Տաղեր

Փառք ու պատիւ ասեմ ես քո արարչին,
Որ ամենայն փառօք զքեզիկ զարթարեր,
Կուզեմ թարիպ անեմ, պարոն Աննայիս
Թառ պօհին, թառ պուխախին, թառ արմատ առեր:

Մէքանդ Ղարս կու կենաս, մէսկանդ` Մէջան,
Պանկերդ էրէսիդ հաղի ու պէջան,
Մէջ բերնիդ նայեցի, է լալ ու մրջան,
Նոր սադաւ է հանած, մարգարիտ շարեր:

Այլն ու էշիլ հանեց, կարմիրն հագաւ,
Մանդրիք թռչնոց նման առողէ թաքաւ,
Ես քեզիկ զարծիւ, դուն նախշուն կակաւ,
Փախչելով կու բնակիս դու Ղարսայ քարեր:

Հողն ու ջուրն ու քամին, կրարք հետ իրաց,
Միաբանն են եղէր, զիրարէ սիրաց,
Տէրն օրինէր քեզիկ ի չորս տարերաց,
Գարնան եղանակի նման զարթարեր:

Դուն ես աղբուր նման, ջուրն ես պաղ ակին,
Որ պխէ համառան տապ եղանակին,
Կամ աշուն քաղցրհօտ իւր ժամանակին,
Կամ ձմեռն, որ դարձեր, որ գարնան դարեր:

Քեզիկ Աննայ կասեն երկիրն Ղարսայ,
Զսքանչելի, զարմանալի բան մի տեսայ,
Երկրէն Բասենու էրէց մի Քոսայ
Մնացէր սարկարդան, սիրուդ շիւարէր: