ, թէ թողուս, որ դառնամ թառամ:

Այս աստնվորս ով եկեր գացեր,
Ով եարուն անցեր, արեւն է մարեր,
Շամամս է կորեր, խնծորս է գնացեր,
Գրկեմ զվզիկդ, հոգիս յիս եկեր:

Ամ քանի՞ կանչես ողորմ ու լալի,
Երբ ճարակ չի կայ, ոչ ողորմ ունի,
Կրակ է ընկեր լերդիկս ու կերի,
Քո բանն ի Աստուած մնաց, ա՛յ գերի:

Քանի՞ ախ ասես, ա՛յ խղճուկ Ղազար,
Քանի որ հասար, իսկի չի հանգար,
Գիշեր ու ցորեկ սիրով վառեցար,
ԶՏէր մեղադ ասա՛, գնա՛ նիստ ի վար: